Μεγάλη Εβδομάδα κι όλα περνούν σε μια άλλη ατμόσφαιρα. Χαμηλότεροι τόνοι, λιγότερες πολιτικές συγκρούσεις, για να ξαναγυρίσουμε πάλι μετά την Ανάσταση στα γνωστά. Αυτά είναι πράγματα συνηθισμένα και αναμενόμενα.
Εκείνα όμως που τρομάζουν είναι όσα αναποδογυρίζουν εφιαλτικά τα από αιώνες δοσμένα.
Η βία βρήκε διάφορους τρόπους να εκφραστεί ανά τους αιώνες. Ποτέ δεν έλειψε από τον κόσμο. Και δεν μιλάμε για τους πολέμους. Ο πόλεμος βγάζει στην επιφάνεια ένστικτα που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Μιλάμε για την ειρήνη.
Η μορφή που πήρε τώρα, σε καιρό ειρήνης στις μέρες μας, αγκάλιασε όλα τα φύλα, όλες τις ηλικίες, όλους τους δεσμούς, ακόμη κι αυτούς του αίματος.
Μικρά κορίτσια κακοποιούν συμμαθήτριές τους στα σχολεία, όχι μόνο λεκτικά, ξυλοκοπώντας τες με μανία, αγόρια μαχαιρώνουν άλλα, με χώρο και το σχολείο, όχι απλά το δρόμο ή το γήπεδο, μάνες σκοτώνουν τα παιδιά τους, πατεράδες βιάζουν τις κόρες τους και γιοι σκοτώνουν ή κακοποιούν τους γέροντες γονείς τους.
Κι αναρωτιέσαι γιατί τόση αγριότητα. Πού βαδίζουμε, πού πάμε; “Στα σκοτεινά βαδίζουμε στα σκοτεινά προχωράμε…” λέει ο ποιητής. Εμείς τι λέμε και πώς μπορεί να σταματήσει όλη αυτή η οδός της απωλείας…
Αλήθεια, ποιους πραγματικά απασχολεί αυτή η κοινωνική σήψη που έχει φτάσει στο απροχώρητο; Είναι ένας από τους προβληματισμούς των πολιτικών που διεκδικούν την ψήφο μας; Υπάρχει ελπίδα;
far
