Θεωρώ απαραίτητη και επιβεβλημένη την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε ηγετικές πολιτικές θέσεις. Με ενδιαφέρουν όμως πρωτίστως οι πολιτικές θέσεις τους.
Θεωρώ απαραίτητη και επιβεβλημένη την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε ηγετικές πολιτικές θέσεις. Με ενδιαφέρουν όμως πρωτίστως οι πολιτικές θέσεις τους. Και ενώ μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής η Τζασίντα Άρντερν στη Νέα Ζηλανδία, δε με χαροποιεί το γεγονός ότι η Φινλανδή Σάνα Μαρίν έγινε πρόθυμο πιόνι στα αμερικανονατοϊκά παιχνίδια, όπως και η μέχρι πρότινος Σουηδή ομόλογή της Μαγκνταλένα Άντερσον, η οποία παράλληλα είχε υιοθετήσει την ακροδεξιά ατζέντα στο μεταναστευτικό ζήτημα. Λυπάμαι που η «σοσιαλδημοκράτισσα» Μέτε Φρεντέρικσεν στη Δανία έχει υιοθετήσει μια αντιπροσφυγική ατζέντα που θα τη ζήλευε και η Άκρα Δεξιά. Κρίμα που η Ελιζαμπέτ Μπορν γίνεται συνένοχη στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μακρόν. Και φυσικά δε μου λείπει καθόλου η Μέρκελ.
Ρομαντική αντίληψη ίσως, αλλά θα ήθελα οι γυναίκες στην πολιτική να συμβάλλουν ώστε να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος και όχι να δείχνουν ότι μπορούν να είναι εξίσου κακές με τους άντρες. Η αρθρογράφος της «Guardian», Άρουα Μαχντάουι, με αφορμή την εκλογή της Μελόνι, κατέθετε τις προάλλες μια άποψη που αποτελεί τροφή για σκέψη: «Θα ήταν ωραίο να πιστεύουμε πως κάθε φορά που μια γυναίκα εκλέγεται επικεφαλής κυβέρνησης γίνεται ένα βήμα προόδου. Αλίμονο, νομίζω πως η μόνη πρόοδος που συντελείται είναι προς τα δεξιά: οι συντηρητικοί ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες (ιδιαίτερα οι μητέρες) και οι μειονότητες μπορούν να γίνουν χρήσιμα αξεσουάρ και πρεσβευτές των ιδεών τους. Boηθούν στο να παρουσιάζονται πιο ήπιες οι αυταρχικές ατζέντες και ξεφεύγουν από τις κατηγορίες για μισογυνισμό, ρατσισμό και ξενοφοβία».
