Για την Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου του Μαρόκου, γνωστή ως «Λιοντάρια του Άτλαντα», το φετινό Μουντιάλ είναι, κυριολεκτικά, οικογενειακή υπόθεση με «συνταγή» προπονητή
–
Οι ανατροπές που ζούμε στο φετινό Μουντιάλ δύσκολα βρίσκουν ταίρι. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Το ότι γίνονται χειμώνα και στο περιβόητο εμιράτο του Κατάρ; Το γεγονός πως είδαμε τον αποκλεισμό ισχυρών εθνικών ομάδων που στο παρελθόν σάρωναν τα χρυσά κύπελλα (Βραζιλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία); Ή το ότι παίχτες και φίλαθλοι φωνάζουν συνθήματα υπέρ της λευτεριάς της Παλαιστίνης, κάνοντάς την, άτυπα, την 33η χώρα στο φετινό απρόβλεπτο Μουντιάλ;
Σε αυτό το Μουντιάλ τα είδαμε ΟΛΑ!
Μέχρι και μητέρες παιχτών να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, μετά το τέλος του αγώνα, να φιλούν τους γιους τους και να πανηγυρίζουν μαζί τους για την απίθανη νίκη!
Με αφορμή τον αποψινό αγώνα Μαρόκου – Γαλλίας στις 21.00 στα ημιτελικά αυτού του απίστευτου Μουντιάλ σκεφθήκαμε να αφιερώσουμε λίγο χώρο στις μανάδες των ποδοσφαιριστών της εθνικής ομάδας του Μαρόκου, που είναι γνωστοί και σαν «Τα Λιοντάρια του Άτλαντα»: Τις αφανείς ηρωίδες που ξαφνικά βγήκαν στη σέντρα και μεταμορφώθηκαν στις πιο απρόβλεπτες πρωταγωνίστριες του Μουντιάλ των διαδοχικών ανατροπών.
Ποιος δεν είδε τον 24χρονο δεξιό αμυντικό της εθνικής Μαρόκου, Ασράφ Χακίμι, (ένα από τα αστέρια της Παρί Σεντ Ζερμαίν) να πανηγυρίζει για το 2-0 απέναντι στο Βέλγιο αγκαλιάζοντας και φιλώντας τη μητέρα του, Σαίντα Μουχ, που δούλευε μία ζωή σαν υπηρέτρια στη Μαδρίτη για να στηρίξει μαζί με τον σύζυγό της, πλανόδιο πωλητή, τα όνειρα του γιου της και την καριέρα του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Ο Χακίμι, που θεωρείται ήδη ένας από τους πιο υποσχόμενους ποδοσφαιριστές της γενιάς του, ξεκίνησε ως ένα παιδί Μαροκινών μεταναστών στη Μαδρίτη που δε βρήκε τίποτε έτοιμο και δε θεώρησε τίποτε δεδομένο. Εκτός ίσως από την αγάπη της μάνας του, που καθάριζε σπίτια αστών για να στηρίξει οικονομικά τον έφηβο γιο της όταν πήγαινε στην Ακαδημία Ποδοσφαίρου της Ρεάλ στη Μαδρίτη μέχρι να κάνει τα πρώτα του βήματα ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ως δεξιός αμυντικός στην Παρί Σεν-Ζερμέν.
Και εάν κάποιος έχασε τους πανηγυρισμούς στο τέλος του αγώνα του Μαρόκου με το Βέλγιο, σίγουρα θα σκόνταψε στις χιλιάδες αναρτήσεις που έγιναν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με πρώτο το Ίνσταγραμ όπου ο 24χρονος Χακίμι ανάρτησε φωτογραφία με το φιλί στη μάνα του γράφοντας στα αραβικά: «Σε αγαπώ μαμά!» (!أحبك أمي).
Αίσθηση προκάλεσε και ο πανηγυρικός χορός στο γήπεδο μετά την άλλη ιστορική νίκη επί της Πορτογαλίας του 29χρονου Σοφιάν Μπουφάλ με τη μητέρα του. Ενός επαγγελματία παίχτη γεννημένου στη Γαλλία που παίζει στη γαλλική ομάδα «Ανζέ» όταν δε φορά την φανέλα της εθνικής Μαρόκου.
Με άλλα λόγια για το Μαρόκο, την πρώτη αραβική και αφρικανική χώρα που κατάφερε ως σήμερα να φθάσει στα ημιτελικά του Μουντιάλ, οι αγώνες αυτοί είναι μία…οικογενειακή υπόθεση!
Όχι, γιατί οι παίχτες από μόνοι τους αποφάσισαν να πάρουν μαζί και τις μανάδες τους στο Μουντιάλ του Κατάρ αλλά γιατί τους το ζήτησε ο 47χρονος προπονητής της Εθνικής Ομάδας, Ουαλίντ Ρεγκραγκί.
Οι μητέρες σαν πομπός θετικής ενέργειας
Ο Ρεγκραγκί, όταν ανέλαβε τον Αύγουστο τη θέση του προπονητή της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου του Μαρόκου, προσπάθησε να μηχανευτεί έναν τρόπο για να «δέσει» σε μία ομάδα τόσο διαφορετικούς Μαροκινούς ποδοσφαιριστές της διασποράς γεννημένους και μεγαλωμένους σε διαφορετικές χώρες και κουλτούρες.
Τότε σκέφθηκε τους μητρικούς δεσμούς αίματος που δημιουργούν, όπως είπε αργότερα στους δημοσιογράφους, ένα «κλίμα θετικής ενέργειας με απτά πλεονεκτήματα».
Και αποφάσισε να ζητήσει από όλους τους παίχτες να φέρουν μαζί τους στο Κατάρ τις μητέρες και τις οικογένειές τους.
Έτσι, μετατράπηκε το πολυτελές ξενοδοχείο Wyndham Doha West Bay σε… χώρο οικογενειακών διακοπών των οικογενειών μίας εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, καθώς αρκετές μανάδες δεν είχαν ποτέ ταξιδέψει στο εξωτερικό, ούτε είχε τύχει να συνοδέψουν ποτέ τους γιους τους σε άλλες χώρες στο πλαίσιο αγώνων.
Όταν, λοιπόν, πρότεινε ο Ρεγκραγκί στους παίχτες της Εθνικής Ομάδας να πάρουν μαζί και τις μητέρες τους, ήξερε πως τους χάριζε ένα ταξίδι ζωής. Όπως συνέβη για παράδειγμα στην περίπτωση της μητέρας του Σοφιάν Μπουφάλ…
Ο Ρεγκραγκί δεν το έκανε τυχαία!
Και ο ίδιος, όπως πολλοί από τους παίχτες της σημερινής Εθνικής Ποδοσφαίρου του Μαρόκου, δε γεννήθηκε στην πατρίδα των γονιών του αλλά στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Κορμπέιγ Εσόν της Γαλλίας.
Γνωρίζει από πρώτο χέρι τι θα πει να αγωνίζονται οι φτωχοί γονείς με όλες τους τις δυνάμεις για να δώσουν στο παιδί τους την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Άλλωστε, και η δική του μητέρα δούλευε για πολλά χρόνια ως καθαρίστρια στο αεροδρόμιο Ορλί του Παρισιού.
«Έχω διπλή υπηκοότητα. Είναι τιμή και ευχαρίστηση να παίζεις στη Γαλλία, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μόνο ποδόσφαιρο. Παίζοντας με τη Γαλλία, με τη Βραζιλία, με όποιον κι αν είναι ο αντίπαλος, αυτό που θέλω είναι απλά να νικήσω και να προκριθώ. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κερδίζω και να παίζω με την καλύτερη ομάδα του κόσμου» θα έλεγε αργότερα στους δημοσιογράφους μετά τους νικηφόρους αγώνες απέναντι στο Βέλγιο και την Πορτογαλία στρέφοντας πάνω του τα βλέμματα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων.
Παρομοίασε δε την σημερινή Εθνική Ομάδα του Μαρόκου με τον χολυγουντιανό ήρωα Ρόκι λέγοντας:
«Όταν παρακολουθείς τον Ρόκι, θέλεις να υποστηρίξεις τον Ρόκι Μπαλμπόα και νομίζω ότι είμαστε ο Ρόκι αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Νομίζω ότι τώρα ο κόσμος είναι με το Μαρόκο!».
Όσο για τον αποψινό αγώνα στο γήπεδο αλ Θουμάμα του Κατάρ, στο οποίο έχουν σπεύσει για να τον παρακολουθήσουν, Μαροκινοί, άλλοι Άραβες και Αφρικανοί φίλαθλοι από κάθε γωνιά της Γης;
Ο προπονητής των «Λιονταριών του Άτλαντα» δήλωσε:
«Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι οι πιθανότητες να κατακτήσουμε το Μουντιάλ ήταν 0,01% πριν αρχίσει η διοργάνωση και τώρα πόσο είναι, 12; Δόξα τω Θεώ λοιπόν! Όλοι στην ομάδα δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και παίζουμε ένα συλλογικό παιχνίδι κάθε φορά με καλό πνεύμα, που για μένα είναι το παν στο ποδόσφαιρο.
Όταν φτάνεις στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και δεν είσαι πεινασμένος, υπάρχει πρόβλημα.
Είμαστε μια πολύ φιλόδοξη ομάδα…πεινάμε. Αλλά δεν ξέρω αν θα είναι αρκετό… Μπορεί να είναι!
Δεν είναι όλοι τυχεροί που παίζουν σε αυτή τη φάση του τουρνουά.
Η καλύτερη ομάδα εδώ, η Βραζιλία, έχει ήδη αποκλειστεί. Εμείς έχουμε αυτοπεποίθηση και είμαστε αποφασισμένοι να ξαναγράψουμε τα βιβλία της ιστορίας. Ξέρω ότι δεν είμαστε τα φαβορί, αλλά έχουμε αυτοπεποίθηση. Μπορεί να πεις ότι είμαι τρελός, αλλά νομίζω ότι λίγη τρέλα είναι καλή».
Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα στον αποψινό αγώνα Μαρόκου-Γαλλίας, σε αυτό το Μουντιάλ θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουμε ήδη δει μία «αραβική» εκδοχή της νίκης του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ! Με αρκετή δόση…«μητρικής αγάπης»!
