Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στη Φαρέτρα ακριβώς πριν ένα χρόνο. Το σκηνικό των πυρκαγιών για μια ακόμη φορά επαναλαμβάνεται, κι εμείς το αναδημοσιεύουμε λόγω επικαιρότητας!
κι εμείς βλέπουμε φωτιές!
Tόσο γαλάζιο φως
κι εμείς βλέπουμε γκρίζο….
σταχτί κομφετί, νεκρούς πελαργούς,
ξαφνιασμένους μαυρόγυπες
πληγωμένους σταυραετούς,
μαύρα ποτάμια στον αέρα.
Βουνό και θάλασσα!
Να! αυτό είναι η Ελλάδα.
Το πράσινο, συμπληρωματικό του μπλε…
κατεβαίνει κι ερωτοτροπεί
με το αφρισμένο κύμα του αέρα.
Λικνίζεται και προχωρά,
σχεδόν φτάνει στη θάλασσα….
Αχ! τι δροσιά στον ίσκιο σου, πεύκε…
Με περίμενες;
Να είσαι καλά!
Να σ’ αγκαλιάσω λίγο;
Μεγάλωσες… Πρόσεχε!
Θάλασσα στο ντέφι του καλοκαιριού,
πάρε με μαζί σου!
Και να ήρθε το κύμα κι άνοιξε
φτερούγες αγγέλων γαλαζωπές και αφρισμένες.
Με αγκάλιασε και παραδόθηκα…
Τώρα πεθαίνω, είπα…
Δεν έχω ανάσα!
Φλέγεται η άμμος.
Το φως του Θαβώρ με τυφλώνει!
Πεθαίνω!
Σώσε με!
Παραδόθηκα… τι άλλο μπορούσα να κάνω!
Τόση θάλασσα γύρω μας,
δε φτάνει να σβήσει την οργή.
Δάσος οι φλόγες αδιαπέραστο.
Ουρλιαχτά της φύσης.
Ζωή, ζεις;
Τι γρήγορα που καίγονται τα παλάτια σας…
Θα μας χάσει ο Θεός!
Γιατί γιαγιά;
Θα μας χάσ’ ου Θιός, σι λέγου!
Ει. Δα.
