Βέροια Εκδηλώσεις Θέατρο Πολιτισμός

ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας – Παιδική Σκηνή: «Ένας ελέφαντας στο δωμάτιο» / Τελευταία παράσταση για το κοινό, Κυριακή 4 Φεβρουαρίου

Faretra.info

31/01/2024, 09:57

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ 2023 – 2024

“Ένας ελέφαντας στο δωμάτιο”

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 04/02, στις 11:00 π.μ.

ΑΝΤΩΝΙΑΔΕΙΟΣ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ

Το έργο

Όλα ξεκινούν τη μέρα που χαλάει το πάρτυ γενεθλίων της Βικτώριας. Ο πατέρας της λείπει μακριά για δουλειά, ο παππούς της μπερδεύει τα κεράκια με τα κρακεράκια και η μητέρα της αναγκάζεται να σπεύσει στο νοσοκομείο με τον τελευταίο. Τότε εμφανίζεται ο Σωκράτης. Ένας φίλος από τη μακρινή Αφρική που εκτός από τη Βικτώρια δεν μπορεί να τον δει κανένας άλλος, καθώς, όπως λέει κι ο Σωκράτης: Οι άνθρωποι δεν βλέπουν τα μεγάλα πράγματα που βρίσκονται μπροστά τους.

Σε έναν κόσμο που επιμένει να ξεχνάει και να αμελεί, η Βικτώρια μαζί με τον Σωκράτη και την οικογένειά της θα οδηγηθεί σε ένα ταξίδι που μέσα από το παιχνίδι, τη φαντασία, τη μουσική και το τραγούδι θα βρουν ξανά τις χαμένες τους μνήμες, τα πρώτα τους όνειρα, ο ένας τον άλλον, αλλά και ποιοι ήταν όταν ήταν όλοι τους παιδιά.

Κι όταν χτυπήσει η πόρτα για να γυρίσει επιτέλους ο πατέρας από τη μακρινή δουλειά του, ο Σωκράτης θα είναι κιόλας στην Αφρική, γιατί όταν κάτι σου φύγει, κάτι άλλο θα ‘ρθει.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Ελέφαντας… Ένα ζώο με ισχυρή μνήμη και συναισθηματική νοημοσύνη.

Ένας Ελέφαντας στο Δωμάτιο… Μία φράση που υποδηλώνει ένα σημαντικό θέμα που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτοί δεν το βλέπουν ή κάνουν πως δεν το βλέπουν. Και στις δύο περιπτώσεις καταλήγουν να μην επικοινωνούν το θέμα που υποβόσκει, το οποίο, όμως πάντα μπορεί να γίνει αντιληπτό από την καθαρότητα και αθωότητα ενός παιδικού μυαλού, που τυχαίνει να βρίσκεται κι αυτό στο ίδιο δωμάτιο.

Τα παιδιά πριν μπουν στα καλούπια των ενηλίκων δεν ξέρουν να κρύβουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Χωρίς να μπορούν πάντα να τα εκφράσουν και να τα αναλύσουν λογικά, τα βιώνουν στην ολότητά τους, ελεύθερα και δημιουργικά, πολλές φορές συντροφιά με έναν φανταστικό φίλο. Η περιπέτεια και το παιχνίδι είναι το λεξιλόγιό τους.

Στο έργο μας, το ταξίδι της Βικτώριας με τον Σωκράτη γίνεται η αφορμή να ξανασυναντηθεί η οικογένεια μέσα από τους δρόμους που προτείνει το παιχνίδι, η μουσική και το φίλτρο της παιδικής σκέψης και φαντασίας.

Η Ομάδα

Ξεχνάω συχνά ονόματα και πρόσωπα. Έχει τύχει αρκετές φορές να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο, να ανταλλάξουμε κουβέντες, ιστορίες, γέλια, και την επόμενη φορά που τους συναντώ να τους απλώνω το χέρι μου και να λέω «Γεια, είμαι ο Άλεξ». Ντρέπομαι λίγο όταν συμβαίνει αυτό…

Θυμάμαι τα πάντα σε ό,τι αφορά τη μουσική. Ακόμη και τα τραγούδια που έχω πολλά χρόνια να ακούσω, μπορεί να ξεχάσω πώς λέγονται και τι λένε οι στίχοι, αλλά οι νότες μένουν μαζί μου. Μερικές φορές αναρωτιέμαι… μήπως το μυαλό μου θέλει να συγκρατήσει τόση μουσική που αποφάσισε να ξεχνάει άλλα πράγματα για να κάνει χώρο στις νότες;

Άλεξ

Θυμάμαι πάντα να γεμίσω το παγούρι μου πριν φύγω και τη γεύση που έχει το γιουβέτσι της μαμάς.

Ξεχνάω πάντα να πάρω μαζί μου το παγούρι μου και εκείνους που με πήραν τηλέφωνο.

Βικτώρια

Θυμάμαι πάντα να αναπνέω κι ότι η καλύτερη επιλογή είναι να είμαι απλά ο εαυτός μου.
Ξεχνάω πάντα να τρώω φρούτα κι ότι ο χρόνος τρέχει σαν νερό.

Δημήτρης

Θυμάμαι πάντα να ποτίσω με ελπίδα και υπομονή τα όνειρά μου κι ότι ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος.

Ξεχνάω πάντα να ευχηθώ σε γιορτές και γενέθλια φίλων και ότι είμαι ηθοποιός. Βασίλης

Ξεχνάω πάντα να πιω νερό και αντιστοίχως να ποτίσω τα λουλούδια μου. Τα λουλούδια μαραίνονται και μου το θυμίζουν. Να θυμάμαι και τον εαυτό μου καμιά φορά, για να μη μαραθώ.

Θυμάμαι πάντα ότι όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως τα αστέρια ήταν παράθυρα στον ουρανό, από τα οποία οι νεκροί κοιτούν εμάς τους ζωντανούς. Κι άμα είχε νυχτώσει και ήθελα να κάνω καμιά σκανταλιά, σκεφτόμουν: Ωχ! Με κοιτάνε τώρα…

Δήμητρα