Όλο και περισσότερα γίνονται τα περιστατικά κακοποίησης παιδιών στις μέρες μας. Η βία είναι το σκοτεινό πρόσωπο της εποχής μας και ασκείται με σαδιστική απόλαυση από τους δυνατούς στους αδύναμους.
Ασκείται πάνω στους λαούς, όσο κι αν αντιστέκονται, ασκείται πάνω στις γυναίκες, ασκείται πάνω και στα παιδιά, τα πιο ανυπεράσπιστα πλάσματα της γης.
Το τελευταίο περιστατικό με το τρίχρονο αγοράκι στο Ηράκλειο, που ξυλοκοπήθηκε άγρια και όχι μια φορά από τον 44χρονο σύντροφο της “μητέρας” που το κακοποιούσε και η ίδια, όπως κατηγορείται, ή στη χειρότερη ανεχόταν την κακοποίηση του παιδιού της από τον σύντροφό της, έφερε πάλι στο φως αυτήν την άγρια ανθρώπινη πλευρά, που γεννά τον αποτροπιασμό.
Πώς μπορείς να ασκείς, να επιβάλλεις τη δύναμή σου πάνω σ’ ένα παιδί που μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο; Να ποζάρεις επιδεικνύοντας το καλογυμνασμένο σώμα σου, τους υπερτοφικούς σου μυς, να είσαι ένας body builder και να είναι ο αποδέκτης του καλοχτισμένου σου μυικού συστήματος ένα ανυπεράσπιστο παιδί;
Και η μάνα; Ποιο ζώο θα βασάνιζε το μικρό του ή δε θα το υπερασπιζόταν στο ζωικό βασίλειο; Πώς ακυρώνεται η μητρότητα στον ανθρώπινο κόσμο;
Αυτά, θα ισχυριζόταν κάποιος, πάντα συνέβαιναν, απλά τώρα τα μέσα επικοινωνίας τα φέρνουν όλα στο φως. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, υποτίθεται πως με το πέρασμα των χρόνων ο άνθρωπος βαδίζει προς τα πάνω. Δεν κατρακυλά στο έρεβος.
Κι όμως. Οι κηλίδες που όλο κι αμαυρώνουν το πρόσωπο της κοινωνίας γίνονται όλο και περισσότερες και η βία με το πιο σκληρό πρόσωπο πρωταγωνιστεί καθημερινά. Και το πιο επικίνδυνο είναι ότι τη συνηθίζουμε.
“Υπερασπίσου το παιδί / γιατί όσο υπάρχει το παιδί / υπάρχει ελπίδα”.
Ναι αλλά πώς; Τι κάνουμε ως κοινωνία, για να το προστατέψουμε, πριν πέσει πληγωμένο πουλί από τα σκάγια της βαρβαρότητας κάτω στη γη;
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ!
far
………….
