Τα Τέμπη, ό,τι επικοινωνιακή σαβούρα κι αν χρησιμοποιήσουν από το σκουπιδαριό του ανάξιου πολιτικαντισμού, του χυδαίου αντιπερισπασμού και του άθλιου αποπροσανατολισμού, είναι ο άφατος πόνος των 57 οικογενειών και, ταυτόχρονα, το μυριόστομο “ως εδώ” των εκατομμυρίων που συνταξιδεύουν στο ίδιο τρένο με εκείνα τα παιδιά
Νίκος Μπογιόπουλος
Αλήθεια, το θέμα των Τεμπών, αυτό το έγκλημα, είναι θέμα της αντιπαράθεσης ή της λατρεμένης σχέσης της κυβέρνησης με εκδοτικό συγκρότημα και επιχειρηματία;
Αλήθεια, το θέμα των Τεμπών, αυτό το έγκλημα, είναι θέμα που ανάγεται σε “κατ’ εντολήν” ή μη “κοινωνικές εκδηλώσεις” υπουργών, ή σε SMS που δημοσιεύτηκαν και διαψεύστηκαν, ή των τριγωνικών σχέσεων μεταξύ του πολιτικού, του μιντιακού και του οικονομικού κατεστημένου, με τις φιλίες τους, τις κουμπαριές τους, τις αντιπαραθέσεις τους, τις λυκοφιλίες τους και τις πολιτικοεπιχειρηματικές τους αλλαξοβολιές;
Όχι. Τα Τέμπη είναι ένα οριακό σημείο στο οποίο η ελληνική κοινωνία, εμείς και τα παιδιά μας, κεραυνοβολήθηκαν από ένα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί σαν υπηρέτης οικονομικών συμφερόντων, που ξεπουλάει και απομειώνει την αξία και την ασφάλεια του δημόσιου πλούτου, που βάζει στο ζύγι του κέρδους τις ανθρώπινες ζωές και τις θυσιάζει για το δικό του, ίδιον όφελος.
Τα Τέμπη είναι το ακρότατο όριο στο οποίο συναντιούνται τα εγκλήματα του Σαμίνα και της Φαράν, των πυρκαγιών του 2007 με τις πυρκαγιές του 2022 και 2023, που συναντιέται η Μάνδρα με το Μάτι και την Μαρφίν, είναι όχι η σταγόνα, αλλά το τσουνάμι που ξεχειλίζει τα όρια των αντοχών μιας κοινωνίας που ανέχτηκε να της λένε
-
“μαζί τα φάγαμε” όταν της έκοβαν μισθό και σύνταξη,
-
που της είπαν «ας πρόσεχε» όταν την λεηλάτησαν στο Χρηματιστήριο,
-
που της είπαν «καλό κουράγιο» όταν είδε τα παιδιά της να μεταναστεύουν στα 4 σημεία του μνημονιακού ορίζοντα,
-
που της είπαν ότι «δεν ήξεραν» πως χρειάζονται ΜΕΘ για τους διασωληνωμένους,
-
που την έδωσαν “καλάθια-καπαμά” όταν την λεηλατούν στο σουπερ μάρκερ, στο βενζινάδικα και στη ΔΕΗ,
-
που της πουλάνε “αριστερά” φύκια για “άριστες” και “επιτελικές” μεταξωτές κορδέλες όταν της πίνουν το αίμα εργολάβοι, εφοπλιστές, καναλάρχες, κλινικάρχες, κολεγιάρχες και κάθε λογής ολιγάρχες,
και που τώρα της λένε κι από πάνω ότι το να σκοτώνονται τα παιδιά της πάνω στις ράγες αυτής ακριβώς της αυθαιρεσίας, της ρουσφετοκομματοκρατίας, της αδιαφορίας, της αναλγησίας και της πολιτικής τυμβωρυχίας, είναι η αναγκαία τάχα θυσία για να… πάμε μπροστά.
Τα Τέμπη, ό,τι επικοινωνιακή σαβούρα κι αν χρησιμοποιήσουν από το σκουπιδαριό του ανάξιου πολιτικαντισμού, του χυδαίου αντιπερισπασμού και του άθλιου αποπροσανατολισμού, είναι ο άφατος πόνος των 57 οικογενειών και, ταυτόχρονα, το μυριόστομο “ως εδώ” των εκατομμυρίων που συνταξιδεύουν στο ίδιο τρένο με εκείνα τα παιδιά.
Και που το “πάμε κι όπου βγει” δεν ήταν ποτέ και δεν μπορεί να είναι ούτε η πυξίδα ούτε ο αιματοβαμμένος χάρτης των ελπίδων, των ονείρων και της ίδιας τους της ζωής.
