Η φρίκη της βίας στα… 5χρονα! – Πού οδηγείται η κοινωνία; / γράφει η Δήμητρα Σμυρνή

Δύο 5χρονα αγόρια βίασαν στην Αλεξανδρούπολη συμμαθητή τους στο νηπιαγωγείο! Δεν το χωρά ανθρώπινος νους και όμως συνέβη!

Ο μικρούλης βιάστηκε στo σχολείο, με τον ένα μικρό να το παραδέχεται σαν κάτι που συνέβη… “Ναι, το έκανα με τον ξάδελφό μου” και τους γονείς του όχι μόνο να μην το παραδέχονται, αλλά κυριολεκτικά να σοκάρονται και να μην μπορούν να το συνειδητοποιήσουν.

Ακολουθούν καταγγελίες, μηνύσεις, δικαστήρια και φυσικά μια διάχυτη αίσθηση φρίκης στο πανελλήνιο… Πριν από λίγες μέρες θύμα βίας και εξευτελισμού ένα δεκατετράχρονο κορίτσι από άλλα κορίτσια… Η βία στα 12χρονα και τώρα στα 5χρονα! Το απόστημα φτάνει μέχρι το κόκκαλο. Ασύλληπτο!

Και τώρα, ποιος φταίει;

Πόσο θα το ξεπεράσει ο μικρός 5χρονος, αλλά και πόσο οι… βιαστές του και οι τέσσερις γονείς; Τι έκανε τα δύο μικρά παιδιά του νηπιαγωγείου να θεωρήσουν την πράξη τους απέναντι στον μικρό συμμαθητή τους ως κάτι… φυσιολογικό ή έστω κάτι συνηθισμένο; Από πού αντλούν πληροφορίες οι μικροί και πρότυπα;

Όταν το παιδί θα γυρίσει από το σχολείο και θα πέσει με τα μούτρα πάλι στο κινητό του, που το διαθέτουν τώρα και τα 5χρονα, τι θα δει; Ποια πρότυπα προβάλλονται. Ή ποια πράγματα θεωρούνται φυσιολογικά;

Οι βιασμοί, η διαπόμπευση, ο κάθε είδους εξευτελισμός, το να θεωρείται φυσιολογικό κάθε τι αφύσικο, και στις μεγαλύτερες ηλικίες ο άκρατος ατομισμός και η επιβολή μέσα από τη σωματική ή τη χρηματική δύναμη, συνθέτουν έναν κόσμο εφιαλτικό.

Εμείς οι μεγάλοι θυμόμαστε τα παραμύθια της δικής μας ηλικίας, που είχαν και μάγισσες και πριγκίπισσες και χιονάτες και νάνους και…  Κάποιοι λένε σήμερα πως τα παραμύθια τότε ήταν τρομακτικά. Ναι, αλλά υπήρχαν και τα τρία γουρουνάκια που τόνιζαν  τη αδελφική αγάπη και τα παραμύθια είχαν πάντα καλό τέλος, ακόμη και τα λεγόμενα τρομακτικά. “Και ζήσανε αυτοί καλά κι  εμείς καλύτερα!”

Τρομακτικός είναι σήμερα ο κόσμος που παραδίδουμε στα παιδιά μας και σίγουρα εμείς δε ζούμε…” καλύτερα”. Αξίες, ιδέες και οράματα έχουν απαξιωθεί…

Και μην ξεχνάμε πως λίγα παιδιά διαβάζουν σήμερα. Ο λόγος αντικαταστάθηκε από την εικόνα και εικόνα άγρια, σκληρή.

Ξεφεύγοντας από τον κόσμο των παραμυθιών, σαν μεγαλώναμε, τότε διαβάζαμε τον Μίκυ Μάους, τον Ντόναλντ Ντακ, τον κατακριτέο πάμπλουτο και τσιγκούνη Σκρουτζ, (τώρα οι διάφοροι Σκρουτζ έγιναν πρότυπο για τα παιδιά και τους νέους), και λίγο αργότερα τα κλασικά εικονογραφημένα, που μας έφερναν κοντά στους μεγάλους συγγραφείς. Οι εικονογραφημένοι “Άθλιοι” του Ουγκώ ήταν μια πρόγευση για να διαβαστεί αργότερα το βιβλίο, να έρθει σε επαφή το τότε παιδί ως ενήλικας πια με το κείμενο, με τον λόγο.

Όμως, για ποια Παιδεία και ποιον Πολιτισμό μιλάμε σήμερα; Το να φωτίσουμε τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο  με εντυπωσιακό τρόπο,  όπως έγινε για παράδειγμα πριν λίγο καιρό, είναι μια μορφή ανάδειξης του Πολιτισμού, όχι αναγκαία, όμως.

Το να μην στοιβάζονται τα παιδιά μας στα σχολεία και το να έχουνε φωτισμένα αναλυτικά προγράμματα, όσο και μόνιμους εκπαιδευτικούς, είναι πολύ περισσότερο αναγκαίο. Το να τους προσφέρουμε μια δημόσια παιδεία επιπέδου δεν είναι απλά Πολιτισμός είναι ανάγκη για το τώρα και για το μέλλον.

Λεφτά για την Παιδεία δεν διατίθενται. Είναι εκτός “δημοσιονομικής πειθαρχίας”!  Τα δισεκατομμύρια, όμως, ευρώ για όπλα στην Ουκρανία, που διαθέτει η καταχρεωμένη Ελλάδα, αποσπούν τους επαίνους των “Προστατών”!

Η όλη προσπάθεια αυτών που διαχειρίζονται την εξουσία αποσκοπεί περισσότερο  στο να αποπροσανατολίσει τα παιδιά, να διαμορφώσει αυριανούς άβουλους πολίτες, που θα αντέχουν την κάθε μορφή εκμετάλλευσης.  Η κάθε μορφής βίας, δε, που έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας στη χώρα μας, λίγο τους ενοχλεί. Η μάλλον καλύτερα, επί της ουσίας τους βολεύει!  

Και η παιδική αθωότητα στον Καιάδα!

Όμως, η ελπίδα για έναν ανθρώπινο κόσμο είναι το παιδί!

Έχε το νου σου στο παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…

……………………….