“Μικροί” ήρωες / γράφει ο Δημήτρης Δανίκας
Όλα έχουν αλλάξει. Οι συνθήκες διαφορετικές. Και επομένως οι χαρακτήρες επηρεάζονται και διαμορφώνονται απ αυτές. Για παράδειγμα; Ποιοι οι «μικροί» ήρωες στην εποχή μας;
Κάθε νέο, όμορφο εικοσάχρονο, κορίτσι που γυρίζει την πλάτη του στο επάγγελμα της «σεξεργάτριας». Που αρνείται να πέσει στον πειρασμό του εύκολου και μαύρου χρήματος των εκατό, τουλάχιστον, ευρώ. Ημερησίως. Δηλαδή τρία χιλιάρικα μηνιαίως. Και που με το κεφάλι ψηλά, καταλήγει υπάλληλος καταστήματος. Με τον μόχθο όχι με τα πόδια ανοικτά. Αυτή η «μικρή» ηρωίδα των ημερών μαςΚάθε ένστολος που ρισκάρει τη ζωή του για ένα μισθό των χιλίων ευρώ. Εμείς τους χλευάζουμε, τους λοιδορούμε, τους «φτύνουμε». Κι όμως εκείνος, περιφρονώντας κάθε Σειρήνα του οργανωμένου εγκλήματος, είναι ταγμένος στην προστασία του απλού πολίτη. Αυτός ο «μικρός» ήρωας της εποχής μας
Επιτομή αυταπάρνησης, αφοσίωσης και ηρωισμού, τα δύο παλικάρια του Canadair που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν τη ζωή τους. Καλύτερα την παρέδωσαν στο βωμό καταπολέμησης της πύρινης κολάσεως, κόντρα σε κάθε κίνδυνο και παρέα με όλα τα ρίσκα
Θυμηθείτε τι ακριβώς συνέβη τα τελευταία δευτερόλεπτα της μοιραίας πτήσης, πριν καταλήξουν στον «τάφο». Η απότομη βουτιά του αεροσκάφους. Οσο πιο κοντά στην φωτιά τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα να σβήσουν οι φλόγες. Αυτή η βουτιά, αυτό το ρίσκο, αυτός ο κίνδυνος, αυτή η μοιραία κατάληξη. Μπορεί να αψήφησαν το πρωτόκολλο των προδιαγραφών. Μπορεί να τόλμησαν εκεί όπου οι άλλοι δεν τολμούν. Μπορεί να το αποφάσισαν να εξαπολύσουν μια καλύτερη και πιο αποτελεσματική βολή
Αυτή η πορεία. Αυτός ο κίνδυνος. Αυτός ο χαρακτήρας τους. Αυτός ο ηρωισμός τους. Γι αυτό τους οφείλουμε πολλά. Γιατί κόντρα σε όλα. Γιατί εκείνη τη στιγμή σκέφτηκαν πως δεν μπορεί, διάολε, θα σκοτώσω τη φωτιά. Αντί εκείνη να με κάψει, θα την εξοντώσω εγώ πρώτα. Θα την προλάβω. Να μην επεκταθεί. Να μην κατακάψει χλωρίδα, πανίδα, σπίτια, περιουσίες και ίσως ανθρώπινες ζωές
Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, τα δυο παλικάρια, όρμησαν να αναμετρηθούν με τον πύρινο θάνατο. Να μας προστατεύσουν. Να μας σώσουν. Εκείνοι οι δύο. Μόνοι χωρίς υποστήριξη. Χωρίς «ομπρέλα» προστασίας. Χωρίς τίποτα. Με μοναδικούς συντρόφους, αγκαλιά με την αφοσίωση, την πίστη και τη θαρραλέα αποφασιστικότητά τους
Κι εμείς, όλοι εμείς, απλώς παρατηρούμε. Απλώς κριτικάρουμε. Απλώς σχολιάζουμε. Απλώς ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας για τις καλοκαιρινές διακοπές μας. Εμείς οι «κανονικοί». Οι «σώφρονες». Οι προσεκτικοί. Οι βολεμένοι
Ποια η διαφορά μας από τα δύο αυτά παλικάρια; Μα φυσικά η μη «κανονικότητά» τους. Δηλαδή το πάθος τους. Δηλαδή η «τρέλα» τους. Δηλαδή αυτός ο αυτοσχέδιος ηρωισμός τους. Απίστευτο. Γι αυτό, έστω εκ των υστέρων, αναγνωρίζουμε την αυτοθυσία τους. Υποκλινόμαστε στην διαφορετικότητά τους. Προσκυνάμε στον τάφο τους
Με απλά λόγια αγαπητοί μου, είναι ευλογία ένας τόπος να διαθέτει πλάσματα με τα χαρακτηριστικά και την «τρέλα» του σμηναγού Χρήστου Μουλά και του ανθυποσμηναγού Περικλή Στεφανίδη. Χωρίς αυτούς κάθε τόπος είναι χαμένος
Ο θάνατός τους το παράδειγμα μας. Να ναι ελαφρύ το χώμα που θα τους σκεπάσει!
