Η καθεστωτική λογική, οι αντιπολιτευτικές φιλοδοξίες ή οι ανάγκες των πολλών; / γράφει ο Κώστας Καραγιάννης

Κώστας Καραγιάννης

Γίνεται φανερό πως στη ΝΔ μετά τα αποτελέσματα της 21ης  Μαΐου έχουν φουσκώσει μαζί με τα πανιά και τα μυαλά και επιδιώκουν με κάθε μέσον -όχι πως πριν δίσταζαν-  απροκάλυπτα πλέον, να επιδεικνύουν την εν εξελίξει καθεστωτική τους λογική! Την εκφράζουν με αντιπροσωπευτικό τρόπο πέραν του αρχηγού στελέχη  όπως οι Γεωργιάδης, Σκέρτσος, Μπακογιάννη! Ο πρώτος ως «λαγός» ακροδεξιάς επιτρεπτότητας, ο δεύτερος ως επαΐων επί παντός του επιστητού και η τελευταία ως κακιά δασκάλα του περασμένου αιώνα απέναντι σε σαστισμένους μαθητές και μαθήτριες!

Όμως το φαινόμενο δεν είναι πρωτόγνωρο, εκδηλώνεται και σε άλλες χώρες από πολιτικά ομοτράπεζους, με τις ανάλογες  παραλλαγές.

Το εκκρεμές στην ιστορική φάση που διανύουμε γέρνει για τα καλά από δεξιά έως ακροδεξιά. Με παρόμοια ρητορική και επιλογές σε πολλά επίπεδα, ρητορική  που χαϊδεύει τα αυτιά των ανθρώπων με εθνικισμό εποχής και με εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος και επιλογές που έχουν να κάνουν με μια νέα αναδιανομή πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, με τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, την επισφαλή απασχόληση και την επιβίωση μέσω επιδομάτων!

Στο μεταξύ σε πολλούς  έχουν περάσει  την αντίληψη ότι τα κόμματα είναι κάτι σαν τις ομάδες ποδοσφαίρου και ως γνωστόν, για μεν παλιότερους, ομάδα δεν αλλάζεις, για δε νεότερους, όλες οι ομάδες είναι ίδιες, οπότε καλύτερα να διαλέξεις την παραδοσιακή, αυτή που ενδεχομένως κάπου μπορεί και να σε βολέψει. Όμως αυτή δεν είναι απλά το κόμμα που οι βουλευτές του κάθονται στα δεξιά έδρανα του κοινοβουλίου. Είναι το κόμμα των πλουσίων ή καλύτερα των πολύ πλουσίων. Ευνοεί με κάθε τρόπο αυτούς και ως προς τους υπόλοιπους κρατάει κάποιες ισορροπίες ή τα προσχήματα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους φορτώνει τα βάρη και ταυτόχρονα να τους πείθει πως δεν γίνεται αλλιώς! Όσοι δεν θέλουν να το πιστέψουν ας κοιτάξουν τα κανάλια από τα οποία ενημερώνονται (Αυτά μας ψεκάζουν με μισές αλήθειες, με ψέματα, με αποπροσανατολισμό, με προγράμματα σκουπίδια και όχι τα αεροπλάνα όπως τσαρλατάνοι συνομωσιολόγοι προπαγανδίζουν!) σε ποιους ανήκουν και ποιο κόμμα πριμοδοτούν ή στην περιοχή τους για να δουν αν κάποιος τοπικός βιομήχανος ή ολιγάρχης δεν ανήκει  στο εν λόγω κόμμα, με την παράκληση να μας ειδοποιήσει αν υπάρχει παρ’ ελπίδα  κάποια εξαίρεση!

Αυτά για το κόμμα της οικονομικής ελίτ που επιδιώκει να γίνει καθεστώς. Δηλαδή να κυριαρχήσει πολιτικά και ιδεολογικά στο διηνεκές, με τον έλεγχο της ενημέρωσης και των άλλων μορφών εξουσίας. Με τη δημιουργία ενός παρακράτους παρακολουθήσεων, παρεμβάσεων προς διαμόρφωση  της κοινής γνώμης και μιας βολικής ή κατακερματισμένης αντιπολίτευσης. Όπου αυτό δεν είναι εφικτό όπως για κάποια κόμματα, για το συνδικαλιστικό κίνημα, για τον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο κλπ γίνεται συστηματική εις βάθος προσπάθεια απαξίωσης των.

Αυτή την καθεστωτική απειλή που έχει φτάσει στη γειτονιά μας, τα μέτρια και αμελέτητα στελέχη των μικρών κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικά και δημοκρατικά, τυφλωμένα και από τις αντιπολιτευτικές τους φιλοδοξίες  δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τη βλέπουν. Η αδυναμία σφαιρικής πολιτικής ανάλυσης, η πολιτική ιδιοτέλεια, η πολιτική αφέλεια ίσως, ο μαξιμαλιστικός παραλογισμός από μέρους  τους είναι παροιμιώδη  και νομίζω πως θα μείνουν στην ελληνική πολιτική ιστορία ως κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν!

Η σύγχυση που έσπειραν στο λαό με  αποστάσεις κυρίως απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση παρά στην κυβέρνηση, η απαξιωτική στάση τους απέναντι στην απλή αναλογική που τους έδινε τη δυνατότητα να αλλάξουν καθοριστικά τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων και να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες οδήγησαν κατά μείζονα λόγο στα γνωστά αποτελέσματα!

Στα κόμματα αυτά δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία, αν μη τι άλλο, να συμβάλλουν στο να απαλλαγούμε από το καθεστώς εν τω γεννάσθαι,  με τις απευθείας αναθέσεις  πολλών δις, με τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις και την περαιτέρω αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων, με την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, με τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ, με τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων κλπ αλλά κλώτσησαν αυτή την ευκαιρία.

Αντί για κυβερνητική πρόταση που περίμενε ο λαός μας στις εκλογές τις 21ης Μαΐου κατέθεσαν αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις υποσχόμενα καλή αντιπολίτευση αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο στο κόμμα της οικονομικής ελίτ να συμπληρώσει και να αποπερατώσει την  οικοδόμηση ενός καθεστώτος  υπέρ του οποίου προσδοκά να αποσπάσει και την «υπογραφή» του ελληνικού λαού, ο οποίος ταλαιπωρημένος  από τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, την πανδημία και τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία, με μπλοκαρισμένη και ελεγχόμενη την ενημέρωση και με δόλωμα κάποια επιδόματα,  αποζημιώσεις  και Ευρωπαϊκά προγράμματα,  τραβάει «εις την οδόν» που πορεύονται  Ουγγαρία, Πολωνία, Ιταλία, Τουρκία, κλπ. σε μια περίοδο αυθυποβολής όπου «ουδέν ακούουν οι λαοί» κατά τον Καβάφη,  υφιστάμενος το  «ποταπότερο κακούργημα» που είναι «το κατέβασμα του ηθικού επιπέδου» όπως γράφει η Π. Δέλτα σχολιάζοντας εποχές ακόμα πιο δύσκολες στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» (Τι δεν καταλαβαίνουμε; Κάτι ανάλογο δεν σημαίνει στην πράξη το να βρίσκεσαι στην 107η  θέση, ανάμεσα σε Ταϊλάνδη και Ινδονησία σε ό,τι αφορά την ελευθερία του τύπου;!!!). Αλλά τι να κάνει ο δύσμοιρος λαός όταν αρχηγοί, γραμματείς, καθηγητάδες και στελέχη κομμάτων σπέρνουν τη σύγχυση ενώ παριστάνουν τους μοναδικούς κατόχους της αλήθειας και τους σωτήρες του έθνους αλλά και ολάκερης της Ευρώπης;

Με την πολιτική της σαλαμοποίησης που έχει προωθήσει  στο χώρο της αντιπολίτευσης  το υπάρχον σύστημα εξουσίας (ως προαπαιτούμενο της καθεστωτικής  του λειτουργίας),  την οποία υιοθέτησαν ή μέσα στην οποία εγκλωβίστηκαν και το Πασοκ-Κιναλ και το ΚΚΕ η δεξιά παράταξη  δεν έχει ανάγκη να ασχοληθεί με τις «αμαρτίες» τους αλλά αυτό να είναι βέβαιοι, εν όσο δεν το χρειάζεται.

Μάλιστα στο πρώτο πανηγύριζαν το βράδυ της Κυριακής των εκλογών καθώς είδαν μια άνοδο από το 8,10%  στο 11,46%  δηλαδή κατά 3,36%!                                                                                               Μια καλύτερη επαφή όμως με την πραγματικότητα και μια ομαλή προσγείωση δεν βλάπτει σε ένα χώρο όπου σε περιόδους παρακμής του γέννησε πλήθος αρνητικών  φαινομένων και στους κόλπους του εκκολάφτηκαν  πρόσωπα όπως οι  Τζοχατζόπουλος, Κουτσόγιωργας,  Παπαντωνίου, Παπακωνσταντίνου κ.ά. και προσφάτως η Εύα Καϊλή. Που επιπλέον  βαρύνεται με το σκάσιμο της βόμβας της χρεοκοπίας, το 2010 στα χέρια του τότε αρχηγού του, με τη μετέπειτα συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και τέλος με την αμφίσημη στάση της ηγεσίας του στις πρόσφατες εκλογές (που εγείρει πολλά ερωτηματικά), απέναντι σε δύο πόλους που ο ένας τον «χάιδευε» εν ονόματι της συνεργασίας που του πρότεινε (Αυτός που πίστευε πως «πέρα από την απλή αναλογική υπάρχει και η κοινή λογική»! Αμ δε! Spirito gentil ή mea culpa;  αυτό θα συζητηθεί αργότερα…) ενώ ο άλλος κυνικά τον παρακολουθούσε και κανένας δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει!

Από το χώρο βέβαια δεν έλειψαν οι μεγάλες  στιγμές ούτε και οι μεγάλες φυσιογνωμίες που και εμάς μας συγκίνησαν στο παρελθόν. Όπως το ΠΑΚ και η Δημοκρατική Άμυνα, η 3η Σεπτέμβρη του 1974 και η ιδρυτική διακήρυξη του κινήματος, όπως η νίκη του 1981 κλπ!                                                                                     Ο Ανδρέας εν όσο είχε ακμαίες τις φυσικές και πνευματικές  του δυνάμεις  και πριν τον αφαιμάξει ο περίγυρος («τον εξέθεταν και τον παρέσυραν όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν γύρω του για να λύσουν δικά τους θέματα»*) , ο  Γ. Γεννηματάς εκ των θεμελιωτών του ΕΣΥ (του οποίου υποδομές και λειτουργίες δεν μπόρεσε ακόμα να εξαϋλώσει πλήρως ούτε η τρόικα, ούτε η ελαύνουσα ιδιωτικοποίηση της ΝΔ). Η Μελίνα που πέραν των άλλων για εμάς εδώ στη Βέροια ήταν εκείνη που μπορούμε να πούμε έσωσε Μπαρμπούτα και Κυριώτισσα. Ο Π. Αυγερινός ο συνδημιουργός του ΕΣΥ με την ανεπιτήδευτη σοβαρότητα και που στο βιβλίο του «Η αλλαγή τελείωσε νωρίς» (*από το οποίο είναι η σε εισαγωγικά παραπάνω φράση) προσθέτει «οι υπέρμετρες φιλοδοξίες, η χαμηλή πολιτική παιδεία και η έλλειψη αυτοσυνείδησης επέτρεψαν να μεταβληθεί από κοινωνικό κίνημα σε ένα κόμμα προσωπικών επιλογών»!

Με αμετροέπεια και με ελαφρότητα απέναντι στην αποτίμησης των πολιτικών εξελίξεων, ακόμα και σήμερα στο και πέντε εκτοξεύονται  από τον παλαιο-πασοκικό χώρο βολές απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση  από εκεί που θα περίμενε κανείς μια επίθεση πιστή στις παραδόσεις του, προς το αμάλγαμα δεξιάς και ακροδεξιάς!

Μας λέει λοιπόν ένα ρηχό κείμενο (ελάχιστη σημασία ποιος το γράφει): «Ό,τι γέννησε η οικονομική κρίση έχει ήδη αρχίσει να φθίνει» και «Ο κλασικός διπολισμός έχει φανεί στον ορίζοντα».

Αλλά υπάρχει απάντηση από τα ίδια τα γεγονότα: Η οικονομική κρίση 2008-2010 έπληξε όλες τις χώρες του κόσμου, όμως η δική μας χρεοκόπησε! Είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε και τις ευθύνες εκείνων που διαβεβαίωναν πως «Η οικονομία μας είναι θωρακισμένη»  αλλά και εκείνων που άκουσαν το «The game is over» του Γιούνγκερ. Και ζήσαμε (εξαιρουμένων αυτών με τα προνόμια και των άλλων με τις διαπλοκές) τη φτώχεια, τη δυστυχία και τις αγωνίες, εμείς οι απλοί πολίτες, οι εργαζόμενοι και καθημερινοί άνθρωποι. Βαθιές και ανεπούλωτες πληγές έμειναν σε πολλούς, η καταστροφή σε άλλους ή η φυγή στους πέντε ανέμους («μνησιπήμων πόνος» κατά Αισχύλο ή Σεφέρη)! Ας μην προκαλούν ή αποπροσανατολίζουν λοιπόν με την  οφθαλμαπάτη του ορίζοντα στον οποίο ψάχνουν να ξαναδούν αυτό το σχήμα που μας χρεοκόπησε, ενώ μας λένε εν μέσω της   πολιτικής ερήμου που προσπαθούν να διασχίσουν «Don’t Look Up», για να μην δούμε τον κομήτη της δεξιάς και ακροδεξιάς  που έρχεται να ισοπεδώσει τους πολλούς, αλλά που απειλεί να ισοπεδώσει και τις δικές τους φιλοδοξίες στο απώτερο και αβέβαιο μέλλον που τις τοποθετούν!

Λοιπόν βγήκατε έξω από το μικρό  κύκλο με την κιμωλία και το πανηγυρίζετε αυτάρεσκα ενώ σας δόθηκε η ευκαιρία  να εκτρέψετε τον κομήτη αλλά δεν το κάνατε και δεν μας εξηγείτε με επάρκεια το γιατί. Φταίμε λοιπόν εμείς αν βάζουμε ιδέες για το αν θέλετε ή όχι να παίζετε το ρόλο της συμπληρωματικής δύναμης απέναντι στο εν εξελίξει καθεστώς;

Τι να πει κανείς τώρα για την εκπεφρασμένη  «ικανοποίηση» της ηγετικής νομενκλατούρας  του ΚΚΕ που απευθύνεται προς τους ψηφοφόρους του, τους αγωνιστές  και τα  ανιδιοτελή μέλη του για την άνοδο του από το 5,30%  στο 7,23%  δηλαδή κατά 1,93%!

Δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικός  για να διαπιστώσεις με την πρώτη ματιά πως οι αριθμοί όχι μόνον δεν επιτρέπουν αισθήματα ευαρέσκειας με βάση το 40,79 της ΝΔ αλλά υπαγορεύουν προβληματισμό και περισυλλογή!

Αλλά να ρωτήσουμε και τούτο, μήπως η μεγαλύτερη ικανοποίηση εκπορεύεται από το χαμηλό του Σύριζα; Από το  20,07%  το οποίο κατέστησε ανέφικτη την προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης; Τουλάχιστον οι άνθρωποι ας προβληματιστούν με το γεγονός πως από τις 11,46 μονάδες που έχασε ο Σύριζα δεν μπόρεσαν να κερδίσουν ούτε τις δύο!

Να προβληματιστούν και με τη Γαλλία. Πραγματικά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας μεταφέρει την εμπειρία του ο ΓΓ του κόμματος όταν πριν λίγους μήνες επισκέφτηκε το Παρίσι (και μίλησε σε συγκέντρωση) το οποίο είχε κατακλυστεί από διαδηλωτές εναντίον της πολιτικής Μακρόν που στην πλειοψηφία τους ανήκαν στο NUPES που είναι το κοινό σχήμα οικολόγων, σοσιαλιστών και κομμουνιστών!

Είναι φανερό πως ο πολιτικός  πολιτισμός των μικροαρχηγών  και των «λοχαγών» τους δεν συνάδει με εκείνον που διαθέτουν τα αντίστοιχα πρόσωπα στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες! Πόσα χρόνια άραγε ακόμα πρέπει να περάσουν και πόσα δεινά πρέπει να πληρώσει ο λαός μας για να ωριμάσει, στους φοβερούς αυτούς κατόχους της μοναδικής πολιτικής αλήθειας ένα πνεύμα συνεργασίας  στην υπηρεσία των απλών Ελλήνων και της χώρας;

Ο ειδικός στη «Θεωρία των παιγνίων» και της «Fuzzy logic»  μήπως μπορεί να απαντήσει ή επιμένει στη δήλωση του της 21ης Μαΐου: «Απόψε νίκησε κατά κράτος η Μητσοτάκης ΑΕ και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ηγεσία του Σύριζα που ενταφίασε την απλή αναλογική…» (!!!)

Αυτός ο Έλληνας Δον Κιχώτης που φαντάστηκε πως θα κατατροπώσει μόνος του, με την ακαδημαϊκή πανοπλία του και το ακόντιο της Σακοράφα τη «Μητσοτάκης ΑΕ»! Και με τη «Δήμητρα» του την «Τσίπρας ΟΕ» και ίσως ολόκληρη τη σημερινή ΕΕ εκ του Βερολίνου ορμώμενος! Οποία θλίψη!

Τώρα εκλιπαρεί να επανέλθει στο κοινοβούλιο ως «η χρήσιμη φωνή», όμως για ποιον χρήσιμη -εν μέσω μιας παράφωνης αντιπολιτευτικής χορωδίας-  όταν θα διαπληκτίζεται ψάχνοντας να βρει ποιος είναι ο επίσημος χορηγός  της ΑΕ;

Καλό κατευόδιο λοιπόν, αφού  οι δημοκρατικοί πολίτες  ποσώς ενδιαφέρονται για ωραία σχήματα λόγου, για κούφια λόγια που δεν πατάνε στην πραγματικότητα, για βερμπαλισμούς ή για μαθήματα πολιτικής οικονομίας  χωρίς πολιτική, στο κοινοβούλιο. Θα ενδιαφέρονταν σίγουρα για μια κυβέρνηση που να εγγυάται το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, που να υπηρετεί λαϊκές ανάγκες για επιβίωση και αυτοπραγμάτωση  και πόθους για περισσότερη ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη ή έστω για ένα δυναμικό μαζικό, ενωτικό πόλο στην αντιπολίτευση,  που θα μπορεί να κινητοποιεί και να αποτρέπει πράγματα και που να αποτελεί μια εναλλακτική για το άμεσο μέλλον αφού χόρτασε διαπιστώσεις για έναν κόσμο στον οποίο κατεξοχήν ενδιαφέρει η αλλαγή του!

Το εφευρετικό όμως σύστημα εξουσίας, πρωτοστατούντος  του «αγίου» και «προστάτη» των συνταξιούχων Γ. Αυτιά και με τις ευλογίες εκλεκτών συναδέλφων του, βρίσκει τάχιστα αντικαταστάτη, την «Ιαβέρη» (η οποία δεν είναι γνωστό αν κατατάσσει  το  κόμμα της στο χώρο των προοδευτικών δυνάμεων αλλά σίγουρα όχι των δημοκρατικών όπως προκύπτει από τις πρόσφατες επεμβάσεις της  στα ψηφοδέλτια της ομάδας) της πολιτικής ζωής, η οποία διεκδικεί να πάρει τη θέση του κ. καθηγητή σε νέο αντι-Τσίπρα σχηματισμό για να επιβεβαιωθεί το ρηθέν: Όταν κάνεις έναν υπουργό αποχτάς 100 εχθρούς (αυτούς που δεν έγιναν) και έναν αχάριστο! Τι θα κερδίσει άραγε ο λαός μας από την είσοδο μιας τέτοιας ιδιόμορφης ομάδας στο κοινοβούλιο (η  ίδια θα είναι έτοιμη να πανηγυρίσει αφού θα έχει ικανοποιήσει απωθημένα και φιλοδοξίες και θα  έχει εξασφαλίσει προνόμια για μια τετραετία τουλάχιστον)  πέραν μιας μεγαλύτερης παραφωνίας και απαξίωσης του;

Αλλά δεν είναι καιρός για αστεία.  Οσονούπω μπροστά στο εκλογικό σύστημα με τις 50 κλεμμένες έδρες, με τις οποίες  ευελπιστεί να κάνει πάρτι το βράδυ της Κυριακής το κόμμα της οικονομικής ολιγαρχίας, να δούμε τι θα εφεύρουν να πουν οι μικροηγέτες των μικροκομμάτων που θέλησαν να γίνουν αξιωματικοί βεζίρηδες ή αντι-βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη της αντιπολίτευσης και όχι της κυβέρνησης! Κατά πόσο θα έχουν ικανοποιήσει  τις αντιπολιτευτικές  τους φιλοδοξίες, αφού τις ανάγκες των πολλών τις έχουν θέσει σε δεύτερη μοίρα αλλά ευτυχώς, δεν μπορούν να τις βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

Κώστας Καραγιάννης Φυσικός