Η μια καταστροφή μετά την άλλη και ο κοσμάκης ανυπεράσπιστος βλέπει να κινδυνεύει η ζωή του και να χάνονται τα υπάρχοντά του χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
Και μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό οι αντιθέσεις… Εκείνοι που παρέμειναν άνθρωποι και τρέχουν να βοηθήσουν τους άλλους κι ας μην τους γνωρίζουν κι εκείνοι που εκμεταλλεύονται την αδυναμία τους για ένα ελάχιστο κέρδος!
Στις φωτιές οι πυροσβέστες, ο στρατός, η ΕΜΑΚ και ο κόσμος έτρεξαν να βοηθήσουν χωρίς να σκεφτούν τον κίνδυνο.
Και τώρα στις πλημμύρες, που κατάπιαν χωριά ολόκληρα και χωράφια, αυτά τα πολύτιμα χωράφια της θεσσαλικής γης, θάβοντάς τα κάτω από τα λασπόνερα μαζί με τα σπίτια των άτυχων κατοίκων τους, πάλι έτρεξαν οι ίδιοι άνθρωποι με αυταπάρνηση.
Και δεν ήταν μόνοι. Οι εθελοντές με τις βάρκες τους ήταν κοντά τους… Πώς μπορείς να βλέπεις δυο γέροντες στα κεραμίδια του σπιτιού που με τόσους κόπους έχτισαν και να μην τρέξεις να βοηθήσεις;
Κι ενώ αυτή η εικόνα είναι συγκινητική και αποτυπώνει τον γνωστό χαρακτήρα του Έλληνα, έρχονται άλλες εικόνες και σβήνουν την πρώτη.
Μαυραγορίτες του νερού! Αν στην κατοχή οι μαυραγορίτες πλούτισαν, ενώ άλλοι πολεμούσαν και σκοτώνονταν στα βουνά, σήμερα στη Μαγνησία και στη Λάρισα κάποιοι πουλούσαν το νερό σε πενταπλάσια τιμή στους διψασμένους πλημμυροπαθείς! Και δεν είναι η αισχροκέρδεια αυτή που καταδικάζεται αυτήν τη στιγμή. Έτσι κι αλλιώς αυτή υπάρχει πάντα. Είναι το κέρδος από τον πόνο του άλλου. Η απανθρωπιά…
Κι όταν αυτή η απανθρωπιά μετατρέπεται σε κτηνωδία, όπως στην περίπτωση του δύστυχου Αντώνη, του “Φτωχούλη του Θεού”, που θέλησε απλά να ανέβει στο καράβι και τον πέταξαν με ένα απλό “φεύγουμε”στη θάλασσα σαν σκουπίδι, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε.
Είμαστε εκείνοι που ήμασταν ή χάνουμε σιγά σιγά το πρόσωπό μας; Τι και ποιος φταίει;
far
