“Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι” / γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν ήθελε να διαχειριστεί ορθολογικά και να μετριάσει το πολύ βαρύ πολιτικό κόστος που σήμερα φαίνεται πως πληρώνει, είχε μόνο μια επιλογή: τη διαφάνεια

Σταύρος Χριστακόπουλος

Κάθε φορά που η κυβέρνηση ζορίζεται, κάνει και μια λάθος επιλογή. Σαν να βαδίζει υπνωτισμένη προς τον γκρεμό, δείχνει ότι δεν έχει σπουδαία αίσθηση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Το κακό άρχισε νωρίς, όταν η Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε την παραπομπή Καραμανλή για κακούργημα. Ο τρόπος διαχείρισης αυτή της υπόθεσης – που επαναλήφθηκε με την περίπτωση του Τριαντόπουλου – έβαλε τα θεμέλια για να επικρατήσει η πάνδημη άποψη περί συγκάλυψης στην υπόθεση των Τεμπών.

Πάνω στο έδαφος της συγκάλυψης χτίστηκε και διαδόθηκε προς κάθε κατεύθυνση η ακροδεξιάς έμπνευσης θεωρία του ξυλολίου, η οποία, παρότι παραμένει πλήρως αναπόδεικτη, παιδεύει συνεχώς
την κυβέρνηση και την κοινή νοημοσύνη.

Τώρα, στα πιο πρόσφατα, όταν άρχισε η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, η επίσημη – και πολιτικά ορθή – γραμμή ήταν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπαγορεύει στη Δικαιοσύνη τι πρέπει να κάνει.

Την ίδια ώρα όμως υπουργοί της έσπευδαν βλακωδώς να διατυπώσουν αρνητική άποψη για ένα αίτημα το οποίο ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι, μπροστά στον κίνδυνο ζωής του απεργού πείνας, θα γινόταν δεκτό από τους δικαστές.

Ξέχωρα από το ότι – ανεξαρτήτως του τι επικρατεί στη διερεύνηση της υπόθεσης των Τεμπών – αποτελεί απόλυτο δικαίωμα του κάθε γονέα να μάθει το ακριβές αίτιο του θανάτου του παιδιού του,
ακόμη και αν ο ίδιος το είχε προηγουμένως αμελήσει, ακόμη και αν το αίτημα έρχεται σε πολιτικά και δικανικά ευαίσθητη στιγμή, ακόμη κι αν το αίτημα γίνεται εργαλείο όσων πράγματι θέλουν να
καθυστερήσει η δίκη. Είναι δικαίωμά του και τέλος.

Η δε λύση που έδωσε η δικαστική εξουσία καθιστά ακόμη γελοιωδέστερη την εμπλοκή των υπουργών – έστω και ρητορική – στην υπόθεση αυτή. Άλλη μια ανοησία που χρεώνεται εξ’ ολοκλήρου στην κυβέρνηση και ενισχύει την κοινωνική καχυποψία για τη στάση και τον ρόλο της σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη υπόθεση.

Όταν λοιπόν αυτονοήτως επήλθε η παταγώδης επικοινωνιακή και πολιτική ήττα, η κυβέρνηση έφερε μπροστά, ανοήτως και πάλι, το θέμα του Άγνωστου Στρατιώτη ελπίζοντας ίσως ότι θα πάρει μια
κάποια ρεβάνς. Ανεξαρτήτως του δικαίου αυτής της ρύθμισης, το οποίο μπορεί να συζητηθεί, είναι απίστευτα άστοχη η χρονική στιγμή, αφού η σύνδεση με το θέμα Ρούτσι ήταν αυτονόητη και, ακόμη χειρότερα, έτσι η κυβέρνηση εμφανίστηκε πανικόβλητη έναντι μελλοντικών κινητοποιήσεων. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι, που λένε και στα καφενεία.

Φυσικά ο πανικός είναι τόσο κακός σύμβουλος όσο η αλαζονεία και η απρονοησία. Όταν για παράδειγμα, σε μια πολιτικά στραβωμένη «φάση», οργανώνεις επίσκεψη του πρωθυπουργού
σε ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα νοσοκομεία της χώρας, ένα πράγμα προσέχεις: να μην έρθουν αντιμέτωποι οι γιατροί με τα ΜΑΤ. Αυτό ακριβώς συνέβη στο Αττικό.

Όμως το σοβαρότερο όλων είναι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο φαίνεται πως δίνει το πιο σκληρό χτύπημα στην κυβέρνηση, αφού, σε μια εποχή πολιτικής αδυναμίας, τη χρεώνει με τη ρετσινιά
της διαφθοράς και περιορίζει σοβαρά τον εκλογικό της ορίζοντα.

Αφότου έσκασε το θέμα, η κυβέρνηση έχει καταφέρει τα εξής:

● Να εξοργίσει τους πάντες με το να μην θεωρεί κανέναν υπουργό και κανένα στέλεχος της Ν.Δ. υπεύθυνο για της καταχρήσεις ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, οι οποίες εμφάνισαν αλματώδη άνοδο
στα χρόνια της διακυβέρνησής της.

● Να μετατρέψει σε μπούμερανγκ την Εξεταστική που έστησε για να διαχύσει σε μεγάλο βάθος χρόνου την πολιτική ευθύνη, αφού καθημερινά ενισχύεται η αίσθηση της κυβερνητικής ευθύνης και
της προσπάθεια για συγκάλυψη του εν λόγω σκανδάλου.

Για να μην φλυαρούμε, είναι προφανές πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν ήθελε να διαχειριστεί ορθολογικά και να μετριάσει το πολύ βαρύ πολιτικό κόστος που σήμερα φαίνεται πως πληρώνει, είχε μόνο μια επιλογή: τη διαφάνεια.

Δεν θα ήταν εύκολος δρόμος, αφού θα προσέκρουε σε εσωτερικές πολιτικές αντιδράσεις, όμως θα της προσέφερε το επιχείρημα πως δεν εμπόδισε «να βγουν όλα στο φως». Μια φράση τετριμμένη, αλλά με αναλλοίωτη πολιτική αξία.

Τώρα είναι υποχρεωμένη να λούζεται τις συνέπειες των δικών της πράξεων και να μην έχει καν τη δυνατότητα να ισχυριστεί πως βάλλεται αδίκως όταν, ακόμη και άνθρωποι της δικής της παράταξης, μιλούν ευθέως για τη χειραγώγηση των κορυφαίων θεσμών της χώρας.

Από την τελευταία παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή ένα πολύ μικρό απόσπασμα είναι εξαιρετικά σημαντικό:

«Η αποκατάσταση του σεβασμού και της εμπιστοσύνης των πολιτών απαιτεί εργώδη και τιτάνια προσπάθεια. Αν αποβεί ανέφικτη ή άκαρπη, οδεύουμε προς μείζονα θεσμική κρίση. Αν υποτιμηθεί ή αγνοηθεί, βαδίζουμε ολοταχώς σε πολιτική κρίση πρώτου μεγέθους. Σημειώνω πως η ιστορία μάς διδάσκει ότι τέτοιου είδους κρίσεις, στην περίπτωση της Ελλάδας, λόγω πρωτίστως γεωπολιτικών συνθηκών, συμπίπτουν σχεδόν πάντοτε με εθνικές κρίσεις».

Συμπερασματικά, λοιπόν, κρίση εμπιστοσύνης είναι πραγματική και στο επίκεντρό της βρίσκεται η κυβέρνηση με απολύτως δική της ευθύνη. Πράγματι, μωραίνει Κύριος…