Ίσως, πάλι, στο πλαίσιο μιας συνολικής αποκοπής από τη Δύση να θέλουν να αποποιηθούν και τη σαλάτα που εμείς λέμε ρώσικη, αυτοί όμως δεν θεώρησαν ποτέ αληθινά δική τους.
Πράγματι, στη Ρωσία (αλλά και στο Ιράν και αλλού) το έδεσμα αποκαλείται «σαλάτα Ολιβιέ» από το όνομα του δημιουργού της, του Βέλγου Λυσιάν Ολιβιέ, σεφ του πολυτελούς εστιατορίου «Ερμιτάζ» στη Μόσχα κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
Αλλά την πραγματική «σαλάτα Ολιβιέ», δεν την ξανάφαγε κανείς αφότου έκλεισε το «Ερμιτάζ» (στη φωτογραφία, μετά την μετατροπή του σε «Οίκο του Αγρότη») με τη Ρώσικη Επανάσταση. Τη συνταγή του ο Ολιβιέ την κράταγε εφτασφράγιστο μυστικό και ό,τι διέρρευσε προς τα έξω ήταν μια κατά προσέγγιση απομίμηση που εκπόνησε ο βοηθός του, Ιβάν Ιβάνοφ, ανοίγοντας το ανταγωνιστικό εστιατόριο «Μασκβά».
Σημειωτέον ότι η αρχική εκδοχή της σαλάτας ήταν εξαιρετικά γκουρμέ και περιλάμβανε κομμάτια μπεκάτσας, καπνιστή πάπια, χαβιάρι, αστακό κ.ο.κ. Η μαζική κατανάλωση έφερε και την χρήση όλο και πιο φτηνών υλικών, καταλήγοντας στην ευτέλεια του «ό,τι σκεπάζει η μαγιονέζα».
Κάπως σαν τους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Η διαρκής διεύρυνση αναπόφευκτα αφήνει τους ασκημένους ουρανίσκους με την αίσθηση ότι λείπει κάποιο από τα αρχικά συστατικά.
Ας είμαστε ειλικρινείς: Ψυχρός πόλεμος άξιος του ονόματος ήταν όταν ο Χρουστσόφ χτύπαγε το παπούτσι στο βήμα του ΟΗΕ ή έλεγε: «Θα σας θάψουμε!». Τούτος εδώ, όπου ο Τριντό και ο Μπόρις Τζόνσον χαχανίζουν με τις ημίγυμνες φωτογραφίες του Πούτιν, έχει κάτι το ανάλατο.
Από την άλλη, βέβαια, οι Δυτικοί ηγέτες, είναι επιδέξιοι στη χρήση πολιτικά ορθών καρυκευμάτων. Πρόσφατα μόλις, η U.S. Helskinski Commission διοργάνωσε ημερίδα με θέμα την αποαποικιοποίηση της Ρωσίας, ήτοι τον διαμελισμό της. Ο καλός ο μάγειρας κλέβει ιδέες απ’ όπου βρει.
Σημειωθήτω ότι στα καλιαρντά η ρώσικη σαλάτα αποκαλείται «φλόκια Ρομανόφ». Οφείλουμε πάντα να έχουμε κατά νου αυτή την πληροφορία όταν αναφερόμαστε σε στιγμές συλλογικής ευωχίας των Δυτικών ηγετών.
