Οι γυναίκες της οικογένειάς μου γεννούν στο σιδερένιο κρεβάτι.
Οι γυναίκες της οικογένειάς μου πεθαίνουν στο σιδερένιο κρεβάτι.
Πολλές γενιές άρχισαν και τέλειωσαν τη ζωή τους
στο σιδερένιο κρεβάτι.
Μέχρι που εγώ αποφάσισα
πως δε αντέχω να το βλέπω.
Κουβαλά πιότερη λύπη παρά χαρά.
Το πέταξα στα σκουπίδια
και το επόμενο πρωινό ήταν στην αυλή
κάλεσα τον παλιατζή
κλείδωσε το μαγαζί του το βράδυ.
Το κρεβάτι ήταν το πρωί στη θέση του.
Το έδωσα για παλιά σίδερα
Μπροστά μου το διέλυσε η πρέσα
σε αναρίθμητα σκουριασμένα κομματάκια.
Το πρωί ήταν στην αυλή χωρίς ούτε γρατζουνιά.
Το πήρα λοιπόν απόφαση
Ότι ποτέ δε θα το ξεφορτωθώ.
Στέκεται ήσυχα ανάμεσα στα ξερόφυλλα
κάτω από το δέντρο της αυλής.
Οι αρμοί του έχουν σκουριάσει.
Το χτυπάν οι καταιγίδες το χειμώνα
κι ο ήλιος ο καυτός το καλοκαίρι,
όμως αυτό μένει εκεί.
Και αφού είμαι η τελευταία μιας ολόκληρης γενιάς,
ξέρω πια γιατί ξαναγυρνά.
Το θάνατό μου περιμένει.
…………..
( *φωτογραφία: κεφαλάρι από σιδερένιο κρεβάτι. Από την έκθεση του Γιώργη Μελίκη στο Βαφοπούλειο Θεσσαλονίκης με τίτλο “Κρεββάτια. Από τον Κ.Π.Καβάφη στον Γιώργο Ιωάννου και στο ολοκαύτωμα”)
……………
