Πώς ο «ειρηνοποιός» Τραμπ πάσαρε τη λυπητερή του ουκρανικού πολέμου στους αμετ-ανόητους Ευρωπαίους / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας
Ο χάρτης των εδαφικών τετελεσμένων στην ανατολική Ουκρανία που… κόσμησε το Οβάλ Γραφείο κατά τη συνάντηση του Τραμπ με τον Ζελένσκι και τους Ευρωπαίους «κηδεμόνες»
«Ποια ευρωπαϊκή χώρα θα στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία; Ποιες θα είναι οι συνθήκες ανάπτυξης ενός κοινού ευρωπαϊκού “στρατού”; Ποιοι θα αναλάβουν το κόστος;
Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά όλα δείχνουν ότι… άνθρακες ο θησαυρός: η μεγάλη διπλωματική πρωτοβουλία του Τραμπ για ειρήνη στην Ουκρανία, πρώτα με το ραντεβού της Αλάσκας και μετά με τον διπλωματικό μαραθώνιο με τον Ζελένσκι και τους… περιμένοντες στον προθάλαμο του Λευκού Οίκου Επτά Ευρωπαίους κηδεμόνες του, αποδείχτηκε ακόμα μια κακοστημένη επικοινωνιακή φιέστα, ένα φτηνό πολιτικό θέατρο πάνω από τα πτώματα εκατοντάδων χιλιάδων σκοτωμένων.
Γιατί, βέβαια, χρειάζεται ιδιαίτερο θράσος και κυνισμό για να το παίξει κάποιος «ειρηνοποιός» και καλοπροαίρετος μεσολαβητής, όταν η χώρα του πυροδότησε (και) τον συγκεκριμένο πόλεμο και συνεχίζει να εξοπλίζει και να τροφοδοτεί παντοιοτρόπως την πολεμική προσπάθεια της μιας πλευράς, της Ουκρανίας. Αλλά τι να λέμε, ο αμίμητος Τραμπ υποστήριξε μπροστά σε όλο τον κόσμο ότι έχει τερματίσει έξι πολεμικές συγκρούσεις σε ισάριθμους μήνες – κάτι που όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά και αποκρύπτει σκόπιμα την άμεση ή έμμεση εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στις περισσότερες από αυτές τις συρράξεις, από το Κόσοβο ώς το Κονγκό!
Όπως και να ’χει, ο «αντ’ αυτού» του Πούτιν, Σεργκέι Λαβρόφ, έριξε χθες οριστική ταφόπλακα στην… αυτοπροωθούμενη υποψηφιότητα του Τραμπ για το Νόμπελ Ειρήνης, δηλώνοντας ξεκάθαρα στο ΝBC ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση συνάντησης του «τσάρου» με τον Ζελένσκι. Το κυριότερο, όπως είπε, είναι ότι κατά τις συναντήσεις της Ουάσινγκτον έγινε φανερό ότι ο Ουκρανός ηγέτης απορρίπτει όλες τις προτάσεις στις οποίες είχε συμφωνήσει και ο Τραμπ στην Αλάσκα, τόσο στο εδαφικό κομμάτι και στις περίφημες «εγγυήσεις ασφαλείας» προς την Ουκρανία όσο και σε υποτίθεται πιο απλά ζητήματα, όπως είναι η κατάργηση του ουκρανικού νόμου που απαγορεύει τη ρωσική γλώσσα…
Και τώρα που ξαναέπεσαν οι μάσκες και η προοπτική διπλωματικής λύσης απομακρύνεται, τι θα γίνει; Για τους Ρώσους δεν τίθεται ζήτημα· είναι φανερό ότι θα συνεχίσουν την εκστρατεία τους στο Ντονμπάς, που έχει εδώ και χρόνια μετεξελιχθεί σε έναν αργό και πολύνεκρο πόλεμο φθοράς, μέχρι να πετύχουν τους εδαφικούς και πολιτικούς στόχους τους. Τα νέα από το ανατολικό μέτωπο άλλωστε δεν είναι καθόλου καλά για την Ουκρανία, εξ ου και η βιασύνη Ζελένσκι και Ευρωπαίων για άμεση κατάπαυση του πυρός, που θα έδινε λίγο χρόνο για επανεξοπλισμό και ενισχύσεις στους περικυκλωμένους από τρεις μεριές υπερασπιστές του Ποκρόφσκ και της Κονσταντινόβκα. Η Ρωσία νικά εκεί που μετρά, στο πεδίο, και δεν έχει λόγο να βιάζεται.
Αλλά και ο Τραμπ δεν δείχνει να «καίγεται» για την ειρήνη. Εκανε το σόου του, πούλησε τον εαυτό του ως μεγάλο ηγέτη και… «Πρόεδρο της Ειρήνης» που τον πολεμάνε άδικα τα κακά ΜΜΕ και, το κυριότερο, φόρτωσε τον βαρύ λογαριασμό της συνέχισης του ουκρανικού πολέμου και της ανοικοδόμησης της μαρτυρικής αυτής χώρας-πιονιού στους αμετ-ανόητους Ευρωπαίους. Τώρα ο Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να κάτσει στην άκρη και να μετράει τα κέρδη του από τον πόλεμο – και αυτή, τελικά, είναι η μόνη «είδηση» που βγήκε από το μιντιακό τσίρκο της Ουάσινγκτον.
Σε περίπτωση που δεν το… πιάσατε, λοιπόν, η Ουκρανία δεσμεύτηκε ήδη να αγοράσει αμερικανικά όπλα αξίας 100 δισ. δολαρίων, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει τις περιβόητες αμερικανικές εγγυήσεις για την ασφάλειά της. Αλλά επειδή δεν έχει μαντίλι να κλάψει, θα τα αγοράσει με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Σύμφωνα με non paper από τις συναντήσεις που είδαν οι Financial Times, ανάμεσα στα «καλούδια» που θέλει να πουλήσει ο Τραμπ στον «Ζελέ» είναι και τουλάχιστον 10 αμερικανικά συστήματα αεράμυνας Patriot, μαζί με άλλους πυραύλους και εξοπλισμό. Με άλλα λόγια, όπως γράφουν οι FT, η Ουκρανία θα «αγοράσει» αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας με χρήματα της Ευρώπης!
Αλλά για ποιες εγγυήσεις ασφάλειας μιλάμε; Τουλάχιστον δώδεκα «πρόθυμες» ευρωπαϊκές χώρες, με μπροστάρηδες τους Αγγλο-Γάλλους, δηλώνουν έτοιμες να στείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία. Ο Τραμπ, αντίθετα, απέκλεισε καθαρά το ενδεχόμενο να αναπτυχθούν Αμερικανοί στρατιώτες σε ουκρανικό έδαφος και τόνισε ότι η μόνη βοήθεια που μπορεί να δώσει η Αμερική θα είναι «από τον αέρα», χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Ουσιαστικά λέει στους Ευρωπαίους «δεν έχω πρόβλημα, πηγαίντε εσείς άμα θέλετε να σκοτωθείτε πολεμώντας τους Ρώσους, αλλά μη με ανακατεύετε· εσείς είστε η πρώτη γραμμή της άμυνας και εσείς θα πληρώνετε για όλα»! Με άλλα λόγια, το παραδάκι να πέφτει και όλα καλά. Με τη διαφορά, βέβαια, πως η Ρωσία δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί ξένα στρατεύματα στην Ουκρανία, και πολύ περισσότερο ΝΑΤΟϊκά.
Οπότε, το ουκρανικό πρόβλημα παραμένει τεράστιο για τους Ευρωπαίους και τα ερωτήματα είναι εύλογα, όπως γράφει και το Politico: «Ποια ευρωπαϊκή χώρα θα στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία; Ποιες θα είναι οι συνθήκες ανάπτυξης ενός κοινού ευρωπαϊκού “στρατού”; Ποιοι θα αναλάβουν το κόστος; Πώς θα αντιδρούσε ο ευρωπαϊκός στρατός σε περίπτωση ρωσικής επίθεσης;» αναρωτιέται το δημοσίευμα, συμπληρώνοντας πως «Μακρόν και Στάρμερ θέλουν να δείξουν ότι εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Ωστόσο, και οι δύο αντιμετωπίζουν πολιτικά και οικονομικά εμπόδια που τροφοδοτούν τον σκεπτικισμό σχετικά με την ικανότητα των χωρών τους να στείλουν δυνάμεις στην Ουκρανία»…
Ο χώρος τελειώνει: θα κλείσω αυτό το Δρόμο-λόγιο με μερικές ατάκες του καθηγητή του Χάρβαρντ, Στίβεν Γουόλτ, που πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια συνυπέγραψε το μνημειώδες βιβλίο για το Αμερικανο-Ισραηλινό Λόμπι μαζί με τον Τζον Μιρσχάιμερ. Ο Γουόλτ, λοιπόν, που μόνο φιλορώσος δεν είναι, έχοντας παρακολουθήσει κι αυτός το ριάλιτι σόου των τελευταίων ημερών, κατέληξε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι απλά ένας «κάκιστος διαπραγματευτής» που «δεν προετοιμάζεται, δεν βάζει τους υφισταμένους του να προλειάνουν το έδαφος και φτάνει σε κάθε συνάντηση χωρίς να ξέρει τι θέλει ή ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές. Δεν έχει στρατηγική και δεν ενδιαφέρεται για τις λεπτομέρειες, οπότε απλώς αυτοσχεδιάζει»!
Αυτά σημειώνει σε ανάλυσή του στο Foreign Policy ο Γουόλτ, χαρακτηρίζοντας τη συνάντηση της Αλάσκας «αλλόκοτη» και τη σύνοδο της Ουάσινγκτον, γκροτέσκα: μια «άσχετη συνάντηση τύπου ριάλιτι σόου», καθώς «αυτό που πραγματικά λαχταρά ο Τραμπ είναι η προσοχή, σε συνδυασμό με δραματικές εικόνες που δείχνουν ότι αυτός έχει το πάνω χέρι»! Και επειδή είναι σοβαρός άνθρωπος και αναλυτής, σημειώνει πως οι Δυτικοί εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν τις βαθύτερες ριζικές αιτίες του πολέμου: «Ο Πούτιν μπορεί να είχε πολλούς λόγους γι’ αυτά που έκανε, αλλά ο σημαντικότερος ήταν ο φόβος –διαδεδομένος σε όλο το ρωσικό πολιτικό φάσμα– ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελούσε υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία», λέει.
Το αποτέλεσμα, καταλήγει, είναι ότι η Ρωσία έχει αποκτήσει το πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης και ότι όσοι επιμένουν πως η μόνη αποδεκτή έκβαση είναι να ανακτήσει η Ουκρανία όλη τη χαμένη της επικράτεια και έπειτα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., οφείλουν να εξηγήσουν ακριβώς πώς θα γίνει αυτό το θαύμα…
