“Πανσέληνος του Αυγούστου!” / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου την πόρτα
Το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο…

Διώξε τη λύπη παλικάρι!
Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

Βόλτα στη φεγγαράδα
Δίπλα στη θάλασσα, θα ’ναι καλή και μια βαρκάδα.

Απάνω να φεύγει ολόγιομο φεγγάρι, παιδί της Γης.

Στο φέγγισμα να τρεμοπαίζουν οι σκιές ένα γύρω.
Στο ελαφρό φύσημα του ανέμου να ασημίζουν τα φύλλα…

Φεγγαροπρόσωπη η νύχτα,
μπαίνει στον φεγγίτη.
Ταράζονται τα ζούδια τα κρυμμένα
Φεγγαριάζονται οι ερωτευμένοι!
Ολονύχτια αγρυπνία στους φεγγερούς δρόμους της αγάπης.

Πανσέληνος του Αυγούστου,
ξεγελάει το καλοκαίρι .

Να λύσει το αίνιγμα προσπαθεί.
Πότε θα αφήσει τις αστροφεγγιές , δεν ξέρει…

Ακόμη χρυσά από την κάψα τα λιβάδια.
Έχει καιρό!
Ή μήπως όχι;

Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ!

“Φεγγάρι μάγια μου ΄κανες και περπατώ στα ξένα.
Κι είναι το σπίτι ορφανό,
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα.” (Ερρίκος Θαλασσινός)

Στέλνει το φως του ήλιου η Σελήνη
για μια “Σονάτα του Σεληνόφωτος…”

Και αυτή μαγεμένη  το κοιτάζει…

“ Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε!
Εἶναι καλό τό φεγγάρι, — δέ θά φαίνεται
πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι
θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.” (Γ. Ρίτσος )

Πόσα χρώματα η πανσέληνος!

Φεγγαριάζονται τα χρώματα
Φεγγαριάζονται οι ελπίδες
Χάνουν το δρόμο τους.
Στο κόκκινο και το αίμα του πολέμου.

“Το φεγγάρι είναι κόκκινο, το ποτάμι είναι βαθύ
κι η αγάπη μου στα χέρια σου είναι κάτασπρο πουλί
 ………………………………………………

Το φεγγάρι πήγε κι έπεσε στο ποτάμι το βαθύ

κι η αγάπη μου κιτρίνισε σαν τη φλόγα στο κερί.”( Μάνος Χατζιδάκις)

Αυγουστιάτικο φεγγάρι του οξύρρυγχου…
Ψαράδες Ινδιάνοι σε κανακεύουν.
Με μουσικά ντέφια,
πεσμένο στο νερό θα σε μαζέψουν.

Μελαγχολικές οι νύχτες.
Αυγουστιάτικες, φεγγαρολουσμένες,
μετρούν τις μέρες του καλοκαιριού…

καλή εβδομάδα με υγεία!

Ει. Δα.