Εντυπωσιακές εικόνες από την Καστοριά και τις Πρέσπες με το φακό της Δήμητρας Στασινοπούλου

24/05/2025, 12:45

Από την πολυβραβευμένη φωτογράφο, συνεργάτιδα της Φαρέτρας, Δήμητρα Στασινοπούλου, πήραμε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο φωτογραφιών και κειμένων από την πρόσφατη επίσκεψή της στην Καστοριά και στις Πρέσπες.

Οι φωτογραφίες που ξεπερνούν τις 250 εντυπωσιάζουν και από την καλλιτεχνική ματιά της φωτογράφου, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τον πλούτο της ακριτικής αυτής περιοχής.

Σας παρουσιάζουμε ενδεικτικά κάποιες απ’ αυτές. Μπορείτε ν’ ανοίξετε το λινκ που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου και να τις δείτε όλες σε υψηλή ανάλυση.

far

Η ίδια γράφει:

Βρέθηκα στην Καστοριά για μια εκδήλωση στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα και έμεινα για δύο μέρες για να δω και την ευρύτερη περιοχή, κυρίως όμως για να ξαναδώ τις Πρέσπες και το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου που είχα μαγέψει πριν από πάρα πολλά χρόνια που είχα βρεθεί. και πάλι αυτό.

Η Καστοριά είναι μια πανέμορφη πόλη, ένα ανοιχτό μουσείο παραδοσιακής μεγαλοαστικής, αλλά και Βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Ογδόντα παμπάλαιες βυζαντινές εκκλησίες, κρύβονται σε κάθε γραφικό καλντερίμι, ενώ τα επιβλητικά αρχοντικά σπίτια αφηγούνται την κοσμοπολίτικη ιστορία της. Στο Ντολτσό, την παλιά συνοικία της πόλης αντανακλάται όλος ο πλούσιος που της χάρισε η ενασχόληση με το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη γουνοποιΐα. Αλλά αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε και με συγκίνησε ήταν τα μουσεία της, τα περισσότερα από τα οποία δημιουργήθηκαν αλλά και συντηρήθηκαν με μεράκι από τους κατοίκους της πόλης.

Πρώτα απ’ όλα το Βυζαντινό Μουσείο που παρουσιάζει την καλλιτεχνική παραγωγή της Καστοριάς. Ένα μοναδικό μουσείο εικόνων σπάνια εικονογραφίας και ζωγραφικής, αφού τις συλλογές του απαρτίζουν κυρίως φορητά έργα θρησκευτικής ζωγραφικής των βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων. Η «Σχολή της Καστοριάς» η δραστηριότητα της που εκτείνεται σε μια 30ετία (1481-1510) και γεωγραφικά εκτείνεται στη Βόρεια Ελλάδα (Μακεδονία & Θεσσαλία) στη Σερβία και τη Βουλγαρία με απόψε έως τη Ρουμανία, αποτελεί το σημαντικότερο καλλιτεχνικό ρεύμα της εποχής του ευρύτερου. χώρου. Προσπάθησα να καταγράψω όσες περισσότερες μπορούσα, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να αποδοθεί η απίστευτη ομορφιά αλλά και το μέγεθος αυτών των εικόνων που χρονολογούνται από τον 12ο έως τον 18ο αι.

Επόμενο ήταν το Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται στο αρχοντικό του Νεράντζη Αϊβάζη και εδώ ιστορείται η καθημερινή ζωή των ανθρώπων που στους τρεις αιώνες της ηλικίας του αρχοντικού, πέρασαν σ’ αυτό βαρυχειμωνιές με τα αποθέματα των τροφίμων και των καυσίμων με τους θρύλους και τις ιστορίες, με το παραμύθι και το τραγούδι και το νυχτέρι. Η μορφή του διασώζεται ακέραια το ίδιο και οι εσωτερικοί του πανέμορφοι χώροι, επιτρέποντάς μας να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής που ξετυλιγόταν μέσα σ’αυτό, από το κατώι και την εξαιρετική κουζίνα έως το δοξάτο και το εργαστήρι της γούνας.

Το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα που στεγάζεται στο σπίτι ενός μεγάλου άνδρα του Μακεδονικού Αγώνα, του Αναστάσιου Πηχεών, κατασκευασμένο τον 18ο αιώνα και αφιερωμένο στην ιστορία του μακεδονικού ελληνισμού στην Καστοριά αποτελούσε επιδίωξη πολλών ετών. Για αυτόν τον λόγο, το 1993, συστάθηκε ο σύλλογος Φίλων Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα για να συμβάλει στην ανέγερσή του. Η πόλη της Καστοριάς αποτελούσε το κέντρο των επιχειρήσεων την κρίσιμη περίοδο πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους στον χώρο της Δυτικής Μακεδονίας και ιδιαίτερα στις περιοχές της Καστοριάς και της Φλώρινας. Τα εκθέματα και τα κειμήλια εντυπωσιακά, αλλά αυτό που κυρίως θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση ήταν τα λόγια του προέδρου κ. Λάτσιου ο οποίος ξεναγώντας μας εξιστόρησε τον αγώνα και τις θυσίες των ανθρώπων για την ελευθερία με δάκρυα στα μάτια! Για μένα ήταν συγκλονιστική αυτή η στιγμή και με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον πόνο, την αγωνία και την αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον τόπο τους.

Στο δρόμο για τις Πρέσπες βρίσκονται τα Κορέστεια , μια χούφτα ορεινά πλινθόκτιστα χωριά που καταρρέουν σιωπηλά – εκαταλείφθηκαν μετά τον Εμφύλιο και έχουν πλέον ελάχιστους κατοίκους, μοιάζουν στοιχειωμένα. Είναι χτισμένα στις αρχές του εικοστού αιώνα με άψητα τούβλα από λάσπη και άχυρα, με το χαρακτηριστικό κόκκινο και τις στέγες σκεπασμένες με καλάμια, ξύλα και κεραμίδια. Η ομορφιά των χωριών που χάνονται μέρα με τη μέρα είναι μοναδική – μια Ελλάδα που δεν ήξερα ότι δεν υπάρχει.

Κατέληξα στις Πρέσπες , αυτόν τον απόκοσμο αλλά πανέμορφο τόπο, που κυριαρχούν η ηρεμία και οι ήχοι των πουλιών, αλλά και το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου στη Μικρή Πρέσπα με την εντυπωσιακή Βασιλική του 10ου αιώνα. Τα χωριά των Πρεσπών ξεχωρίζουν από την ντόπια αρχιτεκτονική, με σπίτια χτισμένα από πέτρα, ξύλο, χώμα και καλαμωτές. Υλικά που οι άνθρωποι μπορούσαν να βρουν εύκολα. Ξεχωριστή και η εκκλησία του Αγίου Γερμανού (στο ομόνυμο χωριό) του 11ου αιώνα με τις καταπληκτικές αγιογραφίες.