Πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και τα κόμματα είναι στα κομπιουτεράκια μετρώντας πιθανά εκλογικά σενάρια που θα δικαιώσουν επιλογές ή θα προκαλέσουν γκρίνιες και εσωκομματικές περιπλοκές.
Ταυτόχρονα οι αντιπαραθέσεις οξύνονται και κατά κανόνα ξεφεύγουν από το «κόσμιο» πλαίσιο, δίνοντας την εντύπωση πως οι πολιτικές δυνάμεις χωρίζονται από ένα ιδεολογικοπολιτικό χάος.
Οι εν λόγω «δυναμικές» αντιπαραθέσεις ωστόσο απλώς εξελίσσονται στη σκιά σημαντικών / καθοριστικών για τη χώρα κυβερνητικών πολιτικών επιλογών στην εξωτερική πολιτική της χώρας, για τις οποίες δεν ακούγεται «κιχ» από την αντιπολίτευση.
Η διαδικασία της ελληνοτουρκικής προσέγγισης είναι το ένα παράδειγμα (που δεν ακούμε τη φωνή των κομμάτων της αντιπολίτευσης) και η εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο στην Ερυθρά Θάλασσα είναι ένα ακόμη.
Κοινός παρονομαστής, που εξηγεί επαρκώς τη σιωπή των κομμάτων της αντιπολίτευσης (κατά κύριο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που φαντασιώνονται ότι αποτελούν κυβερνητική εναλλακτική λύση), είναι οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει ως κυβερνήσεις στο παρελθόν έναντι της Ουάσιγκτον και οι προσμονές τους για ευνοϊκή μεταχείριση από τον πανταχού παρόντα (στα ελληνικά πολιτικά πράγματα) αμερικανικό παράγοντα.
Κάπως έτσι εξηγείται γιατί το μόνο κόμμα που «έσκουξε» για την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο των Αμερικανών στην Ερυθρά Θάλασσα (αλλά και στην έμμεση μα ουσιαστική εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο της Ουκρανίας) είναι το ΚΚΕ. Για τις λοιπές… δημοκρατικές ή και ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις η σιωπή φαίνεται πως είναι χρυσός…
Σ’ αυτήν ακριβώς τη σιωπή ποντάρει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για το άλλο μεγάλο πρότζεκτ που προωθεί αυτήν την περίοδο: την εξεύρεση εύπεπτων συμβιβασμών στο Αιγαίο προκειμένου να αποκατασταθεί η αμερικανική τάξη και να εξασφαλισθεί η εύρυθμη λειτουργία του ΝΑΤΟ στην περιοχή…
——
