Μας λείπεις κι ακόμα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι έφυγες, ότι δε θα χτυπήσει το τηλέφωνο να ρωτήσεις πώς είμαστε και αν χρειαζόμαστε κάτι, να μας ευχηθείς χρόνια πολλά, να νοιαστείς, να …
Είμαστε τόσο τυχεροί όλοι όσοι σε γνωρίσαμε, όσοι σε είχαμε στη ζωή μας, κι είναι πράγματι θείο δώρο για μένα που είχα μια δεύτερη Μάνα. Πόσο τυχερή που είχα εσένα, κ. Μαρίνα, να νοιάζεσαι όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλη την οικογένειά μου.
Φίλη των γονιών μου από παλιά, δε σταμάτησες να δίνεις αγάπη, τόσο στις ωραίες όσο και στις δύσκολες στιγμές … Να θυμηθώ τη στήριξη όταν “έφυγε” ο μπαμπάς μου, το νυφικό που μου έραψες, την αγάπη για τα ζώα που δίδαξες στα παιδιά μου, τα φοιτητικά τους διαμερίσματα που με βοήθησες να καθαρίσουμε, τα υπέροχα φαγητά σου, και τις πανέμορφες μπομπονιέρες που κέντησες για τον εγγονό μου, παρά τα παραμορφωμένα από την αρθρίτιδα δάχτυλά σου…
Μέχρι το τέλος ήσουν παρούσα στη ζωή μας και η έγνοια σου ήταν πώς να μας βοηθήσεις. Θα σε θυμόμαστε και θα σε μνημονεύουμε, θα κλαίμε στη θύμησή σου, και θα αισθανόμαστε τόσο ευγνώμονες που ήσουν στις ζωές μας. Πάντα ευγενική, διακριτική και πάντα με διάθεση προσφοράς. Ένας υπέροχος άνθρωπος.
Αν κάτι με παρηγορεί είναι ότι ίσως βρεθήκατε με τη μαμά μου εκεί, πέρα απ’ τα σύννεφα, πίνετε καφέ, κεντάτε για τα παζάρια της Πρωτοβουλίας, μαγειρεύετε ποντιακά φαγητά, γελάτε με τα ανέκδοτα του κ. Γιώργου και πάτε ταξίδια με το λεωφορείο του μπαμπά.
Θα σε θυμόμαστε.
Μαργαρίτα Δαμιανίδου
