Η φράση του Αποστόλου Παύλου “Ο αποθανών δεδικαίωται”από την “προς Ρωμαίους” επιστολή είναι γνωστή σε όλους και φυσικά χωρίς ερωτηματικό. Γνωστό σε πολλούς είναι και το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη:
“Επιτύμβιον”
Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
…………….
Και πώς ταιριάζουν όλα αυτά σήμερα; Ταιριάζουν…
Μέρα της κηδείας της Βασίλισσας Ελισάβετ σήμερα και οι οθόνες εκπέμπουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης εικόνες παραμυθιών που ακούγαμε μικρά παιδιά και μαγνητίζουν τα τέσσερα δισεκατομμύρια κόσμου που τις βλέπουν με την συχνή, με τόνο θριάμβου επωδό των δημοσιογράφων, “ο μισός πληθυσμός της γης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την κηδεία!”
Η Βασίλισσα Ελισάβετ μπορεί να ήταν η μακροβιότερη εστεμμένη – 70 χρόνια βασιλείας! – αλλά πόσο είχε κερδίσει τη πολύπόθητη υστεροφημία;
Ο Όμηρος στα έργα του αναδεικνύει την υστεροφημία, (τη φήμη μετά θάνατον για τις πράξεις του καθένα), ως τον μεγαλύτερο πόθο του κάθε θνητού, που αφήνει τον μάταιο αυτό κόσμο.
Και η Βασίλισσα; Τι αφήνει πίσω της; Την Κοινοπολιτεία; Το περίφημο Ηνωμένο Βασίλειο; Με τι μεγάλο έχει συνδέσει το όνομά της πέρα απ’ αυτήν την ενότητα;
Μιλούνε δακρυσμένοι οι Άγγλοι – που περίμεναν 15 ώρες στην ουρά, για να προσκυνήσουν τη σορό της – για την αξιοπρέπεια, το χιούμορ, την ικανότητά της να συνέχει τη βασιλική οικογένεια… Είναι χαρακτηριστικά της, πράγματι. Είναι όμως προσόντα ενός ηγέτη;
Και για να θυμηθούμε και τα δικά μας, που μας πονάνε… Δικαιούται να καταδικάζει με βασιλικό διάταγμα τον δικό μας Ευαγόρα Παλληκαρίδη; Θα πείτε δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αυτός ήταν ο ρόλος της.
Σύμφωνοι, αλλά να μην εξυψώνεται και σε σφαίρες που δεν της ανήκουν. Η μεγιστοποίηση και η πλαστή συγκρότηση ειδώλων είναι η πληγή της εποχής μας. Η ίδια δεν το επεδίωξε να προβληθεί, δεν ήταν του χαρακτήρα της και πρέπει να της το αναγνωρίσουμε. Η προβολή όμως και της προσωπικότητάς της και του θεσμού της Βασιλείας σε ένα τηλεοπτικό παραλήρημα προβληματίζει.
Ας συνέλθουμε. Μας περιμένει ένας πολύ κρύος χειμώνας και, δυστυχώς, όχι μόνο δεν διαθέτουμε πύργους, αλλά ούτε την υποτυπώδη ζεστασιά, που μας στερούν με τα παγκόσμια πολιτικά τους παιχνίδια, όσοι κρατούν τη μοίρα μας στα χέρια τους.
“Δεδικαίωται”, λοιπόν;
far
