Νίκος Σίσκος, ο αντισυμβατικός & ανατρεπτικός

Αν ασχοληθεί κανείς με τους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους, δεν μπορεί να μην συναντήσει στις σελίδες των κριτικών Τέχνης αφιερώματα στον Νίκο Σίσκο.

Γεννήθηκε στο Βόλο το 1974 και το ταλέντο του στη ζωγραφική, πέρα από την με άριστα αποφοίτησή του από την Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, αναγνωρίστηκε όχι για το χαρακτηριστικό χρώμα ή το σχέδιο, αλλά για και τον αντισυμβατικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα που εκφράζεται έντονα στα έργα του.

Ο Σίσκος δεν αντιγράφει, γράφει, ή καλύτερα ζωγραφίζει με τους δικούς του κώδικες, προκαλώντας τον ενθουσιασμό, το ξάφνιασμα ή και τη συναισθηματική άρνηση του έργου του από τον θεατή, χωρίς αυτό όμως να τον κάνει να εγκαταλείπει τον δικό του κόσμο.

Ποιος είναι ο κόσμος του; Ο ίδιος λέει πως το έργο του εκφράζει την άρνηση να δεχτεί τον σημερινό κόσμο, με τις οδυνηρές “γωνίες” του που πληγώνουν, καταφεύγοντας στα μάτια του παιδιού.

Πρόσωπα, ζώα, ή άνθρωποι, χωρίς δεσμεύσεις από την πραγματικότητα, κινούνται σ’ έναν χώρο φανταστικό, όπου τα πάντα σχεδόν επιτρέπονται, αλλά…

Αλλά, ενώ θα περίμενε κανείς έναν χώρο ονειρικό, (μια από τις εκθέσεις του μάλιστα τιτλοφορείται “Dreamland”, δηλαδή “Ονειροχώρα”), το όνειρο στη ζωγραφική του Σίσκου μπορεί να ταυτίζεται με τη φυγή από το πραγματικό, αλλά παραπέμπει περισσότερο σε καταστάσεις εξωπραγματικές, που ίσως τρομάζουν.

Επηρεασμένος σαφώς από τον Ιερώνυμο Μπος, τον Νταλί και τον Ντε Κίρικο, (ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει συγγένειες, όταν έχει δει έργα των τριών),  η πρόσληψη ύφους και συναισθηματικού χρώματος τον φέρνουν περισσότερο κοντά στον Μπος.

Σαφώς και είναι αναγνωρισμένος στον  σύγχρονο  ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο και τα έργα του, είτε προκαλούν τον θαυμασμό, είτε την άρνηση, δεν προκαλούν ποτέ την απαξίωση. Ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει.

Είναι παιδί της εποχής του.

………………..

………………..