Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος “Το παράπονο των μανάδων”                                                             

Στις μανάδες των αδικοχαμένων στα Τέμπη

Έφυγες ξαφνικά εκείνο το βράδυ χωρίς να πεις ούτε ένα γεια

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανες

Θυμωμένος όταν ήσουν έκλεινες με δύναμη την πόρτα πίσω σου

Το γάλα που σου ’χα  ζεστό με μια φέτα μέλι στο τραπέζι

έμεναν ανέγγιχτα ώσπου να γυρίσεις

Άλλα ρούχα απ’ αυτά που σου ’χα αποβραδίς σιδερωμένα φόραγες

Και το σκουφάκι που σου ’χα δώρο  στα γενέθλιά σου

τ’  άφηνες παρατημένο στην καρέκλα

Πανωφόρι δεν έπαιρνες εκείνες τις αφρισμένες μέρες

Με ένα μόνο φούτερ έβγαινες ανυπεράσπιστος στο κρύο

Το χαρτζιλίκι για το κουλούρι σου  από το κυλικείο

βρίζοντας το πέταγες στο πάτωμα μπροστά στα πόδια μου

Και τα κλειδιά σου ξέχναγες στην κλειδοθήκη απ’ τον θυμό σου

Τέτοιες μέρες δεν πήγαινα ποτέ μου στη δουλειά

Καθόμουν και σε περίμενα σαν το σκυλί που μένει μόνο του

καθώς αποχωρίζεται μέχρι το μεσημέρι τ’ αφεντικό του

Κι όταν γυρνούσες με μιαν ανείπωτη χαρά κατά πως κάνουν τα σκυλιά

να σ’  ακουμπάω ήθελα και να σε γυροφέρνω και να πηγαίνω όπου πηγαίνεις

Και σύ με ένα ελαφρύ μειδίαμα να κάνεις ψέματα πως δε με θέλεις

Και μετά από λίγο το «γεια σου μαμά»

που απ’ το πρωί  μου χρώσταγες διπλά μου το ξεχρέωνες

Δυο χρόνια πάνε που ’φυγε εκείνο το ματωμένο βράδυ

κι εγώ περιμένω, η μοναχή,  το «γεια σου μαμά»

που δε μου είπε, ο καλός μου, να μου το πει· να το ακούσω

Δυο χρόνια· κι ακόμα αναρωτιέμαι, ενώ δεν ήσουν στην όψη  θυμωμένος

τι σου συνέβη κι έφυγες, χωρίς να πεις ούτε ένα γεια.

……………………..

(Το χαρακτικό είναι του Τάσου)

……………………………………………………

Φαρέτρα