“Η φυγή προς την κόλαση…” / γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης

Μέσα στα λίγα αυτά χρόνια.

• Έχει σκοτώσει/δολοφονήσει 150.000 ανθρώπους. Τους 60.000 από αυτούς τους τελευταίους 18 μήνες.

• Έχει διώξει από την γενέθλια γη τους μερικά εκατομμύρια ανθρώπους. Φιλοδοξεί να διώξει άλλα 4-5.000.000 ακόμα (Γάζα και δυτική όχθη).

• Έχει διαπράξει όλα τα εγκλήματα και έχει  υιοθετήσει όλες τις σκοτεινές πρακτικές που κληροδότησε στην ανθρωπότητα η αποικιοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, ο ναζισμός, η φυλετική θεωρία και κάθε υποπροϊόν της μισαλλοδοξίας.

• Μεθοδεύει γενοκτονία με επιστημονικούς πλέον τρόπους διακηρύσσοντας την πρόθεσή του να εξαλείψει όλους τους ενοχλητικούς γειτονικούς λαούς.

• Αφήνει τα θύματά του να επιλέξουν τρόπο θανάτου: την πείνα ή τις βόμβες.

• Εφαρμόζει καθεστώς απαρτχάιντ ακόμα και σε δικούς του πολίτες, διατηρεί τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή ανοικτές φυλακές (Γάζα) που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.

• Έχει επιτεθεί σε όλα τα γειτονικά του κράτη χωρίς εξαίρεση. Βομβαρδίζει όπου θέλει, όποιον θέλει, όποτε θέλει. Δολοφονεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και περηφανεύεται γι αυτό.

• Έχει κουρελιάσει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και αφαιρέσει κάθε ψήγμα πολιτικού ήθους και ανθρωπιστικής ηθικής.

• Έχει μετατρέψει έναν από τους πλέον πνευματικούς και ηθικούς λαούς της Ευρώπης -τον εβραϊκό λαό- σε αγέλη παρανοϊκών δολοφόνων.

• Απειλεί να σύρει την Μέση Ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.

• Η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ταγοί του έχει ξεπεράσει το μέτρο του μίσους όπως τουλάχιστον το έχουμε συναντήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας.

• Έχει ευτελίσει και ακυρώσει με τις πράξεις του ιστορικά βαριές έννοιες όπως «αυτοάμυνα» και «αντισημιτισμός» και τις έχει μετατρέψει σε συνθήματα της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού (δείτε δηλώσεις Λεπέν και όχι μόνο).

Πώς να αισθανθούμε λοιπόν έκπληξη όταν την Παρασκευή 13 Ιουνίου του 2025 η αεροπορία του κράτους αυτού επιτέθηκε με διακόσια αεροπλάνα ενάντια στο Ιράν;

Έκπληξη λοιπόν δεν υπήρχε, ερωτήματα όμως και προβληματισμοί για τον δρόμο που ακολουθεί με προσήλωση και πείσμα η ηγεσία του Ισραήλ και όσοι -πολλοί- την στηρίζουν, υπάρχουν πολλά. Το πρώτο από αυτά είναι ο χρονισμός. Γιατί το Ισραήλ γενίκευσε τον πόλεμο στα μέσα του Ιουνίου του 2025;

Υποθέσεις μπορούν να γίνουν πολλές. Ίσως μάλιστα οι λόγοι να διαπλέκονται και να πρόκειται για συνδυασμό αιτιών. Η πιο αδύνατη ερμηνεία είναι, νομίζω, αυτή που συνδέει την επιθετικότητα του Ισραήλ με την επιθυμία του Νετανιάχου να παραμείνει στην εξουσία ώστε να αποφύγει τις ποινικές διώξεις για καταχρήσεις και άλλα τινά. Οι κινήσεις και οι επιλογές είναι υπερβολικά σημαντικές ώστε να αποτελούν επιλογές και αποφάσεις ενός και μόνου προσώπου. Προφανώς κάτι περισσότερο υπάρχει στο «βασίλειο» του Ισραήλ και στις προοπτικές του.

Το πρώτο που υποψιαζόμαστε είναι μια διάχυτη αίσθηση αδιεξόδου. Η επίθεση της 7^ης Οκτωβρίου έδειξε το πόσο εύθραυστες ήταν οι τότε κινήσεις εξομάλυνσης της κατάστασης στην περιοχή και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Οι συμφωνίες μεταξύ κυβερνήσεων, κάτω από την παραίνεση και την εποπτεία των ΗΠΑ, επιχείρησαν να θάψουν βαθιά το παλαιστινιακό ζήτημα και να δημιουργήσουν μια ψευδαίσθηση ομαλότητας πάνω στο μαρτύριο του παλαιστινιακού λαού. Τα γεγονότα της 7^ης Οκτωβρίου τίναξαν τους σχεδιασμούς αυτούς στους πέντε ανέμους.

Ακολούθησε μια άλλη απογοήτευση για την ηγεσία του Τελ Αβίβ. Μετά από είκοσι μήνες εντατικών πολεμικών επιχειρήσεων ο πολυδιαφημισμένος ισραηλινός στρατός δεν κατάφερε να εκπληρώσει την βασική του υπόσχεση: την καταστροφή της οργάνωσης Χαμάς. Υποχρεώθηκε μάλιστα σε «έμμεση» διεξαγωγή πολέμου. Μην μπορώντας δηλαδή να νικήσει τους ενόπλους της Χαμάς επιδίωξε την επιτυχία μέσα από τον πλέον ακραίο πόλεμο «εξόντωσης» -τη Γενοκτονία με άλλα λόγια. Την ίδια ιδέα είχαν οι πλέον αιμοσταγείς κατακτητές στην ιστορία -αντί να νικήσουμε τον εχθρό, απλώς εξοντώνουμε ολόκληρη την αντίπαλη κοινωνία. Η στρατηγική αυτή έχει προκαλέσει μέχρι σήμερα περισσότερους από 60.000 θανάτους, αμάχους στην μεγάλη πλειονότητα, χωρίς όμως ακόμα να έχει οδηγήσει σε απτό στρατιωτικό και πολιτικό αποτέλεσμα.

Το αδιέξοδο στην Γάζα οδήγησε στην αναζήτηση λύσεων σε άλλα πεδία. Οι επιτυχίες που είχε το Ισραήλ στο βόρειό του μέτωπο, στο μέτωπο του Λιβάνου και της Συρίας, οδήγησαν το Τελ Αβίβ σε μια νέα στρατηγική: αντί να επικεντρώνεται στο βαλτωμένο πεδίο αναμέτρησης στην Γάζα, υιοθέτησε ευρύτερους στόχους: την ανάπλαση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Ένα είδος φυγής προς τα εμπρός που θα αντιμετώπιζε τα αδιέξοδα του σιωνιστικού καθεστώτος αλλά και θα υπογράμμιζε την χρησιμότητα του Ισραήλ στο «δυτικό στρατόπεδο», ειδικά στις ταλαντευόμενες ΗΠΑ του προέδρου Τραμπ. Να μην ξεχνάμε ότι η «ενδοχώρα» του Ισραήλ, η σύνδεσή του δηλαδή με τον δυτικό κόσμο, εξαρτάται πλέον από δύο ευμετάβλητα ισχυρά κράτη την Τουρκία και την Αίγυπτο.

Η ανάπλαση της Μέσης Ανατολής ήταν ένα έργο που το Ισραήλ δεν μπορεί να το φέρει μόνο του σε πέρας. Το Ισραήλ μπορεί να βομβαρδίζει από αέρος και να καταστρέφει. Στο έδαφος έχει αποδειχθεί ανίκανο να κατακτήσει και να επιβάλλει κατοχή σε περιορισμένους χώρους όπως η Λωρίδα της Γάζα ή ο νότιος Λίβανος. Ακόμα και εκεί που έχει δια της βίας και δια των όπλων επιβάλλει κατοχή, στην δυτική όχθη δηλαδή, δεν μπορεί να υποτάξει, ούτε να εντάξει τους γηγενείς παλαιστινιακούς πληθυσμούς. Τα όρια λοιπόν της πολεμικής στρατηγικής του εξαντλούνται σε πεδία όπου έχει υπεροχή -στην κυριαρχία του αέρα και στις όποιες τεχνολογικές του επιδόσεις.

Μέσα σε αυτά τα πεδία οι πολιτικοί στόχοι του πολέμου οφείλουν ανάλογα να προσαρμοστούν. Περιορίζονται λοιπόν σε δύο επίπεδα: στην καταστροφή υποδομών, ειδικά πυρηνικών υποδομών που θα στερούσαν το Ιράν από την δυνατότητα να διαβεί μεσοπρόθεσμα το τελευταίο σκαλοπάτι της αποτροπής και στην μεθοδική δολοφονία πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του καθεστώτος με την προσδοκία της εξασθένισης του τελευταίου και τελικά της ανατροπής του. Η πολιτική δηλαδή της «ξεχασμένης» Αραβικής Άνοιξης σε πιο ριζοσπαστική εκδοχή. Η δε επιτυχία ετούτων των σχεδίων στο ένα ή στο άλλο σκέλος θα άνοιγε ένα παράθυρο ευκαιρίας που θα καθιστούσε την ανάμιξη των ΗΠΑ -ίσως και της «Δύσης» συνολικά- υποχρεωτική, καθιστώντας δυνατή την ουσιαστική ανάπλαση του χάρτη.

Δεν είναι προφανώς δυνατό, την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, να εκτιμήσουμε την πορεία του πολέμου, άρα και το κατά πόσο επιτυγχάνουν τους στόχους τους τα ισραηλινά σχέδια.  Η διαφορά με προηγούμενους σχεδιασμούς αυτού του τύπου είναι το μέγεθος και οι δυνατότητες του Ιράν. Οι πύραυλοι του τελευταίου διασχίζουν μάλλον αποτελεσματικά τα αμυντικά συστήματα του Ισραήλ και προκαλούν θύματα και εικόνες καταστροφών. Πρόκειται για κάτι το εντελώς καινούριο για τους κατοίκους του Ισραήλ και κάτι το νέο στην ιστορία της αποικιοκρατίας -τέτοιο είναι το πνεύμα στην Δύση και στο Τελ Αβίβ. Ποτέ πριν μια αποικία δεν βομβάρδισε την αποικιακή της μητρόπολη…..

Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι εικόνες δεν δείχνουν την αποτελεσματικότητα της ιρανικής αντεπίθεσης στο σύνολό της. Οι κύριοι στόχοι των ιρανικών πυραύλων είναι στρατιωτικές εγκαταστάσεις και υποδομές, από τις οποίες όμως δεν διαρρέει καμία εικόνα. Άρα δεν γνωρίζουμε τι γίνεται εκεί. Από την άλλη πλευρά οι επιθέσεις της ισραηλινής αεροπορίας έχουν απέναντί τους το μέγεθος του Ιράν, την διασπορά των προσπαθειών τους σε πολλαπλούς στόχους αλλά και, όπως φαίνεται, από την επιθυμία των ιθυνόντων του Τελ Αβίβ να «στρεσάρουν» την ιρανική κοινωνία βομβαρδίζοντας -όπως στην Γάζα- αστικό περιβάλλον, την Τεχεράνη ειδικά. Η τελευταία θα γίνεται όλο και πιο συχνά στόχος ισραηλινών επιθέσεων.