“Κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα μας πληγώνει…” / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

12/08/2024, 00:06

Κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα καίγεται
Σα να είναι προγραμματισμένο αυτό το κακό…
Ανακοινώνεται στις ειδήσεις πως αύριο θα φυσήξουν… ευνοϊκοί άνεμοι, προσοχή κίνδυνος πυρκαγιάς σε δασικές εκτάσεις και την επομένη πυρώνεται ένα δάσος…

Μαίνεται η φωτιά, ακούς ή διαβάζεις.
Οι πυροσβέστες στην πρώτη γραμμή…
Τι να πρωτοπρολάβουν;
Η φωτιά τρέχει με ταχύτητα ιλιγγιώδη..

Πάνε τα δέντρα που χρόνια έστεκαν εκεί πρωταγωνιστές του Οικοσυστήματος που γεμίζει κραυγές που άλλες ακούγονται κι άλλες όχι…
Οι κραυγές των ζώων μπλέκονται με τις πύρινες γλώσσες.
Δεν ακούγονται .
Πνίγονται στους καπνούς…

Τα κουφάρια τους ολοκληρώνουν το σκηνικό του τρόμου…

Σώζεται κανένας κακομοίρης σκύλος χάρη στην ευαισθησία φιλόζωων πυροσβεστών…

Τελευταία, συχνά, η φωτιά κτυπάει τις κορυφογραμμές!
Οι ανεμογεννήτριες πάντως τις κορυφογραμμές προτιμούν!

Η Εύβοια αγαπημένη της πύρινης λαίλαπας
Τα 2/3 του νησιού σχεδόν, έχουν καεί…

Το επόμενο καλοκαίρι βλέπουμε!

Μαίνεται για 24η μέρα η φωτιά στο όρος Όρβηλος, στις Σέρρες, η οποία είχε ξεσπάσει το βράδυ της 18ης Ιουλίου, και έχει κατακάψει – μέχρι στιγμής – παραπάνω από 20.000 στρέμματα παρθένου δάσους

Η φωτιά ξέσπασε σε υψόμετρο 1.600 μέτρων.

Το κράτος των Αθηνών μάλλον έχει αποστασιοποιηθεί εδώ και μέρες από αυτό το θλιβερό γεγονός.

Τραγικά θύματα πάντα μιας μεγάλης φωτιάς είναι και τα ζώα…

Θυμήθηκα την πυρκαγιά στη Ρόδο τον Ιούλιο του 2023 …

Τις χαρακτηριστικές, συγκλονιστικές εικόνες που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, στις οποίες φαίνονται ελάφια, που δεν κατάφεραν να γλυτώσουν από την πύρινη λαίλαπα, να κείτονται νεκρά στις παρυφές δρόμων του νησιού.
Πλατόνια της Ρόδου!
Σπάνιο και προστατευόμενο είδος.

Έγραψα τότε, επηρεασμένη και συγκλονισμένη από τις εικόνες αυτές …

“Ελάφια πού είν’ οι τόποι σας..”

Καήκαμε! καήκαμε!
Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια…
Κάηκε η ζωή.
Πόσα θύματα θρηνούμε
τόσες μέρες!
Δέντρα ριζωμένα βαθιά στη γη.
Καίγεται το οξυγόνο
Γέμισε ο ουρανός δηλητήριο

Πόσα καλοκαίρια στενάζει η Ελλάδα!

Μην είναι η κλιματική αλλαγή;
Μην είναι οι άνεμοι οι βοεροί;

Μα τι ρωτάς, ξανά ρωτάς;
Σύντομα την απάντηση θα πάρεις
Και θα σου μείνει η εικόνα για πάντα
βαθιά μες στην ψυχή.
Θα σε στοιχειώνει αυτή η εικόνα!

Όμορφα ελάφια! όμορφα…
Μοναδικά ελάφια, λιγοστά της Ρόδου.
Πλατόνια, αρχαία, πλουμιστά…

Νεκρά στους δρόμους κείτονται
καρβουνιασμένα…

Ελάφια πού είν’ οι τόποι σας;
Πού ‘ναι τα ριζιμιά σας;

Στάχτωσαν οι πηγές που το νερό καθάριο πίνατε.
Ελάφια μου αγέρωχα, μες στην περπατησιά σας,
μες στο τρεχαλητό σας,
φωλιάσαν δαίμονες φρικτοί,
της κόλασης τελώνια.

Για πείτε πού είν’ οι τόποι σας;
Πού ‘ναι τα ριζιμιά σας;

Όμορφα, αγέρωχα βουνά …
Ότι αγαπούσατε πολύ

γένηκε ο εχθρός σας…

Κραυγές του πόνου, οιμωγές,
γέμισεν ο αέρας.

Και μια φωνή σπαρακτική έσκισε
τη μαυρίλα.

Ακούστε, ακούστε, εσείς τυφλοί.
Ακούστε, ακούστε, εσείς κωφοί.

Του ανθρώπου, άνθρωπε μικρέ,
δεν του αξίζει αυτή η Γη…
Βγάζει το μέλλον στο σφυρί!
…………………………………………………

Και τέλος δεν έχει ο καημός
Τέλος δεν έχει η θλίψη…

καλή εβδομάδα με υγεία!

Ει. Δα.