“Μια τεράστια νίκη του Πολιτισμού επί της βαρβαρότητας” / γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Η κοινωνία και το κράτος μας είναι σε κατάσταση προχωρημένης διάλυσης, η Ευρώπη τρεκλίζει (κι όταν δεν τρεκλίζει πατάει ανελέητα τους πιο αδύνατους λαούς της), ο πλανήτης ολόκληρος έχει εκραγεί. Τι πρέπει τώρα να κάνει ο αναλυτής; Να μην πει τα πράγματα με το όνομά τους, για να μην προκαλέσει απαισιοδοξία;

Στην πραγματικότητα άλλωστε κάτι πάντα, έστω και ελάχιστο, έστω και περιορισμένο, μπορούμε όλοι μας να κάνουμε. Η κατάσταση δεν είναι μόνο από μόνη της πολύ άσχημη. Είναι και η δική μας, προσωπική και ομαδική στάση, που την κάνει δυσάρεστη και αδιέξοδη.

Καλό λοιπόν είναι όσοι βρίσκουν απαισιόδοξα τα όσα γράφονται να δράσουν, να εξαντλήσουν όσα περιθώρια έχουν και συνήθως όλοι μας κάτι έχουμε, έστω και περιορισμένο, για να αλλάξουν την κατάσταση.

Τα λέω αυτά γιατί σήμερα έχω μια σπάνια ευκαιρία να γράψω για κάτι πολύ σημαντικό και πολύ καλό: Για μια πολύ σπουδαία νίκη του Πολιτισμού επί της κτηνώδους βαρβαρότητας.

Με δεδομένη την τεράστια ισχύ των ισραηλινών σιωνιστικών λόμπι και τη στενή σχέση τους με το μεγάλο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, αυτό που κυβερνά πραγματικά τον κόσμο μας, ανεξαρτήτως και της γνώμης που μπορεί να έχει κανείς για αυτό το δικαστικό όργανο, η απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου να εκδώσει εντάλματα σύλληψης κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού και του υπουργού Άμυνας συνιστά θρίαμβο των αγωνιζόμενων και θυσιαζόμενων Παλαιστινίων. Αλλά επίσης συνιστά και μιας παγκόσμιας σημασίας θρίαμβο του Πολιτισμού επί της βαρβαρότητας.

Είναι αλήθεια ότι το Διεθνές Δικαστήριο έχει συχνά και ορθώς επικριθεί ως εντελώς μεροληπτικό όργανο του δυτικού ιμπεριαλισμού, γιατί κατηύθυνε μόνιμα τα πυρά του εναντίον αντιπάλων της Δύσης στον Νότο και την Ανατολή.

Ακριβώς γι’ αυτό όμως, το Δικαστήριο δεν είχε πια κανένα περιθώριο να μην εκδώσει τα εντάλματα σύλληψης των Ισραηλινών πολιτικών, τα εγκλήματα των οποίων παρακολουθεί άναυδα όλη η ανθρωπότητα εδώ και πάνω από ένα χρόνο και έχουν προκαλέσει την εξέγερση της παγκόσμιας δημοκρατικής κοινής γνώμης, κάθε ανθρώπου που διατηρεί ένα ίχνος αξιοπρέπειας. Αν αργούσε περισσότερο θα επρόκειτο για την αυτοκατάργησή του.

Τα εγκλήματα που πραγματοποιεί το σιωνιστικό κράτος είναι τα πιο σημαντικά που έχουν πραγματοποιηθεί μετά την ήττα του φασισμού και του ναζισμού το 1945 και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Χιτλερικοί. Μπορεί να υπήρξαν και άλλα εγκλήματα αλλά τα άλλα δεν πραγματοποιούνταν ενώπιον όλης της ανθρωπότητας σε ζωντανές αναμεταδόσεις, που σημαίνει δεν γίνονταν, θεωρητικά τουλάχιστο, αποδεκτά, μπορούσαμε να τα αγνοούμε.

Μαζικά εγκλήματα πολύ μεγάλης έκτασης έκαναν οι Γάλλοι στην Αλγερία, οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ, την Κύπρο, το Ιράκ και δεκάδες άλλες χώρες, όπως και οι Βρετανοί στην αυτοκρατορία τους ανά την υφήλιο. Αλλά προσπάθησαν να τα συγκαλύψουν, δεν διεκδικούσαν υπερηφάνως την πατρότητά τους! Ούτε είχαν την επίσημη και με όπλα ακόμα στήριξη μιας σειράς ισχυρών δυνάμεων με επικεφαλής τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Βρετανία και τη Γαλλία.

Υπό την έννοια αυτή, η απόφαση του Δικαστηρίου, που σημειωτέον υποστηρίχτηκε από 66 κράτη, παρά τις φοβερές πιέσεις που ασφαλώς άσκησαν τα σιωνιστικά λόμπυ, διακόπτει μια διαδικασία ντε φάκτο αποδοχής,  από την παγκόσμια συνείδηση, του Νόμου του Ισχυρού, αντιμάχεται δηλαδή την ανατροπή της δημοκρατικής, ανθρωπιστικής ιδεολογίας που προέκυψε ως αποτέλεσμα της νίκης επί του φασισμού και του ναζισμού, το 1945.

Στην απόφαση που διατάσσει τη σύλληψη των Νετανιάχου και Γκάλαντ το Δικαστήριο αναφέρει μεταξύ άλλων ότι έχει βάσιμους λόγους να πιστεύει ότι οι δύο φέρουν ποινική ευθύνη για εγκλήματα χρήσης του λιμού ως πολεμικού όπλου, για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας των δολοφονιών, διωγμών και άλλων απάνθρωπων πράξεων, για εκ προθέσεων επίθεση κατά αμάχου πληθυσμού, για εκ προθέσεως και εν γνώσει τους στέρηση απαραίτητων για την επιβίωσή αγαθών από τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας όπως τρόφιμα, νερό, ιατρικές υπηρεσίες και ιατρικά εφόδια, καύσιμα και ηλεκτρικό ρεύμα.

Η ηγεσία του σιωνιστικού κράτους απήντησε με τη συνήθη κατηγορία περί αντισημητισμού, που έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί ακόμα και εναντίον προσωπικοτήτων όπως ο Μελανσόν, ο Κόρμπιν, ο Θεοδωράκης κλπ., έχει καταστρέψει ακόμα και χιλιάδες καριέρες ανθρώπων, αλλά πλέον έχει χάσει την αποτελεσματικότητά της και οποιαδήποτε σημασία. Αν κάποιος προκαλεί όντως εντονότατο αντισημητισμό είναι ο ίδιος ο Νετανιάχου, αλλά και οι παντοειδείς «φίλοι του Ισραήλ» ανά την υφήλιο που, σιωπώντας ενώπιον παρόμοιων εγκλημάτων, αποδεικνύουν και αυτοί την ανυπαρξία κάθε ηθικής υπόστασης και το πραγματικό υπόβαθρο των σχέσεών τους με το Ισραήλ.

Το Ισραήλ κατέστρεψε, με τη δική του πολιτική, το τεράστιο ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο που του προσέφερε το Ολοκαύτωμα! Η ηγεσία του φάνηκε να το ερμηνεύει ως δικαίωμα να κάνει και αυτή όσα έκαναν στους Εβραίους. Εξάλλου το ίδιο το κυβερνών κόμμα στο Ισραήλ, του κ. Νετανιάχου, ιδρύθηκε τον προηγούμενο αιώνα, εμπνεόμενο από τις ιδέες του Χίτλερ και του Μουσολίνι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η δίωξη προέκυψε από το ηρωικό κράτος της Νότιας Αφρικής, που γεννήθηκε από τον αγώνα των Μαύρων για ελευθερία, ενώ υποστηρίχτηκε και από 66 άλλα κράτη, που αγνόησαν την ισχύ και την εκδικητικότητα του εβραϊκού κράτους. Μόνο η Γερμανία υποστήριξε ενώπιον του Δικαστηρίου το Ισραήλ!

Φαίνεται ότι για την ουδέποτε εις βάθος αποναζιστικοποιηθείσα ελίτ της Γερμανίας, οι Εβραίοι έχουν τώρα το δικαίωμα να κάνουν επί των Παλαιστινίων όσα έκαναν εις βάρος τους οι Γερμανοί Ναζί! Άλλωστε και η σαδιστική συμπεριφορά της γερμανικής ελίτ έναντι της Ελλάδας στην κρίση χρέους μοιάζει να επιβεβαιώνει όσους λένε ότι το μόνο για το οποίο μετάνιωσαν είναι γιατί έχασαν τον πόλεμο. Προ ετών  πάντως, ο ίδιος ο καταστροφέας και βασανιστής της Ελλάδας Σόιμπλε, είχε χαρακτηρίσει μαύρη μέρα την ημέρα της συνθηκολόγησης του Τρίτου Ράιχ.

Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Εβραίοι κατάφεραν δυστυχώς να μεταβολίσουν, να αφομοιώσουν και να ξεπεράσουν την ίδια τους την ιστορία, κάπως καταδικασμένοι να την επαναλαμβάνουν, συσσωρεύοντας ερείπια, σφαγές και νεκρούς. Η αντίσταση όμως των Παλαιστινίων, παγκόσμιο παράδειγμα ηρωισμού σχεδόν χωρίς προηγούμενο, αλλά και η εξέγερση της κοινής γνώμης που ανάγκασε το Δικαστήριο να εκδώσει την απόφασή του, αποδεικνύουν ότι ο Άνθρωπος και ο Πολιτισμός είναι ακόμα ζωντανοί και αγωνίζονται.