Βέροια – ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης: “O αθλίατρος Θανάσης Βελτσίδης” / γράφει ο Απόστολος Ιωακειμίδης

Απόστολος Ιωακειμίδης 

«Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα»* και την περιηγούμαι πάλι για λίγο, με οδηγό κάποιες παιδικές μνήμες, που μου έφεραν στον νου ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, τον κύριο Θανάση Βελτσίδη.

Ο Θανάσης Βελτσίδης, «ο κύριος Θανάσης», για μας τα παιδιά, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια, ήταν συνομήλικος με τον πατέρα μου, Γιάννη Ιωακειμίδη, που καταγόταν από την Άγκυρα της Τουρκίας, αλλά ζούσε στη Βέροια, όπου η οικογένεια του παππού μου είχε καταφύγει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Γεννήθηκαν αμφότεροι το 1918, ήταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο, και μάλιστα μαζί προλάβανε και σπουδάσανε στην Αθήνα Ιατρική πριν από τον πόλεμο και την Κατοχή, εξού και η μεγάλη αγάπη που είχανε οι δυο τους, μια μεγάλη φιλία που μοιράστηκαν με πολλούς άλλους συναδέλφους στη Βέροια. Είχαν φτιάξει μια ζεστή παρέα γιατρών που γέμιζαν το σπίτι μας ζωντάνια κι αγάπη όταν μαζεύονταν σε γιορτές και να παίξουνε χαρτιά.

Όταν, μετά τον πρόωρο θάνατο του μπαμπά μου, το 1963, ο κύριος Θανάσης αυτοχρίσθηκε προστάτης μου, αυτό ήταν για μένα μια μεγάλη παρηγοριά και πηγή ανακούφισης και χαράς, και αυτό για τον ήπιο χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά κυρίως για την αγάπη του στο ποδόσφαιρο, την οποία, βεβαίως, μου μεταλαμπάδευσε.

Καταρχήν, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ως πολύ καλός χειρουργός, χάρισμα που εκείνη την εποχή τού εξασφάλιζε αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό. Επιπλέον, και αυτό νομίζω ότι ήταν το στοιχείο που επιβεβαίωνε την εκτίμηση των συμπολιτών του, ο κύριος Θανάσης, λόγω της αγάπης του για την μπάλα, έγινε εύκολα από χειρουργός γιατρός και γιατρός αγώνος και αθλίατρος.

Φαντάζεστε λοιπόν τη χαρά και την περηφάνια μου όταν, με αυτήν του την ιδιότητα ο κύριος Θανάσης με έπαιρνε μαζί του σε κάθε αγώνα εντός έδρας και είχα το δικαίωμα να κάθομαι στον εσωτερικό χώρο του γηπέδου. Αυτό ήταν μεγάλο προνόμιο και μου έδινε υπεραξία, με αναβάθμιζε στα μάτια των συμμαθητών μου που δεν με κοίταζαν πια με το ψεύτικο ύφος της λύπησης για το «ορφανό», όπως με ανέφεραν τα σχολικά έγγραφα, αλλά με ζήλια, γιατί ήμουν κοντά στα είδωλά μας.

Όμως, δεν ήταν μόνο καλός γιατρός και απλά ποδοσφαιρόφιλος ο κύριος Θανάσης. Ήταν και ένας ακούραστος αφηγητής, που αρεσκόταν πολύ να λέει ιστορίες, όταν μάλιστα αφορούσαν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του και σε αγώνες εκτός έδρας, και μάλιστα θυμάμαι ιδιαίτερα έναν αγώνα στις Σέρρες που πήγαμε με λεωφορείο, κατά τη διάρκεια του οποίου μου διηγήθηκε πώς έβαλε ένα ιστορικό γκολ όταν έπαιζε με τη Χρυσή Βεροίας, ακόμα γυμνασιόπαιδο, σε έναν τελικό όπου κλοτσώντας τυχαία την μπάλα, σε μια σύγχυση στη μικρή περιοχή του αντιπάλου, έβαλε γκολ που προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό, ώστε τον σήκωσαν στα χέρια για να πανηγυρίσουν.

Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα

Μαζί του γνώρισα από κοντά τα είδωλα της Βέροιας μετά τη συγχώνευση του «Ερμή» με το «Βέρμιο», όπως τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Γαϊτάνο, τον Σαμαρά και άλλους, και μαζί στην Αθήνα το 1966, όταν πια είχαμε φύγει οικογενειακώς από τη Βέροια, είδαμε τον αγώνα όπου η ομάδα μας νίκησε τον Παναθηναϊκό, σε ένα ματς που έμεινε στην αθλητική Ιστορία του τόπου.

Ακόμα, ο κύριος Θανάσης ήταν άνθρωπος δημοκρατικός, με παιδεία και που δεν ανεχόταν τις κοινωνικές αδικίες. Εξάλλου, υπήρχε και οικογενειακή ιστορία δημοκρατικού φρονήματος στην οικογένεια, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε από ναζιστική οργάνωση[1].

Ήταν λοιπόν επόμενο και ο κύριος Θανάσης να αποκτήσει τη σχετική δημοκρατική ευαισθησία που τον ώθησε να παρέχει ιατρικές υπηρεσίες αφιλοκερδώς σε συμπολίτες και να βοηθάει όλους τους ποδοσφαιριστές, και ηθικά και χρηματικά. Γι’ αυτό, απ’ ό,τι ξέρω, του έγινε ειδική τελετή από την ομάδα πριν από πολλά χρόνια, για να τον τιμήσουν και να τον ευχαριστήσουν για τη συμβολή του στην πρόοδο της ομάδας.

Από αυτόν πήρα και το πρώτο μου μάθημα πολιτικής αγωγής. Θυμάμαι το ταξίδι με την «πόστα» στη Φλώρινα, ένα πρωινό Κυριακής, όπου χάσαμε. Η «οτομοτρίς» σταματούσε κάθε λίγο στα διάφορα χωριά, όπου άφηναν τον σάκο του ταχυδρομείου και αγρότες με λαχανικά και πουλερικά ανέβαιναν να τα πουλήσουν στο παζάρι της Κυριακής. Μεταξύ τους μιλούσαν σερβο-βουλγαρικά, τη μητρική τους γλώσσα, και γι’ αυτόν τον λόγο οι χωροφύλακες που βρίσκονταν στο τρένο τούς χτυπούσαν στο κεφάλι υποχρεώνοντάς τους με τον πιο απαίσιο τρόπο να μιλάνε «ελληνικά, ρε, ελληνικά». Εκεί θυμάμαι τον κύριο Θανάση που επενέβη, με το κύρος της ιδιότητάς του ως αθλιάτρου, και μάλωσε με πολύ θυμό τα όργανα της τάξης ζητώντας να μάθει «γιατί χτυπάτε τα παιδιά, παρακαλώ» και απαιτώντας να σταματήσουν να ενοχλούν τους ταλαίπωρους χωρικούς.

Το παρελθόν είναι, πράγματι, μια ξένη χώρα. Κύριε Θανάση, εάν με βλέπετε από εκεί, σας στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ήσασταν στη ζωή μου εκείνη την κρίσιμη για μένα περίοδο… ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πώς μου φερθήκατε, γι’ αυτά που μου μάθατε και, κυρίως, για το παράδειγμα ζωντάνιας, ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας και καλοσύνης που μου δώσατε.

*Εναρκτήρια φράση από το μυθιστόρημα του Χάρτλι «Ο Μεσάζων» https://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-6691-4

[1] https://www.laosnews.gr/article/85013-h-aposiophmenh-nazistikh-kthnodia-sth-beroia-tou-parh-p
https://www.laosnews.gr/article/58969-autoi-einai-oi-protergates-tou-proskopismou-sth-beroia
https://www.laosnews.gr/article/44894-makedonikos-agonas-tou-daskalou-maki-dimitraki