Γιώργος Θ. Κασαπίδης “‘μένα με λένε Σωθικό” / ένας συγγραφέας μιλάει για το βιβλίο του

Χθες το βράδυ παρουσιάστηκε στη Βέροια το καινούριο βιβλίο του Γιώργου Κασαπίδη “‘μένα με λένε Σωθικό”, εκδόσεις ΤΡΙ.ΕΝΑ. Τι μπορεί να πει ένας συγγραφέας για το βιβλίο του; Λίγο πολύ είμαστε όλοι προετοιμασμένοι να τ’ ακούσουμε. Με το Γιώργο όμως τίποτα δεν είναι συνηθισμένο, όπως συνηθισμένα δεν είναι και τα βιβλία του. Είπε, λοιπόν:

Σωθικό

Κακά τα ψέματα. Όσα όμορφα λόγια κι αν είπανε όλοι τους σήμερα, όσο όμορφα κι αν προμοτάραμε το βιβλίο, όσο καλή κι αν είναι μια παρουσίαση, τον τελευταίο λόγο θα τον έχει πάντα ο αναγνώστης. Κάνοντας Τέχνη -την οποιαδήποτε- μέλημά σου είναι να αφυπνίσεις, να προβληματίσεις, να θέσεις ερωτήματα, να ανοίξεις ένα διάλογο με μια κοινωνία ανθρώπων ή, έστω, ο δέκτης με τον ίδιο του τον καθρέφτη. Νέοι ορίζοντες, διαφορετικές οπτικές, ανοιχτά μυαλά. Αυτή η συνδιαλλαγή μόνο καλά αποτελέσματα φέρνει. Ή έστω συζητήσιμα αποτελέσματα. Και τούτο μόνο για καλό λογιέται.

Μέχρι τώρα -μόλις έναν μήνα μετά την κυκλοφορία του- το Σωθικό μου… Όχι δε θα μιλήσω για το fead back του βιβλίου. Θα περιμένω τις δικές σας σκέψεις, την δική σας κριτική. Ποτέ μη πιστέψετε όταν ακούτε τους γονείς να μιλάνε για τα παιδιά τους. Κάτι θα τους ξεφεύγει, κάτι θα κρύβουνε. Αφήστε τους άλλους να μιλάνε για τα δικά σας παιδιά…

Δεν είναι λίγοι όσοι μου λένε -μ’ ένα παράπονο- ότι γράφω σε μικρές φόρμες και δε χορταίνουν. Αυτό επιδιώκω από τη μια κι από την άλλη, αυτό μου λέει το ένστικτό μου. Άλλωστε, κάθε που γράφω ροκανίζω αβυσσαλέα τα μέσα μου… Πάντα μισός ‘πομένω.  

Με έναν έρωτα που θα παλεύει και θα μάχεται θα ‘μαι. Με μιαν αγάπη που θα θέλει να σκορπάει για όσο μπορεί αγάπες. Με μια ζωή που θα διαμαρτύρεται και θα εναντιώνεται σε κάθε τι που θα προσβάλει την ανθρώπινη ύπαρξη και τη νοημοσύνη μας. Που θα συνεχίζει να βλέπει τον πόλεμο σαν κάτι αφύσικο.

Πόλεμος. Αυτός που χίλια κακά γεννά και κανένα καλό.

Πόλεμος, λέει, μα στην άλλη άκρη της γης, κι όμως τόσο κοντά μας. Στα πόδια μας ανάμεσα, στα μάτια μας καθημερινά και στις ψυχές μας άλλο τόσο. Παιδιά στο αίμα. Παιδιά στο φόβο. Παιδιά ορφανά. Παιδιά στο αίμα. Στο αίμα. Έξι χιλιάδες παιδιά και βάλε -σα να μιλάμε για φασόλια ή φακές-  νεκρά. Τα δικά μας παιδιά.

Ο Καζαντζάκης είχε πει, Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά. Ε, το λοιπόν, αποτύχαμε. Ας το παραδεχτούμε!

Κάθε μας πράξη είναι μια πολιτική πράξη. Αυτή η συνάντηση, η έκδοση ενός βιβλίου, το τάισμα -ή όχι- ενός αδέσποτου, η καλημέρα στον γείτονα. Και τι θα ήτανε η Τέχνη δίχως την πολιτική αναφορά; Τι θα ήτανε η Τέχνη δίχως το ανθρώπινο, τη Φύση, το αέρινο, το θάνατο, τη γέννα, τον έρωτα, την αγάπη.

Και τι θα ήτανε όλα όσα προανέφερα δίχως το μαγικό ραβδί της Τέχνης! Υπάρχει τέτοιο; Όχι. Θα τα είχαμε στηρίξει όλα πάνω της και θα μέναμε αμέτοχοι από Αγώνες και Διεκδικήσεις.

Εκεχειρία, είπε, για λίγο. Και σήμερα πάλι πόλεμος ανάμεσα σε πολέμους. Εκεχειρία πριν από την Ειρήνη ή πριν από το ξεκίνημα νέου πολέμου; Η απάντηση δόθηκε. Και έχει πάλι τη μυρωδιά του αίματος και όχι τη μονόδρομη λύση που λέγεται Ειρήνη. Εμείς είμαστε η λύση. Η στάση ζωή μας και οι επιλογές μας. Κι αν δεν τον αλλάξουμε, αν δεν καταφέρουμε  να τον αλλάξουμε τούτο τον κόσμο, έχουμε χρέος να τον κάνουμε τόσο δα καλύτερο.

Αυτό επιδιώκουμε και με το Σωθικό μου. Να κάνουμε τη ζυγαριά να γύρει, η ριμάδα, προς το καλό. Να νικήσει η Τέχνη, να πάρει μικρές εκδικήσεις. Να γίνουμε ένα άλλο αίμα. Αυτό μιας γέννας. Με τους φόβους μιας γέννας, τα άγχη της, τις εντάσεις και όλους τους μητρικούς πόνους της. Γέννα της ελπίδας, όμως. Έτσι οφείλουμε να πράξουμε κι έτσι πράττουμε. Είμαστε όντα αυτοκαταστροφικά οι άνθρωποι, είμαστε όμως και δημιουργοί. Από ένστικτο και από φύσεως. Από πάντα και για όσο…

Γιώργος Θ. Κασαπίδης

…………………..