Χρονογράφημα

«Θεσσαλονίκη – Βέροια» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

03/10/2022, 00:01

Το λεωφορείο αναχώρησε στις 9:15 το πρωί
Ταχεία από Θεσσαλονίκη για Βέροια Νάουσα
Ο κόσμος λιγοστός αραιωμένος

Άλλοι φορούσαν μάσκα, οι πιο τολμηροί όχι.
Μία οικογένεια Ιταλών με δύο μικρά παιδιά, το ένα νήπιο και το άλλο βρέφος σε port bebe ανέβηκαν και κατευθύνθηκαν προς τα πίσω καθίσματα του λεωφορείου.

Είμαι μόνη στη θέση μου, 4 – 5 η θέση, δεξιά μπροστά, μία χαρά για ταξίδι.
Άνετο ταξίδι αφού μπορώ να έχω τις αποσκευές δίπλα μου.

Ξεκινάμε και 20 ευτυχώς, μόλις πρόλαβε ένας νεαρός ταξιδιώτης για Νάουσα.
Η κυρία στην απέναντι θέση κάνοντας το σταυρό της νιώθει καλύτερα. Κλείνει τα μάτια και απολαμβάνει έναν πρωινό υπνάκο ή κάνει ότι κοιμάται και χαλαρώνει απλά.

Καθώς έχω προσηλωθεί στο φυσικό περιβάλλον του φθινοπωριάτικου σκηνικού, ακούω τη γνώριμη, χαρακτηριστική φωνή ενός συμμαθητή μου από το δημοτικό σχολείο….

Γύρισα τον κοίταξα, δεν με κατάλαβε, μιλούσε στο τηλέφωνο για το ταξίδι αστραπή που είχε κάνει στο Βέλγιο…

Κοίταξα το κινητό μου.

Μια κίνηση τόσο αυτονόητη στις μέρες μας…
Το κοριτσάκι των Ιταλών βήχει συνεχώς…

Έψαξα για μηνύματα
«Μαμά όλα καλά;»
Αγωνία της μικρής μου κόρης για το αν το πρόλαβα.

«Ειρήνη, κλείσε το κινητό! εξαφάνισέ το!»
Το έκλεισα, το έβαλα στην άκρη!

Περάσαμε τα διόδια… ούτε που κατάλαβα!
Πάντα ζούμε στιγμές που δε ζούμε.

Έξοδος, το λεωφορείο στρίβει δεξιά, μπαίνουμε στον νομό Ημαθίας.
Το τοπίο αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρον.

Πάλι το κινητό!
Με εξιτάρει η επιθυμία μου να φωτογραφίσω σαν ένας περιηγητής του άγνωστου.

Φεύγουν τα πλάνα και μόλις προλαβαίνω να τα παγώσω.
Έχω και την αντανάκλαση του ήλιου από τα παράθυρα του λεωφορείου.
Κάποιες φορές ταιριάζει όμορφα!

Εγνατία οδός… Περνάει δίπλα σε απομεινάρια των μυστικών του Βάλτου, που φθινοπώριασαν και φόρεσαν το χρώμα που τόσο μου αρέσει…

Καλάμια ψιλόλιγνα που αγγίζει το ένα το άλλο, η ισχύς εν τη ενώσει, ανθίστανται, τείχος κινούμενο γίνονται πυκνό, χρυσόξανθο κι ανάμεσα θαρρείς πως βλέπεις κουπιά από πλάβες και νερόκοτες να φτεροκοπάνε τρομαγμένες.

Ψίθυροι ακούγονται πολεμιστών, υπόκωφοι πυροβολισμοί!
Έχει την ιστορία του το χώμα.

Έχει την ιστορία του το πνιγμένο νερό που λασπώνει κρύβοντας αχνάρια, πατημασιές ψαράδων, κολίγων , μπέηδων , κομιτατζήδων, ανταρτών και καπεταναίων της ελεύθερης Ελλάδας!

Πώς παίρνανε φωτιά τα Βουρλοκάλαμα στον πόλεμο!
Νάτος πάλι μπροστά μας!

Οι εικόνες αστραπιαία διαδέχονται η μία την άλλη.

Λεύκες ψηλές και λυγερές, άλλα δέντρα μη αναγνωρίσιμα σγουροκέφαλα και πράσινα ακόμη, αγκαλιασμένα τραγουδούν τραγούδι λυπητερό για αυτά που χάθηκαν και χάνονται!

Χιονισμένες λουρίδες τα βαμβακοχώραφα, ανάμεσα σε χρυσίζοντες κιτρινοπράσινους θάμνους, δίπλα σε καφετιά, ανάγλυφα, οργωμένα χωράφια, και σε γιρλάντες πράσινες με τις μακρινές συστάδες δέντρων να συμπληρώνουν έναν πίνακα, σχεδόν αφαιρετικό, με γραμμές χρωματιστές τύπου Ρόθκο.