Αναγνώστες
Σοφία Τομάσο “Οιμωγή”
“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;”
Μία φωνή
Μία προδοσία
Ένας Σταυρός
Ένας Θάνατος
Ένα σπαραγμός
Μία μάνα…
Γυρνάω το βλέμμα μέσα μου, ανάποδα.
Τα πάντα ΔΕΝ έγιναν όπως έπρεπε…
Έσφαξα τους πετεινούς για να
μην πουν πως σε πρόδωσα.
ΣΕ πρόδωσα όμως
Δημιούργησα μια Ιούδα και
Έπλυνα τα χέρια μου
“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;”
Ακούγεται απόψε από απεγνωσμένες μάνες…
Αν σκύψουμε λίγο τον θρήνο κάθε λεπτό, δίπλα μας, πάνω μας.
Ακούγεται εκεί που παλεύεις με το φόβο, εκεί που η παιδική ηλικία αγνοείται, εκεί που
κάθε παιδί δεν είναι πλέον παιδί…
Εκεί που ο μικρός Μαχμούντ ακρωτηριάστηκε χωρίς να φταίει.
Εκεί που στράφηκε στη μάνα του και αναρωτήθηκε…
“Και πώς θα σε αγκαλιάσω τώρα μάνα;”
Ξεχάσαμε να ακούμε
Μόνοι μας είμαστε μετρημένοι…
18424 Σοφία Τομάσο
Μία προδοσία
Ένας Σταυρός
Ένας Θάνατος
Ένα σπαραγμός
Μία μάνα…
Γυρνάω το βλέμμα μέσα μου, ανάποδα.
Τα πάντα ΔΕΝ έγιναν όπως έπρεπε…
Έσφαξα τους πετεινούς για να
μην πουν πως σε πρόδωσα.
ΣΕ πρόδωσα όμως
Δημιούργησα μια Ιούδα και
Έπλυνα τα χέρια μου
“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;”
Ακούγεται απόψε από απεγνωσμένες μάνες…
Αν σκύψουμε λίγο τον θρήνο κάθε λεπτό, δίπλα μας, πάνω μας.
Ακούγεται εκεί που παλεύεις με το φόβο, εκεί που η παιδική ηλικία αγνοείται, εκεί που
κάθε παιδί δεν είναι πλέον παιδί…
Εκεί που ο μικρός Μαχμούντ ακρωτηριάστηκε χωρίς να φταίει.
Εκεί που στράφηκε στη μάνα του και αναρωτήθηκε…
“Και πώς θα σε αγκαλιάσω τώρα μάνα;”
Ξεχάσαμε να ακούμε
Μόνοι μας είμαστε μετρημένοι…
18424 Σοφία Τομάσο
…………
