Οσφυοκάμπτες, οσφυοκαμψία : η ύπουλη ασθένεια, ευτυχώς όχι μεταδοτική μέσω σωματικής επαφής. Συνήθως επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου, είναι κληρονομική αλλά και επίκτητη ευθέως ανάλογη του πνευματικού εκφυλισμού και της ανθρώπινης αποκτήνωσης. Μια μάστιγα με ποικίλες εκφάνσεις ασύμβατη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά καθόλα εναρμονισμένη με την δουλοπρέπεια, την ιδιοτέλεια και τον καιροσκοπισμό. Μία από τις πληγές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, που παρά τα δεινά που έχει επιφέρει, ωστόσο, αναγνωρίζεται ως αρετή. Αρετή επιβίωσης
Και ας περάσουμε σε όλα τα φορτισμένα με αρνητικό πρόσημο παράγωγα του ρήματος «ποιώ» που θεμιτό είναι να διδάσκονται ως λέξεις που αποτελούν καθρέφτη της σύγχρονης εξαχρειωμένης ηθικής: Κακοποίηση (παιδιών – γυναικών), παραποίηση (στοιχείων) , εκποίηση(ιδεών), αποποίηση (ευθυνών) και άλλα παρακλάδια της σύγχρονης συμπεριφορικής κουλτούρας που στερείται ηθικής βάσης, έχουν στήσει γαϊτανάκι αποσύνθεσης. Η παράσταση που δίνεται καθημερινά σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δράσης, η υποκρισία, ο ωχαδελφισμός, η παραίτηση από υγιείς και νόμιμες διεκδικήσεις, ο ατομικισμός και ο ωφελιμισμός δρομολόγησαν μια αδράνεια πολιτική και πνευματική, ωστόσο, συγκαλυμμένη πίσω από μια κολοβή εκπαίδευση και μια ισχνή πολιτική κάθε φορά εξουσία που παρέχουν μια ψευδαίσθηση «υπόστασης» και «αξιοπρέπειας». Έτσι, νοηματοδοτήσαμε το «τίποτα» και το κοστολογήσαμε ακριβά. Το πληρώνουμε, όμως, ακριβότερα, μέσα από απώλειες σε έμψυχο δυναμικό και σε καθημερινή σχεδόν βάση.
Απώλειες από τα παιδιά μας που ξεριζώνονται από τον τόπο τους αηδιασμένα από αναξιοκρατικές πολιτικές και εκπαιδευτικά συστήματα που έχουν μηδαμινό αντίκρισμα στην ελληνική αγορά εργασίας παρά μόνον αν το βαλάντιο είναι πλούσιο. Απώλειες σε αθώες παιδικές ψυχές που κακοποιούνται βάναυσα από τα αποκυήματα μιας νοσηρής κοινωνίας, που, αντί να ασχολείται με τα εκτρωματικά της παράγωγα, ασχολείται με την ηθική των εκτρώσεων. Σε κοινωνίες που η υποκρισία περισσεύει, σε κοινωνίες που η σιωπή γίνεται συνενοχή, τι είναι προτιμότερο άραγε; Και το κράτος Πρόνοιας, που είναι χωλό, πώς μπορεί να αντισταθμίσει την αδυναμία της ανταπόκρισης στο γονεϊκό ρόλο;
Απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό από παραβλέψεις, αστοχίες και εγκληματικές παραλείψεις και συγκαλύψεις, που εγείρουν ανησυχία και αγωνία για το μέλλον και την πορεία όσων λιγοστών νέων αγωνίζονται να καταξιωθούν σε μια χώρα που οι απαξίες, οι οποίες έχουν εδραιωθεί για τα καλά στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας, είναι το ιδανικό του ελάσσονος μόχθου και της άκοπης ανάδειξης… Η απώλεια όμως που άνοιξε το δρόμο για όλες τις άλλες ήταν η απώλεια της ανθρώπινης συνείδησης, η τύφλωση ότι μπορούμε να βαδίσουμε μόνοι μας παραβλέποντας το κακό που ποτέ δε χτυπάει τη δική μας θύρα , αλλά μόνο του συνανθρώπου μας. Η ύβρη της απάθειας, της αδιαφορίας και της ολιγωρίας απέναντι στα όσα αισχρά τεκταινόμενα δεν μας άγγιζαν αφενός, μας εξυπηρετούσαν αφετέρου. Ο Αισχύλος προειδοποιούσε ότι «Όταν ανθίζει η ύβρις, μεστώνει το στάχυ της πλάνης και τότε θερίζεις θέρος δακρύων». Τα τελευταία χρόνια κουραστήκαμε να θερίζουμε δάκρυα . Τι είναι αυτό που γίνεται ερήμην μας, για το οποίο ωστόσο φέρουμε τεράστια ευθύνη;
Είμαστε μια βαθιά ατομικιστική και φασιστική κοινωνία, παρόλο που αυτό μπορεί να ερεθίσει αρκετούς. Έχουμε αποποιηθεί κάθε έννοια δημοκρατικής συμπεριφοράς εξαπολύοντας μύδρους απέναντι σε ό,τι εκπέμπει ανθρωπιστική διάθεση. Καχύποπτοι, ευτελείς, αλλοτριωμένοι ψυχικά και ηθικά στέκουμε ενεοί ακόμα και απέναντι στο θαύμα της ανιδιοτελούς προσφοράς αμφισβητώντας το, αδιαφορώντας να ακούσουμε την αλήθεια του που μπορεί να ισοπεδώσει τις τροφαντές μας ψευδαισθήσεις. Αυτές που δεν τρέφονται με οράματα, αλλά με πλασματικές ψηφιακές αναπαραστάσεις του υπερτροφικού εγώ. Η δαιμονοποίηση της τεχνολογίας αποτελεί το άλλοθι μιας πρωτοφανούς ανικανότητας με τεράστιο κόστος πολιτικό και κοινωνικό.
Δημοκρατικοί στο φαίνεσθαι απόλυτοι και δογματικοί και πεισματικά άκαμπτοι στο είναι. Οσφυοκάμπτες και υποτελείς σε προσωπικά συμφέροντα και πάθη που δεν μας επιτρέπουν να δούμε χιλιοστά πέρα από την άχρωμη και άοσμη καθημερινότητα, που συρρικνώνει το μέλλον επικίνδυνα. Έπρεπε να ταρακουνηθεί η κοινωνία, να τρανταχθεί από δονήσεις και κλυδωνισμούς σοβαρούς, έπρεπε να θυσιαστούν παιδιά και να πληρώσουμε βαρύ φόρο αίματος για να γευτεί η κοινωνία τα απόνερα της πολιτικής και πνευματικής της νωθρότητας. Ατελείωτος ο κατάλογος των παιδιών που βιάζονται, υφίστανται εκφοβισμούς, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, δολοφονούνται στους δρόμους απροστάτευτα και σκοτώνονται στο βωμό της διαφθοράς. Κοινωνίες αιμοβόρες δεν έχουν θέση στον πολιτισμό , αλλά είναι καταδικασμένες στην ανυποληψία. Ή είναι καταδικασμένες. Σκέτο.
Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις για τα θύματα των Τεμπών ήταν δηλωτικές μιας απουσίας και μιας παρουσίας ταυτόχρονα. Ήταν μια απόρροια μιας πικρής συνειδητοποίησης του χαμένου εαυτού. Ήταν αναζήτηση και προορισμός. Είχε μία αύρα Προμηθεϊκή, ήταν μια υπόμνηση της γνώσης που είναι συμβατή με την ανθρώπινη φύση. Αυτός ο συμβολισμός είναι ιερός και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καπηλευτεί ή να συρθεί σε εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Γιατί θα ξοδευτεί άδοξα. Σκοπός είναι η δημιουργία, και η απελευθέρωση από τυραννίες κοσμικές ή εσωτερικές, που απαιτούν να γίνουμε θεράποντές της. Το αντίθετο θα ήταν, κατά την Αισχυλική ρήση, «άπορος πορισμός, απόλεμος πόλεμος (Αισχύλου ΠΕΡΣΑΙ).
———–
