Τον συναντάς την άνοιξη. Τον κλέφτη. Τον κρατάς στα χέρια σου τρυφερά. Φοβάσαι πως αν αναπνεύσεις βαθιά και βγάλεις την ανάσα σου, θα τον διαλύσεις. Και συχνά, το πράττεις. Με ένα « ΦΟΥ!», εκτονώνεις το αχ σου, το άχτι σου, την αχαριστία, την αχρηστία.
Νομίζεις πως είναι ντελικάτο και ευαίσθητο. Και πως θα σε νιώσει. Και θα ακούσει τη βαθύτερη επιθυμία σου και κάνεις μια ευχή και σκορπάς το χνούδι του, παρέα με το θέλω σου, να το ακούσει το σύμπαν.
Μοιάζει, εκ πρώτης, με εκείνους τους λεπτεπίλεπτους, τους ευαίσθητους στις αρρώστιες του νου και του κορμιού, ανθρώπους.
Σε γελάσανε! Αυτός ο μικρός, διάφανος, στρογγυλός ήλιος, που σκορπάει με ένα ‘’φου’, κρύβει απίστευτη δύναμη στο κορμί του.
Τον λένε και ‘’ δόντι του λιονταριού ή ‘’δανδελίωνα’’.
Στη βάση του, είναι ένα δυνατό φυτό, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που δεν τους πιάνει το μάτι σου: Δανδελένιος και δυνατός! Με φύλλωμα πριονωτό, σαν δόντια λιονταριού.
Ο Ταραξάκος ο φαρμακευτικός, ή πικραλίδα σε άλλα μέρη, είναι ο άνθρωπος ο τρυφερός, ο εύθραυστός, που θα γιατρέψει την ταραχή σου, θα γλυκάνει τη χολή σου, θα ξεπρήξει το σηκώτι σου, θα σε τονώσει.
Και καθώς τον βλέπεις να σκορπάει στον άνεμο και απογοητεύεσαι, που ο μικρός, χνουδωτός σου ήλιος διαλύεται και χάνεται, έρχεται η μεγάλη διάψευση μέσα από τους μικρούς σπόρους, που καθώς σκορπούν μακριά και ταξιδεύουν στο άγνωστο, μετουσιώνονται σε μια άλλη ύπαρξη και ξαναρχίζουν μια καινούργια ζωή.
Έτσι είναι οι άνθρωποι ‘’φου’’, οι άνθρωποι πικραλίδες, κρύβουν ένα λιοντάρι μέσα τους, με ένδυμα απαλό.
