«Ιστορίες με μανιτάρια!» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Τα μανιτάρια προτιμούν τις υγρές, συχνά σκοτεινές περιοχές, συνήθως σε δάση, σε χωράφια, κάτω από δέντρα. Φυτρώνουν το φθινόπωρο, μεταξύ Αυγούστου και Οκτωβρίου, ειδικά μετά από περιόδους έντονων βροχοπτώσεων.

Έχουν εμπνεύσει παραμυθάδες, ζωγράφους, ντιζάινερς, γλύπτες…
Είναι γνωστός ο Κάρστεν Χέλερ για τα γιγαντιαία , γλυπτά μανιτάρια του.
Επίσης υπάρχουν και καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν πάνω στα μανιτάρια!
Δύσκολο εγχείρημα που δεν πτοεί όμως τον Corey Corcoran από τη Βοστώνη.

Περίπου 5.000 είδη μανιταριών έχουν ανακαλυφθεί και καταγραφεί από τους επιστήμονες, ενώ από αυτά, τα 190 είναι παραισθησιογόνα.

Υπάρχουν όμως και τα δηλητηριώδη κι επικίνδυνα μανιτάρια που αν κάποιος δεν είναι τέλειος γνώστης μπορεί να κάνει το τέλειο λάθος.
Υπάρχουν πολλά δηλητηριώδη μανιτάρια εκεί έξω που μοιάζουν πολύ με αυτά που καταναλώνουμε.

Μίλησα χθες με συγγενή, ο οποίος έζησε μια εμπειρία πριν από ένα χρόνο περίπου, που του στοίχισε νοσηλεία πενταήμερη, ευτυχώς με καλή έκβαση, χάρη στην  άμεση  και ουσιαστική παρέμβαση των γιατρών της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Βέροιας.

«Δεν ήταν κάτι που  ήθελα να το πάθω… ήταν περισσότερο νοσταλγία προς το μάζεμα των μανιταριών που κάναμε κατά διαστήματα, με φίλους… αυτή τη φορά την πάτησα ας πούμε.
Ήμουν σίγουρος ότι τα λεγόμενα αυγά μανιτάρια, αυτά που ύστερα από ένα διάστημα ωριμάζουν, ανοίγουν μία τρύπα πάνω και βγαίνει καπνός με τα σπόρια τους, είναι ακίνδυνα… Τα είχα ξαναφάει.
Φαίνεται όμως ότι είχαν κατά κάποιον  τρόπο εμπλουτιστεί με άλλες ιδιότητες…
Είχα διαβάσει παλιότερα για τα μικρά μανιτάρια, το λένε όλα τα βιβλία, μην τα μαζεύετε καθόλου, ακόμη και  να τα ξέρετε πάρα πολύ καλά…

Το αποτέλεσμα όμως μετράει…

Γύρισα από τον περίπατο στο δάσος και θυμήθηκα ότι είχα κάτι δουλειές στο γραφείο.
Είχε περάσει μια, μιάμιση ώρα από τη λήψη του μανιταριού…
Πάω να γράψω και δεν μπορώ.
Ο χώρος μου φαινόταν λίγο περίεργος , κι εγώ ένιωσα κάπως… σα να άρχιζε ένα μεθύσι.
Αισθανόμουν αστάθεια, και τρόμαξα ιδιαίτερα .
Για καλή μου τύχη τηλεφώνησε η κόρη μου…
Πήρε ταξί γρήγορα, με βοήθησε να κατέβω και  τρεκλίζοντας στην κυριολεξία μπήκα στο ταξί.
Στο νοσοκομείο μόλις πρόλαβα να δώσω κάποια στοιχεία, και μετά έχασα την επαφή  με την πραγματικότητα.

Όλο το βράδυ και τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας ήμουν σε σύγχυση. Μετά ενώ ήμουν σχετικά νηφάλιος, άρχισα να βλέπω πράγματα και να τα ερμηνεύω αλλιώς, μέχρις ότου κάποιος από το δωμάτιο, η κόρη μου συγκεκριμένα, μου έλεγε ότι δεν είναι έτσι και λυνόταν εκεί για μένα το θέμα της παραίσθησης…
Έσβηνε η παραίσθηση με την εκλογίκευση της ιστορίας.
Έβλεπα… άκου να δεις!

Απέναντι στον τοίχο  μία γραμμή τη θεωρούσα ότι είναι ποτάμι… Κάπως τα συμπλήρωνε το μυαλό μου…
Κάτι στίγματα στον τοίχο εκατέρωθεν της γραμμής, ένας ποδηλάτης και από πίσω το παιδί του με το ποδηλατάκι του και ο διακόπτης στη μέση του τοίχου, κεφάλι από ρομπότ… Πιο εκεί δυο νεαρά κορίτσια, ίδια ακριβώς, με φουσκωτά φορέματα η μια με πράσινο φθορίζον και η άλλη με κόκκινο λαμπερό… Όλα τρισδιάστατα!

Μόλις τα ακουμπούσε η κόρη μου τα σημεία αυτά, έσβηνε η παραίσθηση .
Δηλαδή είχα μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση της πραγματικότητας… Πώς, πώς …τι ήταν η παραίσθηση αυτή. Δεν ήτανε για πράγματα που δεν υπήρχανε, κάποια στοιχεία υπήρχανε τα οποία τα εμπλούτιζε ο εγκέφαλος και τα έκανε πολύ ζωντανά και πιστευτά μέχρις ότου επέμενε κάποιος και τα έσβηνε, συνήθως ακουμπώντας τα…

Στην αρχή δεν αναγνώριζα τους δικούς μου ανθρώπους… Δε θυμόμουν τα ονόματα τους. Ούτε το δικό μου! Ούτε τι δουλειά κάνω…
Αυτά μου τα λέγανε οι δικοί μου μετά . Δεν τα θυμόμουν…
Μου είπαν ότι έλεγα πως χιονίζει, ούτε αυτό το θυμάμαι…

Θυμάμαι όμως, ότι πάνω στο κρεβάτι τα δάχτυλα των ποδιών, τα έβλεπα σα δίδυμους που έσκυβαν μεταξύ τους συνωμοτικά, κουβαλώντας στην πλάτη τους ο καθένας τα τέσσερα παιδιά του!
Και ανάμεσα τους η πινακίδα με τα στοιχεία μπροστά στο κρεβάτι  ήταν η εξέδρα αναχώρησης των τρένων και το κλιπ επάνω της, μια βαλίτσα.
Τα κρεμαστάρια της πινακίδας ήταν δυο σταθμάρχες σε προσοχή.
Το πιο καταπληκτικό… Ζητούσα το κινητό μου για να φωτογραφίσω τις παραισθήσεις μου!
Τα πόδια στην αρχή ήταν έξω από το κρεβάτι, άρρωστοι που ακουμπούσαν το κεφάλι σε αυτό. Όταν έφυγε αυτή η εντύπωση, στη σκοτεινή γωνία, μάντευα κάποιον Νεάντερνταλ να ακουμπάει στο χέρι του σκεφτικός … Σαν το γλυπτό του Ροντέν…
Όμως τίποτα δε με τρόμαζε τότε… Τώρα που τα διηγούμαι, ανατριχιάζω!

Τελευταίες παραισθήσεις που είχα την επόμενη μέρα, μέχρι το μεσημέρι, που άρχισα να ανακάμπτω , ήτανε ότι στη μαρκίζα στον τοίχο, στο ταβάνι, στο πάνω μέρος, δημιουργούνταν  σύννεφα γεμάτα με όλα τα χρώματα, στικτές τελίτσες από χρώματα που  λαμπίριζαν  σε μία κίνηση στροβιλισμού ας πούμε, ενώ από το κάτω μέρος της μαρκίζας κατέβαιναν καταρράκτες όχι πολύ μεγάλοι, γύρω στα 15-20 εκατοστά! Καταρράχτες από τα ίδια χρώματα που είχανε μία μετακίνηση οριζόντια, κυματοειδή προς τα πλάγια, ενώ τα σύννεφα  είχαν κυκλική.

Γύρω-γύρω από μπαλώματα του τοίχου… έβλεπα ένα στρογγυλό και ακριβώς στα όρια του είχε ένα εντυπωσιακό, χρωματιστό λαμπύρισμα… σχεδόν σε όλες τις γραμμές γινόταν αυτό.

Μπέρδευα τα όνειρα με την πραγματικότητα.
Έβλεπα συνέχεια των παραισθήσεων στα όνειρά μου, όπως για παράδειγμα ότι συμμαζεύω το φαγητό για να το βάλω στο ψυγείο και κινούσα τα χέρια μου μέχρι που η κόρη μου ρωτώντας με τι κάνω, με επανέφερε στην πραγματικότητα και ένιωθα ότι φεύγει, ότι λιώνει το κουτάλι στα χέρια μου.
Ένιωσα  ότι λερώθηκα κιόλας και ήθελα να σκουπίσω τα χέρια μου…  «Δεν έχεις τίποτε, μπαμπά,  είσαι εντάξει… μια χαρά…»

Όλα τα φαινόμενα υποχώρησαν σε 24 ώρες περίπου, με τη φροντίδα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού που αγωνιούσαν πραγματικά για την πορεία αυτή  και μπόρεσα και είχα επαφή κανονική, επαφή με τη συνθήκη της πραγματικότητας…

Κάποιοι παίρνουν παραισθησιογόνα μανιτάρια από άποψη!

Να εμπλουτίσουν την πραγματική ζωή, να βρουν έμπνευση και τα λοιπά και τα λοιπά…
Το θεωρώ αστείο!
Κάποιος που ασχολείται, διαβάζει και έχει μία πνευματική ζωή, φαντάζεται  πράγματα πολύ περισσότερα από αυτά που του δίνει, ας πούμε,  οποιοδήποτε μαγικό μανιτάρι…
Ούτως ή άλλως η ζωή ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία…

Επιπρόσθετα  μετά από όλα αυτά έχω να πω ότι τα άγρια για μένα είναι υπό αίρεση πια!
Ακόμη και αυτά που γνωρίζω δεν θα τολμήσω.. δεν ξέρω… ναι ! δεν με αφήνει αυτή η εμπειρία να το ξαναπάθω.
Μια εμπειρία που θα μπορούσε να είναι ακριβοπληρωμένη, αν είχαν  πειραχτεί ανεπανόρθωτα το συκώτι και τα νεφρά…
Μία γιατρός μου είχε πει τότε, ότι όταν έκανε την ειδικότητα της σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, ξεκληρίστηκε από μανιτάρια ολόκληρη οικογένεια από τη Φλώρινα… Φοβερό…»

«Στου Δάσκιο όταν ήμασταν μικρά,  μας έπιρνι η γιαγιά μου που ήξιρι από μανιτάρια κι πήγινάμι να μαζέψουμι μανιτάρια για όλη την οικουγένεια.

Μάζουνι και μας τηρούσε στα χέρια…  Πέτα τα, μας ίλιγι…

 Πετάξτι τα σιαπέρα, άμα έβλιπιν κάνα κακό!

Πήγινάμι ικεί που βοσκούσαν τα πρόβατα και τα κατσίκια γιατί ηξιράμι ότι δεν τρων τίπουτα δηλητήριου τα ζώα.

Τα κοίταζι από κάτω η γιαγιά μου να δει αν ήταν ανοιχτά ,να καταλάβει από του χρώμα ποια είνι καλά… και ποια είνι φρέσκα! Έπριπι να είναι και φρέσκα. Άμα ήταν τίποτα  κιτρινιάρικα απού κάτου, τα άφηνι .

Όχι μαραμένα και χτυπημένα.

Και δεν θυμούμαι να πέθανι κανιένας στου χωριό τότε από μανιτάρια.

 Ήξιραν αυτοί που μάζουναν,  κι έδιναν στουν κόσμο. .. 

Αυτά που φύτρουναν ικεί κι τρώγονταν, τα ήξιραν καλά.
Δεν μάζιβαν πουλλά τσιασίτια.
Δυο –  τρία που τα ίξιραν , αυτά!

 Δεν τα μάζιβε η γιαγιά μου πουτέ μι τη ζέστη… πουτέ τέτοιουν κιρό!

Μόλις άρχιζι να ψιλουβρέχ’ και να κρυαδιάζ’,

 τότε τα μάζουναν.

Μόλις φθινουπώριαζι καλά!

Τα ζιμάτιζε ύστιρα η μανιά μ’,  τα ‘ριχνι  δηλαδή απάνου ζιματιστό νερό, τα αλεύρουνι μιτά και τα τηγάνιζι μι λίγδα.

Σάμπους είχαμι κι λάδ’

Νόστιμα μα θέλν’ προσοχή!»…

Αφήγηση της κ. Ολυμπίας Πουλιοπούλου που είναι πάντα έτοιμη να μου δώσει με ευχαρίστηση ενδιαφέρουσες πληροφορίες από τα βιώματά της…

Καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.