Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο ειδυλλιακό τοπίο, όπως αυτό των Τεμπών, να γεννά μόνο με το όνομά του την αίσθηση της τραγωδίας;
Δεύτερη φορά, μετά από 20 χρόνια… Πολύνεκρο δυστύχημα…
Τότε, τον Απρίλη του 2003, μαθητές που γύριζαν από εκδρομή… Τους θέρισε το δρεπάνι του χάρου, 21 νέα παιδιά… Θυμόμαστε ακόμα τα άσπρα φέρετρα που κλείσανε μέσα τα νιάτα τους. Τις κραυγές της απόγνωσης και τα δάκρυα των δικών τους στο Μακροχώρι, και στα γύρω χωριά, όπου κηδεύτηκαν. Άδικα χάθηκαν…
Και τώρα, χθες το βράδυ, ξημερώνοντας η Άνοιξη, ο θάνατος πήρε άλλη μορφή. Σύγκρουση τρένων! Το πιο δημοφιλές από παλιά μεταφορικό μέσο και το πιο ασφαλές, το τρένο, που γι αυτό γράφτηκαν τραγούδια, είδε τόσους χωρισμούς και συναπαντήματα, έγινε εφιάλτης!
Οι ηθελημένες επιλογές των μνημονιακών πολιτικών, που ξεπούλησαν τα τρένα και τον δημόσιο πλούτο στους ιδιώτες, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος, μπορούν να δικαιολογηθούν;
Σήμερα η τραγωδία ακόμη μεγαλύτερη, οι ευθύνες ακόμη μεγαλύτερες. Η πατρίδα ολόκληρη μια τραγωδία και τα Τέμπη το σκηνικό της για δεύτερη φορά.
Ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Κι όσο δεν φτάνουμε σ’ αυτό που οι Αρχαίοι έλεγαν “κάθαρση”, είναι μοιραίο οι τραγωδίες να συνεχίζονται…
far
