Το φθινόπωρο αντιστέκεται στην τόση ασχήμια θεατή και αθέατη.
Δεν θέλουμε να ακούμε, να βλέπουμε.
Δεν αντέχουμε να ακούμε, να βλέπουμε.
Τόσο σαδισμό, τόση ευχαρίστηση που έχουν τα κανάλια να αναμασούν ειδήσεις ψυχοφθόρες, βίαιες, ενθαρρυντικές της βίας.
Ο στόχος είναι να μας διαλύσουν, να μας μπλοκάρουν.
Να μας ξεγελάσουν.
Να ξεχάσουμε την ακριβή καθημερινότητά μας, που πολλές φορές είναι αμφίβολη ,γεμάτη εκπλήξεις για το επόμενο σύντομο, χρονικό διάστημα.
Ανεβαίνει το πετρέλαιο, κατεβαίνει το φυσικό αέριο, ανεβαίνει το φυσικό αέριο, κατεβαίνει το πετρέλαιο, ανεβαίνει η ηλεκτρική ενέργεια, στα ύψη τα καυσόξυλα και το πέλετ που γέμισαν καρκίνο το περιβάλλον, και αυτό το ανάλγητο και χυδαίο παιχνίδι συνεχίζεται… Πρόσω ολοταχώς και ο κορονοϊός που γνωρίζει πολύ καλά την πορεία του πια…
Άσε που… φταίει η Ουκρανία, όχι φταίει η Ρωσία, φταίει η Ρωσία, όχι φταίει η Ουκρανία, ξεσπαθώνει η Τουρκία, η Ελλάδα από την άλλη «ενδυναμώνεται» ξοδεύοντας εκατομμύρια για εξοπλισμούς, έτσι ώστε να παίξει, θέλει δε θέλει, το επικίνδυνο παιχνίδι των εντυπώσεων και αυτή, αναπτερώνοντας συγχρόνως το πατριωτικό συναίσθημα καθώς είναι απαραίτητο, τώρα που έχουν παρεισφρήσει από παντού τα αλληλέγγυα δύσκολα που ανοίγουν παντού κερκόπορτες και μακάρι να υπάρξουν λύσεις για το καλό της χώρας μας.
Η Ευρώπη νίπτει όπως πάντα τας χείρας της!
Η Αμερική από μακριά και ασφαλής κινεί τις μαριονέτες.
Το Ισραήλ είναι θύμα, η κατακαημένη Παλαιστίνη θύτης.
Ο θάνατος παντού παραμονεύει και δε λυπάται ούτε τα παιδιά…
Η ειρήνη σαν άπιαστο όνειρο, φιμωμένη και κουρελιασμένη…
Όμως, ευτυχώς, η φύση, στον καιρό της ειρήνης, συνεχίζει τον δρόμο της πάντα με σοφία.
Το φθινόπωρο βάφει τα χρώματα του αργά και σταθερά, ο άνθρωπος προσθέτει κι αυτός τις δικές του πινελιές, μέσα από τις δικές του δραστηριότητες…
Το κίτρινο αρχίζει και πασπαλίζει το περιβάλλον, το κίτρινο τείνει να κυριαρχήσει.
Θα ταιριάζει με το κόκκινο και το πορτοκαλί πιο λίγο το κόκκινο, πιο λίγο το πορτοκαλί, τόσο όσο για να φτάσει το φθινόπωρο σε εμπνευσμένο κρεσέντο.
Κυκλάμινα ξετρυπώνουν δειλά, σεμνά και ταπεινά και όπως λέει και ο ποιητής, μικρό πουλί τριανταφυλλί δεμένο με κλωστίτσα τα λουλούδια του.
Τα φύλλα του ζωγραφιστά φτεράκια, όμορφα που θα αντικρίσουν θαρρετά τον κόσμο.
Και εκεί που λες… πάει το καλοκαίρι πέρασε, σκάνε μύτη κάτι μαργαρίτες που βρίσκονται απέναντι στον ήλιο κάθε πρωί, αγριολούλουδα που ξέμειναν στα σταροχώραφα μέχρι να έρθει κι εδώ το αλέτρι του γεωργού.
Οργωμένα χωράφια, καφέ, κίτρινο, πράσινο, πρασινοκίτρινο, χρυσαφί, γαλάζιο, γκριζογάλανο των μακρινών βουνών, άσπρο των λιγοστών σύννεφων που σήμερα το γλυκό φως του ήλιου τα κάνει διάφανα και εύθραυστα και το μεταλλικό σκληρό των φωτοβολταϊκών που αντανακλούν ένα αταίριαστο φως από το χωράφι που φύτρωσαν.
Στο ανόργωτο σταροχώραφο οι κάργιες το ‘χουν ρίξει στο φαγοπότι.
Περνάνε κάθε απόγευμα από εκεί και οι αξιαγάπητες αίγες που τις βάζει σε μια κάποια σειρά ο βοσκός και τα ταλαιπωρημένα , καμιά επτάδα τσοπανόσκυλα… ό,τι βρούνε σε φαΐ κέρδος θα είναι.
Δε φάνηκαν σήμερα… Όχι γιατί είναι Κυριακή.
Κρυώνει ο καιρός.
Μέσα στο κτήμα τα δέντρα γενναιόδωρα προσφέρουν ότι πολυτιμότερο έχουν.
Ροδιές κουκλίτσες, φορτωμένες με ρόδια, θαυμαστά, κόκκινα λουλούδια πορσελάνινα, προκλητικά στον ήλιο…
Θες να τα κόψεις και δεν μπορείς… καθώς τα βλέπεις σου δημιουργούν συναισθήματα έντονα, σου εξωτερικεύουν την καλλιτεχνική σου πλευρά.
Τα ρόδια με τα χυμώδη ρουμπίνια τους που στην πρώτη βροχή ανοίγουν και στέκουν ραγισμένα, ευάλωτα και ευαίσθητα.
Περιμένουν τα πουλιά καρτερικά να τσμπολογήσουν τα σπλάχνα τους.
Όλα στη φύση είναι προσφορά!
Αχ, η ελίτσα μας… έκανε για πρώτη φορά ελιές!
Οι κυδωνιές με τα βαριά και μεγαλοπρεπή στιβαρά, μοσχοβολιστά κυδώνια που μόλις όμως το σκουλήκι μπει μέσα τους, σέπονται και πέφτουν καταγής.
Τίποτα στη φύση δεν πάει χαμένο…
Φθίνουν οι οπώρες, φθίνουν…
Θα έρθει ο ασπρογένης χειμώνας…
Ναι, αλλά δες τα κούμαρα!
Τι όμορφες κόκκινες ταξιανθίες με τα κιτρινωπά τους άγουρα ακόμη για αντίθεση! Προκλητικά στολίδια που θέλεις να τα δοκιμάσεις οπωσδήποτε…
Χριστούγεννα!
Ένα βιαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο!
Τι ευτυχία να απλώνεις το χέρι σου και να μαζεύεις με τόση ευκολία αυτά τα θεία δώρα που αιώνες τώρα γεννά η Μητέρα Γη.
Στους φράχτες οι εκρηκτικοί πυράκανθοι, χαιρετίζουν κάθε μέρα την ανατολή και αυτή τους χαρίζει τα χρώματά της.
Μεγαλοπρεπής ο κέδρος ορθώνεται, αγέρωχος, καταπράσινος, πάνω το κιτρινισμένο χορτάρι που υποκλίνεται.
Γεια σου, γιαγιά καρυδιά!
Κι άλλα καρύδια βλέπω σήμερα μας έριξες.
Θα τα μαζέψουμε μην ανησυχείς.
Ευχαριστούμε!
Εσύ, κοίτα τώρα να ξεκουραστείς… χειμώνας έρχεται.
Καλή μου κρανιά, ακόμα κρατάς λίγα κράνα;
Ένα πλόχειρο κράνα…
Αυτά που μου έδωσες να ξέρεις ότι τα μοίρασα.
Λικεράκι τα κάναμε…
Έκλεισε ο κύκλος σου για φέτος .
Προφυλάξου! καλά είσαι εδώ κρυμμένη…
Γερό σκαρί είσαι εσύ.
Δεν σε φοβάμαι!
Το κρύο το αντέχεις…
Οι μηλίτσες παρακάτω θύμωσαν.
Ούτε ένα μήλο!
Δίκιο έχουν.
Δίψασαν πολύ όλο το καλοκαίρι…
Δρόσισε…
Ένα γνώριμο αεράκι σου συστήνεται ξανά…
Θες άλλο πανωφόρι.
Μέσα του Οκτώβρη, στην καρδιά του φθινοπώρου γίνονται θαύματα.
Τα ζούμε άραγε;
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
