Γιώργος Σιώμος “Ξενοδοχείο ο Τόρνος”

Μ’ ένα γκρουπ πήγαμε στο Λετσίβιχμο. Πάρκαρε το λεωφορείο και σκορπιστήκαμε δεξιά αριστερά. Οι περισσότεροι τράβηξαν προς το ξενοδοχείο. Εγώ  παρατηρούσα τα τυριά, τα κεφαλοτύρια, τις σούβλες, τις γκλίτσες, τις φλογέρες  και ξεχάστηκα.

Κάποια στιγμή κίνησα για το ξενοδοχείο. Αμάν, δεν ξέρω το όνομά του. Να πάρω κάποιον τηλέφωνο. Τηλεφωνώ στον υπεύθυνο του Λετσίβιχμου.  Πώς το λένε το ξενοδοχείο; Εκείνος λέει διάφορα, ότι τα βουνά είναι εκλεπτυσμένα, οι επισκέπτες θαλεροί,  κι άλλα τέτοια εντελώς άσχετα με την ερώτηση. Την ώρα που νομίζω πως λέει το όνομα του ξενοδοχείου, το σήμα χάνεται και ό, τι άλλο λέει στη συνέχεια ακούγεται συγκεχυμένα.

Παίρνω στην τύχη έναν δρόμο, αυτόν που πάει προς τη δεξιά πλευρά της πόλης. Προχωρώ κάμποσο, αλλά δεν οδηγούμαι πουθενά. Γυρίζω στον τόπο που πάρκαρε το λεωφορείο. Σε ένα σκαλιστό ξύλινο σκαμνί κάθεται ένας ντόπιος και των ρωτώ πώς το λένε το ξενοδοχείο. Μου λέει κι αυτός κάτι ακατάληπτα. Παίρνω πάλι στην τύχη έναν άλλον δρόμο. Κι αυτός καταλήγει σε αδιέξοδο.  Επιστρέφω πάλι πίσω.  Παίρνω έναν τρίτο δρόμο. Μπλέκω σε κάτι σοκάκια, μπερδεύομαι κι επιστρέφω  στο λεωφορείο. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο τον υπεύθυνο. Πώς το λένε το ξενοδοχείο; Λέει πάλι κάτι ακαταλαβίστικα για βουνά, χιόνια και αλυσίδες και ακούω μια λέξη τορ..ς. Χάθηκε πάλι το σήμα την κατάλληλη στιγμή. Τρόμος; Ρωτώ. Όχι, λέει τορ..ς. Τρόπος; Ρωτώ πάλι. Τορ..ς , επαναλαμβάνει εκνευρισμένος. Μου φάνηκε πως άκουσα τόρνος. Α, επιτέλους, λέω, Τόρνος. Κάτι είπε, μισές ακούγονταν οι λέξεις, σαν να έβγαλα άκρη.

Κλείσαμε και τότε σκέφτηκα ότι δεν τον ρώτησα πού είναι; Πώς θα πάω στο ξενοδοχείο ο Τόρνος; Ρωτώ έναν περαστικό που μου φάνηκε ντόπιος.  «Τι;» Πώς θα πάω στο ξενοδοχείο ο Τόρνος;  «Τι;»” Πώς θα πάω στο ξενοδοχείο  «Ο Τόρνος»;  “Κοίτα, μου λέει, και σκύβει το κεφάλι, μου πέφτουν τα μαλλιά.”  “Έχεις μπόλικα μαλλιά, του λέω”. Είπε κι άλλα κορακίστικα και ξαναρώτησα για τον Τόρνο.  «Τόρνος, τόρνος, ξενοδοχείο τόρνος;”  “Δεν έχω ακούσει ποτέ αυτό το όνομα”. Απηύδησα , αγανάκτησα , απελπίστηκα με την ασυνεννοησία κι όπως έστριψα το κεφάλι μου απ’ την άλλη μεριά, είδα τους άλλους που έμπαιναν στο λεωφορείο για να φύγουν. Έβαλα φωνή, αλλά δεν με άκουγαν. Έφυγαν. Κάθισα σ’ ένα πεζούλι για να συνέλθω και να ιδώ τι θα κάνω. Πήρα πάλι τους δρόμους για να βρω το ξενοδοχείο. Είδα μακριά ένα κτίριο που έμοιαζε με ξενοδοχείο.

Ένας εργάτης, μπροστά στο κτίριο, πλάι σε κάδο με μπάζα, περιμένει να κατεβάσουν τον κουβά από κάποιον όροφο.

Το καπέλο του, τα φρύδια του, η φόρμα του που φωσφορίζει, τα άρβυλά του, όλα είναι σκονισμένα. Ωστόσο, πουθενά δεν φαίνονται βίντσι, ράουλα, συρματόσχοινα, κουβάδες να ανεβοκατεβαίνουν.

Περνάει, και τον παρατηρεί ένα γκρουπ ξένων, νέων σε ηλικία, ερευνητών. Μπροστά πάει μια ξεναγός 57 ετών κι ακολουθούν οι επισκέπτες- ερευνητές που φωτογραφίζουν ό, τι τους φαίνεται ενδιαφέρον. Ένα σκυλί θηλυκό, μαύρο, παχύ με γυαλιστερή τρίχα αγκομαχάει πίσω τους. Σταματάει για μια ανάσα κι ύστερα τρέχει να τους φτάσει.

– Εδώ είναι το ξενοδοχείο ο Τόρνος; Ρώτησα τον εργάτη.

-Δεν βλέπεις; δες τι γράφει η ταμπέλα.

Διάβασα. Εν αυλαίς. Έσπρωξα την πόρτα και μπήκα. Βρέθηκα σε μια μεγάλη αυλή. Έσταζε φως απ’ όλες τις μεριές. Άστραφταν λαξευμένες οι πέτρες κάτω από την κορομηλιά, κι ανάμεσα στους αρμούς έλαμπε το νερό που ακόμα δεν πρόφτασε να εξατμιστεί. Τα σταφύλια στην κληματαριά, πάνω στην ωριμότητά τους λαμπύριζαν κι αυτά σαν διαμάντια τον Αύγουστο.  Οι καρποί στο δέντρο της συκιάς, από το πολύ ροζ  στο σώμα τους, πήγαιναν να σκάσουν. Στην κληματαριά, κλωσούσε τα αυγά της μια δεκαοχτούρα στη φωλιά της φτιαγμένη όπως όπως με πεντέξι ξυλαράκια. Κοιτούσε από ψηλά άφοβα τα δυο αγόρια που έπαιζαν από κάτω σκάκι ενώ το αρσενικό  πουλί στη μηλιά τραγουδούσε, την συντρόφευε  και την προστάτευε. Δυο μικρά κορίτσια ζωγράφιζαν σκυμμένα πάνω σε στρογγυλό τραπέζι γεμάτο με κουτιά από μπογιές πολύχρωμες  και χαρτιά λευκά  ζωγραφισμένα  με νεράιδες, μάγισσες και πεταλούδες.

«Μας έφερες παγωτό;» Πετάχτηκαν πάνω με μια φωνή και τα τέσσερα εγγόνια μου.

Γιώργος Σιώμος 22/2/2025

…………….

Φαρέτρα