Η Ελλάδα ανήκει στις μεσογειακές χώρες και χαρακτηριστικό αυτών των περιοχών του πλανήτη είναι ότι εμφανίζουν τακτικά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πυρκαγιές, αφού το καλοκαίρι είναι πολύ θερμό και ξηρό και κατά τη διάρκεια του χειμώνα έχουμε μονάχα κάποιες βροχές, ενώ το καλοκαίρι είναι λιγοστές.
Επομένως τα φυτά είναι υποχρεωμένα να αναπτύσσονται με ελάχιστο νερό το οποίο τη βροχερή περίοδο αποθηκεύεται στο έδαφος.
Για να επιβιώσουν λοιπόν το καλοκαίρι, τότε που η δραστηριότητά τους η βιολογική είναι έντονη και το διαθέσιμο νερό είναι ελάχιστο, προσαρμόζονται και διαχειρίζονται το νερό με μεγάλη οικονομία και χωρίς σπατάλες ,αυτό που δεν κάνει το εξυπνότερο ον του πλανήτη… ο άνθρωπος.
Στις μεσογειακές συνθήκες τα φυτά στα δάση, τα περισσότερα, δεν ρίχνουν τα φύλλα τους. Αν το έκαναν αυτό θα έπρεπε κατά τη διάρκεια της άνοιξης να καταναλώσουν όλο το διαθέσιμο νερό, χωρίς όμως να μπορούν να το συμπληρώσουν, αφού τα καλοκαίρια πολλές φορές είναι στεγνά.
Τι κάνουν όμως!
Κρατούν τα φύλλα τους κατά τη διάρκεια του χειμώνα και έτσι εξοικονομούν μεγάλη ποσότητα νερού και στους θερινούς μήνες το χρησιμοποιούν με μεγάλη οικονομία, αφού η διαπνοή τους είναι ελάχιστη έως μηδαμινή .
Τα στόματα των φύλλων κλείνουν. Πέφτουν δηλαδή σε ένα είδος θερινής νάρκης!
Το κηρώδες στρώμα επίσης στα φύλλα δίνει και τη χαρακτηριστική σκληρότητα με τη βοήθεια της οποίας περιορίζεται η σπατάλη του νερού αφού σταματάει η διαπνοή.
Τέτοια φυτά είναι όλα τα είδη των πεύκων, τα πουρνάρια, τα σχίνα, οι κουμαριές οι δάφνες, θάμνοι όπως οι λαδανιές…
Αποτελούν δηλαδή ένα εύφλεκτο υλικό στην καρδιά του δάσους. (πηγή το βιβλίο: Μαθαίνοντας να ζούμε με τις δασικές πυρκαγιές του Παύλου Κωνσταντινίδη)
«Είμαστε συγκλονισμένοι από τον απολογισμό της φονικότερης πυρκαγιάς στην ιστορία της Ελλάδας, ανέφεραν για τις περσινές καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, Αρκτούρος, Αρχέλων, Δίκτυο Μεσόγειος SOS , Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Κάλλιστον, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, η Εταιρεία Προστασίας Πρεσπών, η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης Greenpeace, η Medasset,η WWF Ελλάς, στα Γεράνεια όρη.
Δηλώνουμε παρούσες, συνέχιζαν, σε κάθε συζήτηση που θα γίνει για την αποτελεσματική πρόληψη των πυρκαγιών, τη δασοπροστασία, την προσαρμογή του χωρικού και πολεοδομικού σχεδιασμού στην κλιματική αλλαγή, και υποσχόμαστε ότι θα θέσουμε όλες μας τις δυνάμεις στη διάθεση των δομών και των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης προς όσους επλήγησαν από την καταστροφή…
Η αλληλεγγύη, η συμμετοχή στα κοινά και η βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, θα είναι η ασπίδα μας σε κάθε κρίση».
Στην Κινέτα και στα Γεράνεια όρη η φωτιά είχε επηρεάσει πάνω από 56.000 στρέμματα γης ,στη συντριπτική πλειονότητα δασικές εκτάσεις.
Στην οικολογική καταστροφή περιλαμβάνονταν εκτάσεις που ανήκαν στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura με τα καταφύγια άγριας ζωής, στις πλαγιές των Γερανείων. Οι ζημιές επίσης σε οικιστικές περιοχές ήταν και αυτές πολύ μεγάλες.
Ιούλιος 2022!
Η Ελλάδα ξανακαίγεται με έναν ανεξήγητα αυτοκαταστροφικό τρόπο.
Το πιο τραγικό …το Εθνικό Πάρκο του δάσους της Δαδιάς στον Έβρο!
Το σημαντικότερο για όλη την Ευρώπη όσον αφορά τη συγκέντρωση εκεί σπανίων και μοναδικών ειδών της πτερωτής πανίδας .
Τα αντανακλαστικά της Κυβέρνησης υπολειτούργησαν …
Θράκη… Δάσος της Δαδιάς… Τι είναι αυτό; Υπάρχει…
Ακόμη οι φλόγες καραδοκούν!
Υπάρχουν και φονικότερες πυρκαγιές πάντα… Δυστυχώς!
Μέχρι τελικής πτώσεως;
Είναι πάρα πολύ σημαντικό όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά κυρίως η κάθε Κυβέρνηση να συμβάλουν ώστε να σταματήσει η «ευλογία» της παρότρυνσης των αυθαιρέτων μέσα στα δάση και το άνοιγμα καινούργιων παραθύρων για νέα αυθαίρετα που στη συνέχεια με νόμους τακτοποιούνται και έτσι δημιουργείται διαρκώς ένας φαύλος κύκλος που δεν φέρνει καμία λύση, παρά μόνο καταστροφές.
Ο κ. Χατζηδάκης νομίζω , μετά από το περυσινό κακό, να έχει ήδη επαναπροσδιορίσει τις προθέσεις του για το αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο που αφορά τις περιοχές που θεωρούνται αναδασωτέες, ή μήπως είναι για κάποιους η χρυσή ευκαιρία για κερδοφορία ;
Τα αίτια και των φετινών πυρκαγιών, βέβαια ακόμα διερευνώνται.
Κάθε χρόνο τα ίδια… Λες και έχει γίνει θεσμός η καταστροφή.
Εμείς πάλι οι πολίτες φτάσαμε να το θεωρούμε αυτονόητο, άρα συνεχίζουμε τη ζωή μας σα να μη συμβαίνει τίποτα…
Αν το κακό βαρέσει την πόρτα μας… ε! τότε γινόμαστε ξαφνικά αγωνιστικοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες…
Τα μυαλό, από την άλλη, δε συμμαζεύεται… και μπορεί να σκεφτεί πως… ίσως να ήταν και πλάνο όλο αυτό…
Η εμπιστοσύνη, θεωρώ, ότι είναι κάτι που κερδίζεται μετά από πολύ αγώνα για την αποκατάσταση της αλήθειας και την παραδοχή της ευθύνης και εδώ στη χώρα μας ,δυστυχώς, αυτό βρίσκεται διαρκώς υπό αίρεση.
Μετά τις πυρκαγιές, πρέπει να κάνουμε και κάτι πάρα πολύ σημαντικό!
Να μην κάνουμε τίποτα άλλο, παρά αυτό!
Απλώς να προστατεύουμε το δάσος από τη βοσκή και τους καταπατητές, να το αφήσουμε στην ησυχία του να γιάνει και να γίνουν μελέτες στη χώρα μας, για το τι συμβαίνει έπειτα από μια πυρκαγιά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεκάδες είδη χλωρίδας και πανίδας χάνονται…
ΟΙ επικονιαστές στη Μεσόγειο διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο με τη συμβολή τους για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και της λειτουργικότητας του οικοσυστήματος
Οι κοινότητες των επικονιαστών που επηρεάζονται είναι και οι μοναχικές μέλισσες οι οποίες είναι σχεδόν απούσες από τις καμένες περιοχές, αφού πεθαίνουν άμεσα εξαιτίας της φωτιάς, δεν έχουν «πηγές» για το νέκταρ, ένα μεγάλο μέρος της χλωρίδας έχει καεί, είναι περιορισμένες ,αφού δεν μπορούνε να κάνουνε μακρινές πτήσεις για να φτάσουν σε άλλες περιοχές, δεν μπορεί δηλαδή η πτήση τους να ξεπεράσει τα 500 μέτρα .
Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα μιας οικολογικής καταστροφής.
Πριν ο άνθρωπος βάλει το χεράκι του, είχαμε μία πυρκαγιά ανά 100 – 130 περίπου χρόνια… ένας κεραυνός μια μέρα με καταιγίδα μπορούσε εύκολα να κάψει τα ρητινούχα φύλλα, τα σπασμένα ξερά κλαδιά και τις σκληρές συσσωρευμένες πευκοβελόνες και έτσι ανανεώνονταν και το δάσος των πεύκων, αφού η σχέση πυρκαγιάς και δάσους είναι πολύ πιο ισχυρή από τη δύναμη του ανθρώπου να τη σταματήσει…
Εκείνο που πρέπει να μας ανησυχεί ως κοινωνία είναι οι συχνές πυρκαγιές που γίνονται σήμερα στον πλανήτη.
Όταν μειώνονται τα μεσοδιαστήματα των πυρκαγιών εξαιτίας της κακής ανθρώπινης συμπεριφοράς, αυτό είναι μία σοβαρή διαταραχή. Όταν δάση ξανά καίγονται και ξανά καίγονται πριν ωριμάσουν βιολογικά και πριν δημιουργήσουν ένα απόθεμα σπόρων, όπως τα πεύκα, τότε οδηγούνται σε υποβάθμιση που δυστυχώς δεν μπορεί να αναστραφεί.
Έχει μία ιδιαιτερότητα, για παράδειγμα, το πεύκο.
Μπορεί να πέσουνε χιλιάδες σπόροι στη γη και να μη φυτρώσει ούτε ένα καινούργιο φυτό και αυτό γιατί στα μεσογειακά κλίματα τα θαμνώδη ρητινούχα φυτά και τα πεύκα στις ρίζες τους, τροφοδοτούν το έδαφος με ουσίες που λειτουργούν ως δηλητήριο, το οποίο δεν επιτρέπει τη βλάστηση άλλων νεαρών φυτών.
Μπορούμε εύκολα να το παρατηρήσουμε κι εδώ στον τόπο μας. Όπου υπάρχουν πουρνάρια και όπου υπάρχουν πεύκα… σπάνια θα δούμε κάποιο νεαρό φυτό να ξεπροβάλει κοντά στις ρίζες τους και γύρω από αυτές.
Στα δάση όμως δεν ζούνε μόνο φυτά, ζούνε και ζώα
Στα δάση, ή κοντά σε αυτά χτίζονται σπίτια και στα σπίτια αυτά, εκτός από τους ανθρώπους, συμβιώνουν αρκετές φορές και τα κατοικίδιά τους.
Όταν καίγονται τα απροστάτευτα άγρια ζώα, αλλά και εγκαταλελειμμένα κατοικίδια τα οποία μάλλον ως εξαρτήματα των σπιτιών στέκουν εκεί – έτσι φαίνεται ότι είναι… εξαρτήματα… άρα αν καεί το σπίτι τι να το κάνουμε το ζώο- οφείλουμε ως ευσυνείδητα και με ενσυναίσθηση όντα της φύσης, να ομολογούμε και να παραδεχόμαστε ότι όταν δεν χάνουμε, ευτυχώς, ανθρώπινες ζωές, αλλά, δυστυχώς , πολλές άλλες ζωές, αυτό δεν είναι και για να χειροκροτάμε!
Η χλωρίδα που χάνεται είναι ζωή πολύτιμη!
Τα ζώα που χάνονται είναι ζωές!
Τόσο όμορφες, ανήμπορες και αθώες ζωές χάνονται για πάντα και άλλες υποφέρουν από φριχτούς πόνους και περιμένουν τη δική μας παρέμβαση, γιατί εμείς έχουμε την πιο αναπτυγμένη νοημοσύνη και κυρίως τον Λόγο που αυτά δε διαθέτουν, αν και η γλώσσα του σώματός τους και κυρίως του τρομαγμένου κι απελπισμένου βλέμματος, δεν ξεχνιούνται …
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
