Αυτοί οι κυβερνώντες της απάνθρωπης, κυνικής, υβριστικής γραμμής είναι απλά φανατικοί και ελαφρόμυαλοι, που δεν έχουν καταλάβει καν τη σοβαρότητα της κατάστασης; Ή στο βωμό της πολιτικής τους επιβίωσης, αδιαφορούν για το εάν κινδυνεύει ένας άνθρωπος;
Παρακολουθώ κάποιους κυβερνώντες και τα τρολ τους στο βάλτο του διαδικτύου να επιδίδονται μέρες τώρα σε μία απεχθέστατη, απάνθρωπη και εν πολλοίς ανεξήγητη, αν αποδεχθούμε κάποια από τα βασικά τους επιχειρήματα, περιφρόνηση σε έναν πατέρα που ζητά να μάθει, έστω με τον επώδυνο τρόπο της εκταφής, από τι πέθανε ο γιος του.
Και στο πρόσωπο του τραγικού πατέρα επιδεικνύουν μία προκλητική και ποταπή συμπεριφορά στους συγγενείς των θυμάτων στο έγκλημα των Τεμπών – για πολλοστή φορά βέβαια.
Είναι τέτοια η σφοδρότητα της επίθεσης που εξαπολύουν ακόμα και υπουργοί εναντίον προσώπων, τα οποία ζουν το κορυφαίο δράμα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτές οι δηλώσεις είναι πραγματικές.
Δύσκολα θα φανταζόταν κάποιος ότι εν έτει 2025 σε μία δυτική, ευρωπαϊκή (λέμε τώρα) χώρα θα υπήρχε υπουργός (Γεωργιάδης) να κοροϊδεύει και να αμφισβητεί έναν απεργό πείνας και ένας συνάδελφός του (Φλωρίδης) να προσπαθεί μανιωδώς να βγάλει τους πάντες τρελούς, έχοντας εμφανώς την πρόθεση να καθοδηγήσει τη Δικαιοσύνη – την ηγεσία της οποίας επέλεξε και διόρισε ο ίδιος μαζί με την κυβέρνηση στην οποία ανήκει.
Για στελέχη όπως η Βούλτεψη και κάποιοι άλλοι ή για τα γαλάζια τρολ ενός δύσοσμου υπόκοσμου δεν είχε κανείς αμφιβολία ότι θα βυσσοδομούσαν. Άλλωστε από την αρχή του εγκλήματος, μα και σε κάποιες άγριες στροφές, είπαν τα χειρότερα.
Αλλά υπουργοί να επιμένουν σε ένα θέμα, όταν η ζωή ενός ανθρώπου κρέμεται σε μία κλωστή, δεν το περιμένεις εύκολα.
Την κρισιμότητα των στιγμών την καταλαβαίνουν ακόμα και κορυφαίοι υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης και τάσσονται υπέρ του αιτήματος που έχει καταθέσει ο Πάνος Ρούτσι.
Την αντιλαμβάνονται και άλλοι εντός της κυβέρνησης, που αποφεύγουν να στηρίξουν τη γραμμή της δήθεν «μη εμπλοκής στη δικαιοσύνη», έστω κι αν δεν έχουν το θάρρος να την αμφισβητήσουν ευθέως.
Προφανώς δεν ισχύει κανένα επιχείρημα «δεν παρεμβαίνουμε στη δικαιοσύνη, είναι δική της δουλειά».
Η δικαιοσύνη έχει υποπέσει σε τόσα λάθη, καθυστερήσεις και έχει κάνει τόσες αντιφατικές κινήσεις, που μία κυβέρνηση η οποία διορίζει την ηγεσία της θα έπρεπε ήδη να την έχει ξηλώσει ή να ζητήσει συγνώμη για τις επιλογές των προσώπων με τα οποία στελέχωσε την ηγεσία της.
Τα πρόσωπα της δικαιοσύνης που κλήθηκαν να χειριστούν το έγκλημα των Τεμπών αυτά τα δυόμισι χρόνια έχουν κάνει λάθη και παραλείψεις του τρομάζουν: Από την μη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων, τη μη περιφρούρηση του χώρου και την μη αξιοποίηση (ή επιλεκτική αξιοποίηση) στοιχείων μέχρι την περιφρόνηση στους συγγενείς και τις επίπονες και αναιτιολόγητες απορρίψεις αγωνιωδών αιτημάτων τους. Και πολλές ακόμα αστοχίες, που προκαλούν το κοινό αίσθημα, αλλά και τα ατέλειωτα συλλαλητήρια με αίτημα την απόδοση δικαιοσύνης.
Η κυβέρνηση και οι κυβερνώντες έχουν την υποχρέωση – και προφανώς μπορούν – να πουν την άποψή τους. Κι ας αξιολογήσει η ίδια η δικαιοσύνη, αφού την εμπιστεύονται, αν αυτή η άποψη συνιστά παρέμβαση.
Τούτη λοιπόν η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από μία επίκληση περί «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», που δεν έχει καμία βάση.
Μία επίκληση που θα τελειώσει με παφλασμό εάν τα πράγματα εξελιχθούν με άσχημο τρόπο.
Διότι η κυβέρνηση θα βρεθεί υπόλογη και στο μάτι του κοινωνικού κυκλώνα, εάν συμβεί το παραμικρό με τον Ρούτσι ή με όποιο άλλο συγγενή ζητά αυτονόητα δικαιώματα.
Αφού δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα ας επιτρέψουν αυτά τα βασικά, που ζητούν οι συγγενείς – τόσο απλά είναι. Έχει καταρρεύσει έτσι κι αλλιώς το επιχείρημα ότι θα καθυστερήσει η δίκη – αλήθεια, από πότε οι δικαστικοί λειτουργοί έχουν άγχος για τη γρήγορη έναρξη μίας δίκης και όχι για το εάν έχουν εξασφαλιστεί όλες οι συνθήκες και εγγυήσεις για να είναι μία δίκαιη δίκη; Αλήθεια τώρα;
Κι αναρωτιέμαι:
– Αυτοί οι κυβερνώντες της απάνθρωπης, κυνικής, υβριστικής γραμμής (και «κρεόντειας» λογικής) είναι απλά φανατικοί και ελαφρόμυαλοι, που δεν έχουν καταλάβει καν τη σοβαρότητα της κατάστασης;
– Ή στο βωμό της πολιτικής τους επιβίωσης, αδιαφορούν για το εάν κινδυνεύει ένας άνθρωπος; Και διαπράττουν το έγκλημα της αδιαφορίας, νομίζοντας ότι όλοι είναι σαν αυτούς – να σκέφτονται δηλαδή το τομαράκι τους και πώς θα βολευτούν με όποιο τίμημα και όποιο αυτοεξευτελισμό.
topontiki.gr
Άρθρα
Ελλάδα
Ελλάδα
