Γιώργης Έξαρχος “‘Ένα πουλί, μικρό πουλί…” / Άρθρο σε… στίχους
Τέλειωσε ο εμφύλιος, τα μίση, η διχόνοια
κι αμέσως ακολούθησαν «τα πέτρινα τα χρόνια»
με εξορίες, φυλακές, «χαρτιά των φρονημάτων»
μ’ αγρότες να λιμοκτονούν στη «χώρα των θαυμάτων»
και να μεταμορφώνονται σε «μικροαστοί» στις πόλεις
κι η τάξη η εργατική να γίνεται… «πανώλις»!
Όσοι κρατούσανε σπαθί – γνωστό ως «εξουσία»
ούτε που νοιάστηκαν ποτέ, γιατί γι’ αυτούς ουσία
ήταν το να κατέχουνε παντί τρόπω τα σκήπτρα
κι αυτοί που θέλαν «αλλαγή» σκληρά πληρώναν λύτρα…
*
Μα οι εγγράμματες γενιές τα μάλα σπουδαγμένες
«ελπίδα –λεν– κάθε λαού» πάντα καθηλωμένες
τις επιστήμες διάλεξαν την τύχη τους ν’ αλλάξουν
κι οι πιο πολλές σαν… «μαϊντανοί» σε «κήπους» να αράξουν
με τον ψηλό τους τον μισθό, την καλοπέρασή τους
να πιουν ουίσκι ακριβό αντί για το κρασί τους
να ταξιδεύουν συνεχώς στα ξωτικά τα μέρη
να βρουν και ταίρι διαλεχτό… «ο Μιμίκος και η Μαίρη»!
Ο δε φιλοτομαρισμός δόγμα να’ ναι, θρησκεία:
«Και τι με νοιάζει, βρε αδερφέ, πού πάει η κοινωνία;»…
*
Κι ένα πουλί, μικρό πουλί πετώντας στον αιθέρα
τραγούδαγε κι ακούγονταν σαν «μαγική φλογέρα»:
–Καημένοι «λάϊκ-άρετε» στα «μούτρο-τέφτερά» σας;
Δεν βλέπετε που εχετε κομμένα τα φτερά σας;
Χωρίς φτερά ποιος από σας στο μέλλον θα πετάξει;
Ποιος λέει πως την τύχη του στα χέρια του θ’ αδράξει;
Στων ισχυρών τη βούληση είστε ένα παιχνίδι
ένα «μηδέν» και «τίποτα», κάτι… σαν σαμιαμίδι…
Εγκλωβισμένοι κι άβουλοι, μοιραίοι στην… κερκίδα!
Όσοι στον στίβο αγωνιστούν, ίσως να ’χουν ελπίδα…
Γιώργης Έξαρχος
