Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και το βραβευμένο “Εκτός ύλης” στην παράσταση της Βέροιας / Ερωτηματικά…

Κανείς δεν αμφιβάλλει για τις ερμηνευτικές δυνατότητες του Γεράσιμου Σκιαδαρέση. Όπως δεν αμφιβάλλει και για το πόσο δημοφιλής είναι. Αυτό αποδείχτηκε άλλωστε από την αθρόα προσέλευση το κοινού, που ήρθε να παρακολουθήσει την παράσταση “Εκτός ύλης” του Κώστα Λεϊμονή, στη Βέροια.

Λοιπόν; Ο πρωταγωνιστής καταχειροκροτήθηκε στο τέλος της παράστασης, όπως είθισται και όπως πρέπει, γιατί πάντα μια ερμηνεία είναι ένας δρόμος, όπου ο ηθοποιός δοκιμάζεται και δοκιμάζεται σκληρά, εκτός αν αυτό στο οποίο επιδίδεται δεν είναι καν Θέατρο.

Και σίγουρα η παράσταση “Εκτός ύλης” είχε πολλά που προσέλκυσαν το κοινό να την παρακολουθήσει, πέρα από τον πρωταγωνιστή της. Το θέμα: Ένας βουλευτής της Ελληνικής Βουλής παραιτείται, αφού εξομολογείται ενώπιον Βουλής και ανθρώπων όλα εκείνα που τον οδήγησαν στην παραίτηση!

Σαφώς και το θέμα είναι αβανταδόρικο! Σαφώς και η συσσωρευμένη οργή του κόσμου, ειδικά των τελευταίων 15 χρόνων, (από τα μνημόνια του 2010 και μετά), και όλα τα παρεπόμενα, κάνει το θέμα ελκυστικό. Αλλά… υπάρχει ένα “αλλά”.

Το κείμενο του Κώστα Λεϊμονή, (βραβευμένο μάλιστα από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών), ήταν τελικά αδύναμο και αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον τρόπο που αποδόθηκε στη σκηνή. Ήταν από τη φύση του αδύναμο.

Ο βουλευτής σε μια κρίση συνείδησης συνειδητοποιεί το κακό που έχει κάνει στον εαυτό του και στο λαό του και παραιτείται μέσα από έναν  λεκτικό ποταμό, που περιγράφει  τα δεινά της σύγχρονης Ελλάδας και τους υπαίτιους αυτών των δεινών.

Και, βέβαια, ποιος δε βιώνει καθημερινά αυτά τα δεινά χρόνια τώρα, ποιος δεν απογοητεύεται, ποιος δεν οργίζεται, ποιος δεν ελπίζει σε κάτι άλλο, αλλά δεν τον αφήνουν ή δεν ξέρει πώς θα το κατορθώσει;

Το θέμα γνωστό, οι πτυχές του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια γνωστές. Το πόσο, βέβαια, υποφέρουν(!) οι βουλευτές, που αναγκάζονται να χάσουν την προσωπική τους ζωή, ή να κάνουν συνεχώς υποχωρήσεις, (καθόλου επαινετέες  για τον όρκο που έδωσαν),  είναι όχι και τόσο γνωστό ή πιστευτό, τους θεωρούμε όλοι μάλλον ευτυχείς για τη θέση που κατέκτησαν. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στο πώς ο συγγραφέας χτίζει το κείμενό του. Το κείμενο προσπαθεί να δονήσει τον συναισθηματικό κόσμο του κοινού, αλλά δεν τα καταφέρνει. Βγαίνει ψεύτικο, με συνεχείς παλινδρομήσεις, είτε σε ιστορικά, είτε σε κοινωνικά θέματα που καταγράφουν την πορεία των τελευταίων ετών, με κορώνες έντονου διδακτισμού και χωρίς να  έχει την τέχνη να δημιουργήσει μια πορεία με αρχή μέση και τέλος.

Μα ήταν μονόλογος, θα έλεγε κανείς, παρόλο που υπήρχε η συμμετοχή και άλλων τριών προσώπων, ίσα- ίσα για να ξεφεύγει από τον όρο μονόλογος.

Ο μονόλογος από τη φύση του είναι το δυσκολότερο είδος, γιατί πρέπει να πει ο ένας όλα όσα θα μπορούσαν να πουν οι πολλοί. Και έχουμε δει καταπληκτικούς μονολόγους παλιά, (“Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού” του Τσέχωφ, “Το αυγό” του Φελισιέν Μαρσώ, ή το “Αγγέλα Παπάζογλου” με την ‘Αννα Βαγενά ή το “Αναφορά στον Γκρέκο” με τον Τάκη Χρισικάκο, που είδαμε εδώ στη Βέροια, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών). Μονόλογοι, όμως, καλοχτισμένοι, που συνεπήραν το κοινό.

Άρα, η χθεσινή παράσταση και μάλιστα με ένα τέτοιο θέμα που μας αγγίζει άμεσα, που μας πονάει όλους, έχανε εκεί, στο κείμενο. Και όσο κι αν στις μέρες μας το Θέατρο γενικά χάνει στον τομέα του λόγου, (με έντονη στροφή στο “Σωματικό Θέατρο”), ο λόγος θα αποτελεί πάντα, μαζί με τη δράση, την ουσία του Θεάτρου.

Φωτογραφίες: faretra.info

……………….

Φαρέτρα