Μπαίνω στο εστιατόριο. Χαιρετώ τον Αρβανίτη ιδιοκτήτη στ’ αρβανίτικα, αντιχαιρετά με κρυφό χαμόγελο. Προχωρώ στον διάδρομο να πάω στη βιτρίνα με τα φαγητά, χαιρετώ στα βλάχικα και ψιλοκουβεντιάζω όλο χαρά με τον Βλάχο σερβιτόρο. Μου λέει εις την Βλαχικήν τα νέα απ’ το χωριό του, του λέω τα δικά μου, καταχαρούμενος που τροχίζω τη μητρική μου γλώσσα. Μας πλησιάζει η σερβιτόρα, τη ρωτάω αν καταλαβαίνει γαλλικά. Όχι, μου κάνει, αλλά στο χωριό του που τα μιλάνε δεν ξαναπατάω. Γιατί, σ’ ενοχλεί η γλώσσα; Δεν είναι αυτό, είναι που τάισα τις αλεπούδες στις στροφές, σ’ αυτόν τον παλιόδρομο, δεν το ξανακάνω. Α πα πα πα! «Αλάσου», μου κάνει ο φίλος μου «Άστο», πάει να πει…
Καθώς περιμένω να μου ετοιμάσουν την παραγγελιά μου, με πλησιάζει με τρόπο το αφεντικό και μου ψιθυρίζει στ’ αφτί: Κοίτα, κουμπάρε, καλά είναι αυτά για την πλάκα μας, αλλά εγώ δεν θέλω ν’ ακούγονται στο μαγαζί μου. Κάγκελο εγώ. Δίχως να σκεΦτώ πολύ, του λέω γελώντας. Καλά, ρε κοπυμπάρε, εγώ σου κάνω το μαγαζί πολυπολιτισμικό, εθνίκ, παραδοσιακό, που άλλοι πληρώνουν να τα έχουν αυτά κι εσύ ντρέπεσαι που μιλάμε γαλλικά; Με χτυπά στην πλάτη με κατεβασμένο το κεφάλι, συγκαταβατικά πάντως, και μου δείχνει το δρόμο… Μιρουπάφσιμ! Φωνάζω δυνατά βγαίνοντας… Κοκκινίζει σαν πιπεριά φλωρίνης!
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, έπαιζε Δεύτερο πρόγραμμα. Μουσικός παραγωγός. Να μη σφυρίζετε, λέει, δεν ξέρω σε τι πλαίσιο. Να μη σφυρίζετε, γιατί είναι δείγμα κακής ανατροφής. Ρωτάτε γιατί; Γιατί οι βοσκοί σφυρίζουν. Να το λέει σοβαρά; Αναρωτιέμαι. Όπως και να το λέει, τι καλά που έχω κακή ανατροφή, λέω μέσα μου, κι αρχίζω να σφυρίζω: «Γκρέκο μασκαρά, Γκρέκο μασκαρά». Τι καλά που δεν έχω ανατροφή Κολωνακίου, τι καλά που δεν είμαι γαλζοαίματος, πορφυρογέννητος και βασιλοβαφτισμένος, να είμαι ευγενής και να πίνω στην υγειά των άξεστων κορόιδων;
Μα πόσα συμπλέγματα, πόσα κόμπλεξ γέμισε τους πολίτες αυτό το κράτος με τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς και κυρίως την κατ’ ευφημισμόν παιδεία του;
Καλή Σαρακοστή
—–
Φωτογραφίες: faretra.info
