Ήρθ’ η βασίλισσα στουν ύπνου μ’
μισάνυχτα βαθιά.
“Τουν Κάρουλου μ’, μι λιέει η Λισσάβου
θα τουν φκιάσου βασιλιά!
Ιδιάλιξα ισιένα
καλιέ, να σι του ειπώ
πειδής αγαπάς τς βασιλιάδις
απ’ του Νώι τουν κιρόοο!
Ταχιά του μισιμέρ’
ι γιόκας μ’ θα στιφθεί!
Όσου για τς φουρουλουγούμινους
δε μι καίγιτι καρφί!
Απάν’ σ’ ουλόχρυσ’ άμαξα
ας βρέχ κι ας κάμ’ κι κρύου
ι Κάρουλους θα πάν’
ντουγρού εις τ’ Αββαείου!
Σιλώστι ούλα τα άτια
φουρέστι τα λουφία!
Κι συνουδεύσατι τουν κανακάρη μ’
να πάν ως τν ικκλησία!
Δεν πέθνισκα κι γω, η βασίλσσα….
Ήμαν πουλύ σπασίκλα!
Κι τι να κάμ’ ι δόλιους
τα φκιασιν μι τν Γκαμίλα!
Άι, λίγου απού δω,
άι λίγου απού κει
τουν έβαλιν τουν Κάρουλου μ’
κο, μέσα στου βρακίιι…
Καλιέ, του είχιν σχιδιάσ’
βασίλισσα να γέν’!
Κο, τν ίγλιπα ιγώ,
ήταν κουλουπιτσουμέεεν’!
Ωωωω, μα, τι γλιέπου η Λισσάβου!
Η χρυσή μ’ η άμαξα ξιπρουβάλ!
Μ άκσι άραγις ι Κάρουλους
που τουν είπα τι να βάλ;
Ωωωω, μα, η ώρα ήγγυκιν
ι Κάρουλους να στιφθεί!
Που πίσου κι η Γκαμίλα,
βρε, ουστ,να μο χαθεί!
Μαα, να, που δω αψλά
του γλιέπου του πιδί μ’!
Ααχ, είνι πουλύ όμουρφου,
κι φόρσι κι του λουστρίν!
Κοιτάτι, κο, νιάτα, ουμουρφιά!
Μι τν άμαξα πιρνάει!
Άμα, τουν γλιέπου, κο, ζουρίζιτι…
Τν μάνα τ’ δε τν ξιγιλάει…
Τι έχς καλό μ’ πιδί
κι είσι βαλαντουμένου;
Πέμι γιατί είσι χλιμπουνιάρς
κι σα βλουγιουκουμμένου;
Α, βρε,σι λιέου, θα στιφθείς!
Ωωωω, μ έρχιτι αντράλα!
Α, βρε, Μιγαλειώτατι
δε σι πάν’ κι για κριμάλα!
Αμάν, βρε, Κάρουλιέ μ’
τα πήρα στου κρανίου!
Ντιπ χαμένα τα ‘χς
μέσα στου Αββαείου…
Σα να νυστάιζς, μι φαίνιτι
σαν κάπους να βαριέσι…
Γιατί, διάδουχι μ’, είσι σφιγμένους
βρε, μήπους κατουριέσι;
Βρε, τσάκου καλά του διαμαντένιου στιέμμα
μη σι πέσ’ καταή!
Ούι , μ ‘έφκιασι ριζίλ’!
Ν’ ανοίξ’ η γη να μι καταπιεί!
Ααααα,τώρα που χίσρσιν’
τα ααα κι τα ωωω η χουρουδία
άι, θα τουν πάρ’ ι ύπνους
τζάμπα φόρσι του μανδύα!
Βασιλικιά μ’ γουστιρίτσα
γιατί έχου τν πεποίθησ’
ότι ι Κάρουλους στ’ στέψ’
ήτανι για λύπησ’;”
Αααχ, καλιέ, τουν πήρα λίγου
ιδώ απάν’ στουν καναπέ…
Ουνειρέφκα, κο, τ’ Λισσάβου!
Μι μιλούσιν μπιζ μπιζιέ!
Εεεεε, γιατί, κο, να του κρύψου;
Βασιλκιά γιννήθκα!
Η μάνα σ’, κο, μι συγκίντσι!
Κάρουλιέ μου, σι αλπήθκα!
……………………
*Σημείουσ’ γκουστιρίτσας: Του κείμενου μ’ ιρμηνέβ’ θιατρικά, μι μπρίου κι τσαχπνιά, η φιλινάδα μ’ η Ειρήν’ η Δασκιουτάκ’! Ιδώ:
……………………….
Θκια σας
η
αγαπημέν’ σας
Γκουστιρίτσα
