Δεν αναρωτιούνται “γιατί” τα μικρά παιδιά. Τα μικρά παιδιά της Παλαιστίνης καταγγέλλουν!
Και καταγγέλλουν, επειδή ξέρουν. Το ξέρουν από τη στιγμή που συνειδητοποιούν πως υπάρχουν. Στ’ αυτιά τους ηχούν οι κρότοι των όπλων, ο ουρανός τους φωτίζεται από τις εκρήξεις που γκρεμίζουν τα σπίτια τους και οι κραυγές των σκοτωμένων, που μπορεί να είναι οι γονείς ή τα αδέλφια τους, στοιχειώνει τον ύπνο τους.
Αυτά τα αθώα πλάσματα έγιναν ξαφνικά μεγάλοι, μεγάλοι που σημαδεύτηκαν από τη βία, που προχωρεί με μεγάλα βήματα και σαρώνει τα πάντα.
Κι αυτά πεινασμένα να σέρνονται στα χαλάσματα και να περιμένουν. Τι; Περιμένουν όλους εμάς, που πηγαίνουμε τα δικά μας μικρά παιδιά στους παιδικούς σταθμούς ή στα νηπιαγωγεία, που ξυπνάμε το βράδυ για να τα ξανασκεπάσουμε μήπως κρυώνουν, που ανησυχούμε γιατί δεν έφαγαν όλο το φαγητό τους, που… Μα αυτό είναι το φυσιολογικό…
Το αφύσικο είναι να κλείνουμε τα μάτια μας σε όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. Μας τραυμάτισε η γενοκτονία των Αρμενίων, των δικών μας αγαπημένων Ποντίων, των Εβραίων… Κλάψαμε, διεκδικήσαμε και διεκδικούμε ακόμα τον όρο γενοκτονία για τον Ποντιακό Ελληνισμό.
Πώς γίναμε τόσο απάνθρωποι και δε βλέπουμε τι γίνεται στην Παλαιστίνη; Πίσω από ποιο άρμα σερνόμαστε με τα μάτια κλειστά; Χιλιάδες φωτογραφίες σαν αυτήν που δημοσιεύουμε σήμερα κυκλοφόρησαν εδώ και μήνες. Αλλιώς ήταν στην αρχή, αλλιώς είναι σήμερα. Τότε μας πονούσαν. Τώρα; Συνηθίσαμε;
Κι όταν πια συνηθίζεις την ύπαρξη του τέρατος, κακά τα ψέματα, αρχίζεις και του μοιάζεις.
Το παιδί της φωτογραφίας στα χαλάσματα υψώνει το χεράκι του και μας καταγγέλλει. Καταγγέλλει όλους εμάς που ασχολούμαστε ολημερίς με τα μικρά και τα ανούσια, εμάς που στέλνουμε τη φρεγάτα μας, (να προηγείται μάλιστα τιμητικά), για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των εμπορικών πλοίων στην Ερυθρά. Πώς τόλμησαν τέλος πάντων αυτοί οι κατάμαυροι Χούθι να σταματήσουν τα κέρδη του εμπορικού κεφαλαίου; Αυτών που σήμερα υπερασπίζονται στην πράξη τις χιλιάδες δολοφονίες αμάχων και μικρών παιδιών, τη γενοκτονία ενός λαού που ζητά Πατρίδα;
Και το παιδάκι της Παλαιστίνης υψώνει το χεράκι του και λέει “αν μας ξεχάσετε, εσείς θα φταίτε… Θα φταίτε γιατί…”:
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
(Τάσος Λειβαδίτης)
…………………….
far
