Τουτέστιν, τι ψηφίζουμε, παιδιά; Τι περιμένουμε; Ποιος ο εγγυητής; Μα, φυσικά, ο καλύτερος διαχειριστής. Με το επιμύθιο «θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, τουλάχιστον ας κάνουν και κάτι για την πατρίδα»!
Απίστευτο; Εξωφρενικό; Πρωτοφανές; Όχι ακριβώς. Και το εξηγώ.
Ένα, λοιπόν. Η πράξη αγοράς κόκκινων δανείων είναι και νόμιμη, και για τις τράπεζες ωφέλιμη. Ουφ, σου λέει, πουλάμε έναντι πενταροδεκάρων τα κόκκινα δάνεια. Έτσι τα ξεφορτωνόμαστε και έτσι καλύτεροι, αξιόπιστοι και φερέγγυοι πορευόμαστε. Με το κούτελο καθαρό!
Δύο, λοιπόν. Για να φτάσουν οι τράπεζες σε αυτό το σημείο, έπρεπε εμείς, όλοι εμείς, να σώσουμε τις τράπεζες με τα λεφτά που καταθέτουμε ετησίως στην Εφορία. Με απλά λόγια, όλα άρχισαν με τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των ελληνικών τραπεζών. Δίνουμε εμείς, κερδίζουν αυτοί. Περίφημα!
Τρία, λοιπόν. Κι όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε τα κόκκινα δάνεια να πουληθούν σε διάφορα funds (εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων) έναντι πενταροδεκάρων. Τι σημαίνει «διαχείριση απαιτήσεων»; Χτυπάω το κουδούνι κάποιου δανειολήπτη, μπουκάρω μέσα, απαιτώ να πληρώσει και αν δεν το κάνει βγάζω στο σφυρί την ακίνητη περιουσία του.
Έξι, λοιπόν. Ο Πάτσης, η κορυφή του παγόβουνου. Δηλαδή εντός αυτού του παγόβουνου σε νάρκη, μέχρι να αποκαλυφθούν, σουλατσάρουν και άλλα σκάνδαλα. Συνέβαινε στο παρελθόν, συμβαίνει τώρα, θα συμβαίνει διαρκώς. Με λίγα λόγια, οι Συριζαίοι ωρύονται για Πάτση. Οι Νεοδημοκράτες για Παππά. Μία σου, μία μου.
Επτά, λοιπόν. Μπας και αυτό σημαίνει πως εμείς πρέπει να συμμορφωθούμε και να εξοικειωθούμε με αυτή την απαράδεκτη λογική του συμψηφισμού; Όχι, καθόλου. Υποτίθεται ότι κάθε νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να επαναλαμβάνει τις ίδιες πρακτικές. Άλλωστε, γι’ αυτό την ψηφίζουμε. Υποτίθεται. Στην πράξη βέβαια συμβαίνει το αντίθετο. Όποια πέτρα κάθε κυβέρνησης κι αν σηκώσεις, πάνω σε κάποια σκάνδαλα θα πέσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ τώρα. Από τον Κοσκωτά μέχρι τον Άκη και βάλε. Τι πράσινα, τι γαλάζια, τι ροζ!
Οκτώ, λοιπόν. Με την επανάληψη των σκανδάλων. Και με την αναπαραγωγή των ίδιων πρακτικών, το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ελα, μωρέ, σου λένε. Πώς κάνεις έτσι; Όλοι το κάνουνε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουνε, όλοι με χέρια και με πόδια στο μέλι τσαλαβουτάνε. Ολοι τα παίρνουνε. Και όλοι για τη βολή τους νοιάζονται.
Εννέα, λοιπόν. Γι’ αυτό τα σκάνδαλα δεν ρυθμίζουν και δεν καθορίζουν τις εκλογικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Γι’ αυτό στην αρχή όλοι σαν να έπεσε κεραυνός και στο τέλος όλοι το ξεχνάνε. Με απλά λόγια, το λεγόμενο «εκλογικό σώμα» εξοικειώνεται, αφομοιώνει, χωνεύει και ξεχνάει. Και φτου απ’ την αρχή!
Δέκα, λοιπόν. Αυτός ο φαύλος κύκλος. Αυτή η αιώνια αναπαραγωγή και επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Αυτή η εξοικείωση και αφομοίωση. Αυτός ο απαράδεκτος και καταστρεπτικός συμψηφισμός. Αυτή η αέναη διαδικασία τρία πράγματα δημιουργεί: αφυδάτωση ελπίδων, εκμηδένιση οραμάτων, εξόντωση κάθε ίχνους αληθινής αλλαγής.
Τουτέστιν, τι ψηφίζουμε, παιδιά; Τι περιμένουμε; Ποιος ο εγγυητής; Μα, φυσικά, ο καλύτερος διαχειριστής. Με το επιμύθιο «θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, τουλάχιστον ας κάνουν και κάτι για την πατρίδα»!
Ένας λαός τόσο συμφιλιωμένος είναι από τα πριν στα πάντα παραδομένος. Εκεί, εκεί, στη Β’ Εθνική!
