Το πρώτο μου το ξύρισμα / το πρώτο μου το σφύριγμα / στα ξένα παραθύρια…
( τραγούδι του 1970: Σώτια Τσώτου – Κώστας Χατζής)
Όλοι ξέρουμε πως οι στίχοι και τα τραγούδια της δεκαετίας του ΄70 δεν μπορούν να σημαίνουν τα ίδια πράγματα μ’ εκείνα που σήμαιναν για τους νέους του τότε, πάνω από μισό αιώνα πριν. Απόλυτα κατανοητό.
Όμως, εκείνο το σκίρτημα, το φευγαλέο βλέμμα του επιλεγμένου μέσα σε όνειρο και φαντασία ερωτικού συντρόφου, το πρώτο στη συνέχεια κλεφτό φιλί στο σκοτάδι, με τι έχει σήμερα αντικατασταθεί;
Φως, άπλετο φως! Φως όχι της ημέρας μόνο, αλλά και άπλετο φως της νύχτας με φλας ή και με αποτύπωση των… “ερωτικών” στιγμών μέσα από δεκάδες κινητά που απαθανατίζουν τον… έρωτα σε μια από τις εκφάνσεις του. Ομαδικός έρωτας και… στοματικός, με μορφή διαγωνισμού, λέει, σε bar στη Ζάκυνθο!
Πέρα από τους fans του θεάματος, που το απόλαυσαν, υπήρξαν αντιδράσεις, υπήρξαν και διαψεύσεις από τη μεριά του bar, (απόλυτα κατανοητές, γιατί χάνουν την πελατεία τους), αλλά και από τη μεριά του Δημάρχου, που θέλησε να περισώσει τη φήμη του νησιού. Βέβαια στο περιστατικό πρωταγωνιστούσαν τουρίστες. Είμαστε, όμως, οι Έλληνες θαυμαστές και μιμητές των κάθε είδους συμπεριφορών από την Εσπερία.
Και ο θόρυβος, αφού τάραξε τα νερά, κόπασε.
Ζάκυνθος: Σάλος σε κλαμπ. Τουρίστες διοργάνωσαν σεξουαλικό διαγωνισμό σε κοινή θέα
Είναι το συγκεκριμένο περιστατικό ανησυχητικό; Από την πλευρά ότι δείχνει μια ακραία συμπεριφορά όχι, αλλά το “παγόβουνο” που κρύβεται κάτω από την “κορυφή” του είναι τρομακτικά ανησυχητικό.
Αγόρια και κορίτσια σε μεγάλο ποσοστό δεν χαίρονται τον έρωτα στη συναισθηματική του μορφή, για να περάσουν μετά στη σαρκική. Συνήθως ακολουθείται η αντίθετη διαδρομή, που σπάνια φτάνει στο συναίσθημα. Όλα έγιναν όχι απλά εύκολα, αλλά σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση, για να μην σε θεωρήσουν οι συνομήλικοι “εκτός”, να μη σε διαγράψουν από την παρέα τους.
Και οι γονείς, το σχολείο; Ακόμη κι αν μάχονται και οι δυο μαζί, άλλοι διαμορφώνουν τα παιδιά και τους νέους σήμερα. Τους διαμορφώνουν τα ΜΜΕ και προπαντός η τεχνητή νοημοσύνη, που βήμα το βήμα αντικαθιστά την ανθρώπινη παρουσία.
Δεν έχουμε καταλάβει τον κίνδυνο, δεν τον έχουμε ζυγίσει, οι συνέπειες για τη διαμόρφωση του “Μετανθρώπου”, που προάγγελλοί του θα είναι τα παιδιά και οι νέοι, θα είναι ανυπολόγιστες.
Μπορούμε να δούμε το αύριο, με αφετηρία το σήμερα; Δεν φάνηκαν ήδη οι πρώτες ρωγμές στο οικοδόμημα ενός παρόντος υπό κατάρρευσιν; Που οδηγούμαστε υπνωτισμένοι;
far
(* Ο πίνακας, “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, είναι του Frank Bernard Dicksee.)
………………..
