“Αλλάζουν οι καιροί…” / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Ο Μάιος του 2025, ήταν ένας μήνας γεμάτος καιρικές αντιθέσεις…

Απανωτά πισωγυρίσματα!
Άνοιξη – Φθινόπωρο – Χειμώνας …

Πολλή βροχή, αφρικάνικη σκόνη, αέρας κρύος, αλλεργίες, ιώσεις, στρεπτόκοκκος στα μικρά παιδιά, απώλειες…

Ένα περιβάλλον μισότρελο που συμβαδίζει με τη μισότρελη καθημερινότητα στον Κόσμο…

Τα ΜΜΕ, με ειδήσεις τουρλού, χειροτερεύουν την κατάσταση.
Χαραμάδες φωτός, απαλύνουν τις ρυτίδες της ψυχής, και χαρίζουν πρόσκαιρη, θεραπευτική ελπίδα!

Μα σύντομα σε αποπροσανατολίζουν, και σου πασάρουν την ασχήμια  που είναι παραγωγή στημένη από τα παγκόσμια ινστιτούτα παρακολούθησης των αντιδράσεων της ανθρώπινης μάζας…

Τηλεκατευθυνόμενες, μεθοδικά, συμπεριφορές όλων των ηλικιών, που εναγκαλίζονται ασφυκτικά με το instagram, το tick tock, την  τηλεόραση, το μοντέλο του κινητού…

Όλα μέσω της τεχνολογίας που αθωώνει και τα σκηνοθετημένα, επιθετικά και χυδαία βιντεάκια των εφήβων, κάνοντάς τα σύγχρονα παιχνίδια διεξόδου του αδιεξόδου τους …

Βλέπεις τους εφήβους τα Σαββατοκύριακα, ομάδες – ομάδες με τα κινητά να είναι δίπλα ο ένας στον άλλον και όμως σε απόσταση, αφού το κινητό καθορίζει την επικοινωνία και την κοινωνική τους έκφραση.

Στα σχολεία η ύλη που πρέπει να αποστηθίζουν για να γίνουν αποδεκτοί, ψυχρή και χρονοκλέφτρα.

Είναι και οι πανελλήνιες που σκοτώνουν κάθε σπίθα δημιουργικότητας, ουσιαστικής επικοινωνίας και γνώσης.

Το μυαλό ενός έφηβου πρέπει να αποκτήσει επίπεδο καθηγητή πανεπιστημίου, αν επιθυμεί να περάσει στην πρώτη του επιλογή , που συνήθως είναι επιλογή που μεθοδεύτηκε από άλλους γιατί τα μόρια δεν πρέπει να πάνε χαμένα…

Φεύγουν τα καλύτερα χρόνια σε τάξεις αισθητικά μέτριες.
Μα και οι τέχνες εξοστρακίστηκαν από το σχολείο…

Τι τις χρειάζεται ο άνθρωπος μηχανή που πρέπει να είναι εύχρηστος;

Θα έρθει τώρα και η τεχνητή νοημοσύνη, ήρθε! Χαράς ευαγγέλια.

Λέτε οι προθέσεις της να είναι καλές και να λάμψει ο κόσμος από ανθρωπισμό, ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα;

Λέτε να εξαλειφθεί η φτώχια και η ανερχόμενη με γοργούς ρυθμούς εγκληματικότητα στους νέους;

Παιδιά, μου έλεγε ένας εκπαιδευτικός με 30 χρόνια υπηρεσίας στο Δημοτικό Σχολείο, απίστευτο, μου μιλάνε σα να είμαι υφιστάμενός τους και δε γνωρίζουν τη λέξη ευχαριστώ και ορίστε…

Παιδιά, πλέον, γονέων με μόρφωση, με πολλές πηγές για απόκτηση γνώσεων …

«Πού είναι τα όρια»; αναρωτήθηκε…

Στα Σχολεία, από το Νηπιαγωγείο ακόμη, project… project…

Αλήθεια, στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, επιτυγχάνεται ο στόχος, ή επιφανειακά τελειώνει ένα project, γιατί το σχολείο στρεσάρεται και πρέπει να αξιολογηθεί με καλό βαθμό και οι εκπαιδευτικοί επίσης;

Αναρωτιέμαι, αν για παράδειγμα μέσα από ένα πρόγραμμα περιβαλλοντικό έχει γίνει βίωμα  στο παιδί η ανακύκλωση…

Έχουμε σε λίγες μέρες και την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος…Να υπάρχει και αυτή…Έτσι για να έχουμε την ευκαιρία να βαυκαλιζόμαστε ότι κάτι κάναμε, τρομάρα μας…

Φλέγεται η Γη από πολέμους, πυρκαγιές, κι άλλες πληγές που επίτηδες δεν κλείνουν γιατί… είναι πολλά τα λεφτά!

Μαζεύονται τάχα μου οι Σωτήρες για να σώσουν το περιβάλλον και τις μελλοντικές γενιές, και αφού φάνε και πιούνε καλά στα συνέδρια με τα λεφτά των λαών, δε συμφωνούν ποτέ σε μια κοινή γραμμή, ή νομίζουμε πώς συμφωνούν, αλλά αυτοί κλείνουν το μάτι σε αυτόν που κάνει τα κουμάντα.

Και… για να γυρίσουμε, για παράδειγμα, σε ένα  Δημοτικό Σχολείο που έχει πρότζεκτ για την ανακύκλωση…

Θα ήθελα πολύ να γίνει μια τέτοια έρευνα.

Πόσες τάξεις σε κάθε σχολείο με τη συμμετοχή των παιδιών στη διαδικασία, κάνουν ανακύκλωση, τουλάχιστον  χαρτιού;

Μέσα από την καθημερινή τριβή με το θέμα κι επί χρόνια στο σχολείο, μπορεί αυτό να γίνει βίωμα…
Βιωματική εκπαίδευση!

Όμως είναι τόσο προσκολλημένο το εκπαιδευτικό σύστημα στο φαίνεσθαι και στην ποσοτική αλαζονεία της ύλης που ο εκπαιδευτικός στη χώρα μας, τρέχει, ειδικά τα τελευταία χρόνια με ταχύτητες υψηλές, αλλά όταν η γνώση είναι αποσπασματική, και η ύλη υπερβολική, παρόλη τη μεγάλη προσπάθεια για την εξισορρόπηση του προγράμματος και τον κόπο που καταβάλλουν κι αυτοί και οι μαθητές, η Παιδεία, όχι ή εκπαίδευση, η Παιδεία έρχεται δεύτερη…

Την ευθύνη την έχει η πολιτεία που όποιες αλλαγές έχει κάνει, τις έκανε όχι με γνώμονα και την εμπειρία  του εκπαιδευτικού που όταν ζητήθηκε η γνώμη του επισήμως δεν την έλαβαν υπόψη τους, αλλά μετρούσε πάντα η κακέκτυπη αντιγραφή άλλων εκπαιδευτικών μοντέλων μη προσαρμοσμένων όμως στην ελληνική πραγματικότητα, και οι περγαμηνές ανθρώπων που δεν πάτησαν ποτέ σε τάξη, ή απλά πέρασαν από εκεί για λίγο…

Οι Δάσκαλοι που έγραψαν ιστορία, όπως ο Δ. Γληνός, ο Α. Δελμούζος, ο σύγχρονος  Χρίστος Τσολάκης, ήταν όλοι δάσκαλοι που δίδαξαν χρόνια, που αφουγκράστηκαν τα παιδιά, μέτρησαν τις ανάγκες τους, τις δυνάμεις τους, χωρίς να λησμονούν ότι είναι παιδιά…

Ο στόχος φαίνεται πως είναι ένας ενήλικας χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς συλλογική σκέψη, με τεχνοκρατικά μόνο χαρακτηριστικά, πολύ καλός υπηρέτης του οικονομικού συστήματος των ολίγων …

Αυτοί που τολμούν όμως  κι  ανοίγουν τις γρίλιες για να μπει φως είναι οι εκπαιδευτικοί που αντιμετωπίζονται συχνά από το κοινωνικό σύνολο όχι όπως τους αξίζει

Αυτό που κάνουν , το έργο τους, δεν έχει άμεσα αποτελέσματα…

Δεν είναι παραγωγική μηχανή ο δάσκαλος να φαίνεται άμεσα το προϊόν, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος.

Η δουλειά του πάνω στο παιδί μπορεί να φανεί μετά από χρόνια, όταν θα έρθει η ώρα που θα πει το παιδί που έχει γίνει ενήλικας, εγώ έμαθα να αγαπάω το περιβάλλον, να σέβομαι το διαφορετικό, να αγαπάω το θέατρο και τη ζωγραφική, να συνεργάζομαι για το γενικό καλό από τη δασκάλα μου, ή τον δάσκαλο μου.

καλή εβδομάδα με υγεία!

Ει. Δα.

–

Φαρέτρα