Γη, γη σιωπηλή,
σιωπηλή,
με το δέρμα καμένο, με το σώμα γυμνό.
Συγνώμη, Χιροσίμα.
Συγνώμη για το κάθε βήμα
που αγγίζει μια πληγή.
Συγνώμη για την κάθε λέξη
που ταράζει τον αέρα, όπου ψάχνεις
για τα χαμένα βρέφη σου.
Τάφος ανύπαρκτος.
Άνεμος. Άνεμος΄Άνεμος. Άνεμος.
Κ΄οι σβησμένες φωνές τους
κάθε μέρα αντηχούν πιο πολύ
μες στη μνήμη.
Κοιμητήρια,
ανύπαρκτα, ανύπαρκτα.
Κι όταν θέλεις να κλάψεις
να μην έχεις να σφίξεις στα χέρια σου
μια υδρία τουλάχιστο
έναν τάφο τουλάχιστο.
Κάθε βήμα – ένας τρόμος
Κάθε σβώλος της γης
ένας νεκρός.
Όμως σπίθίζοντας μ΄όλες τις πληγές της
η Χιροσίμα με πλησιάζει
γέρνει ελαφρά μπροστά μου
κάνει νεύμα:
έλα φίλε
κοίταξε τι ήταν
τι είναι
και διηγήσου.
………………..
(Μετάφραση από τα ρουμάνικα: Γιάννης Ρίτσος)
