Άρρωστος κύλησε ο αιώνας / κι ο ήλιος βγαίνει μισερός / σαν το φτερό της χελιδόνας
( Νίκος Γκάτσος)
Πέρασε μόλις το ένα τέταρτο του 21ου αιώνα, αυτού του λαμπρού αιώνα, που αποχαιρετούσε τον 20ο και έφερνε τόσες ελπίδες για το αύριο.
Και λοιπόν; Ενώ αφήσαμε πίσω μας δύο παγκοσμίους πολέμους, ενώ πιστέψαμε πως αυτός ο φόβος ανήκει πια στο παρελθόν, “άλλαι αι βουλαί”, όχι του Θεού, αλλά των δυνατών αυτού του Κόσμου.
Η Ελλάδα πέρασε μέσα από τις Συμπληγάδες της Οικονομικής Κρίσης, εξακολουθεί, (αν και λένε ότι ανακάμψαμε), ο πολύ κόσμος να βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο και προπαντός στην καρδιά της Ευρώπης μαίνεται εδώ και τρία χρόνια ο πόλεμος, που πάντα εγκυμονεί τον κίνδυνο ενός τρίτου παγκόσμιου.
Και η Γάζα. Σταυρώνεται κάθε μέρα. Περήφανη αντιστέκεται και μετρά καθημερινά τους απόντες της, μαχητές αλλά και αθώα γυναικόπαιδα… Πόση η σκληρότητα κι αυτού του αιώνα. Πόση η υποκρισία. Πόση η λατρεία του χρήματος που έγινε πια ο μοναδικός θεός…
Ακούγεται πένθιμα η καμπάνα της γειτονικής εκκλησίας. Πένθος για τα πάθη του Θεανθρώπου… Αλλά και πόση προσμονή για την αυριανή Ανάσταση…
Και οι άνθρωποι; Πότε θα σημάνει μια Aνάσταση επί γης γι’ αυτούς;
far
…………..
