με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
έναν πολύχρωμο κόσμο
.
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
.
κρύβω μέσα μου ένα παιδί με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θά ‘ρθει
.
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
.
κρύβω μέσα μου ένα παιδί απαρηγόρητο
που θά ‘θελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του
στα μέτρα της καρδιάς του
……………………….
.
(“Αναρχικά” 1979)
