Πολυτεχνείο 1973 / Μιχάλης Μυρογιάννης “Μάνα δεν πέθανα” – Η επιστολή της μάνας 10 χρόνια μετά
Η προτομή του Μυρογιάννη στο πάρκο της Αγίας Ειρήνης στη Μυτιλήνη
Ραγίζει καρδιές η επιστολή της μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη, που παλικάρι 20 χρονών τον δολοφόνησε εν ψυχρώ ο Ντερτιλής, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, που καυχιόταν για το καλό του σημάδι: «Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι», έλεγε στον οδηγό του.
To μεσημέρι της 18 Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρα, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει: Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: «Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι»
Η επιστολή της μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη που απ΄τον τάφο του ανασηκώνεται και φωνάζει «Μ Α Ν Α ΔΕΝ Π Ε Θ Α Ν Α», γράφτηκε 1ο χρόνια μετά.
«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε. Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια: «Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος». Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: «Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα».
Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: “Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας”.
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: “Μ Α Ν Α ΔΕΝ Π Ε Θ Α Ν Α». Το αίμα μου σας ελευθέρωσε”.
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».
Πώς να μην κλάψεις, πώς να μην πονέσεις στο δράμα και την περηφάνια της μάνας: «Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, ωιμέ, μέσα στις φλέβες μου είσαι. Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε».
christos.zouliatis
