Η αλήθεια, σε έναν πόλεμο, διαμορφώνεται στο πεδίο της μάχης και κάποια στιγμή οι εμπλεκόμενοι βρίσκονται είτε με τις δάφνες της νίκης είτε αντιμέτωποι με το όνειδος της ήττας και τις συνέπειες της καταστροφής.
Η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στα πεδία των μαχών είναι αυτή που το τελευταίο διάστημα ωθεί τους Δυτικούς και τις μαριονέτες τους στο Κίεβο σε περισσότερο ρεαλιστικές προσεγγίσεις.
Για να αντιμετωπιστεί η ρωσική στρατιωτική μηχανή, λέει ο Ζελένσκι, απαιτείται ένας καθημερινός συνεχής εξοπλιστικός εφοδιασμός με «βαριά» όπλα, των οποίων το κόστος ξεπερνά τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια τον μήνα. Σε μια τέτοια περίπτωση το Κίεβο ίσως θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός παρατεταμένου πολέμου και να οδηγήσει τη ρωσική ηγεσία σε μεγάλες εσωτερικές πολιτικές περιπέτειες.
Το εν λόγω σενάριο εξακολουθεί να είναι «ζωντανό» στην πολιτική αρένα της Ουάσιγκτον, καθώς τα λόμπι του πολέμου θησαυρίζουν όσο ο πόλεμος παρατείνεται. Αυτή άλλωστε η ανάγκη (του θησαυρισμού των πολεμικών βιομηχανιών και των εταιρειών πετρελαίου) εξακολουθεί να πυροδοτεί / τροφοδοτεί έναν πόλεμο ο οποίος είναι ήδη χαμένος.
Το κόστος της ήττας ωστόσο δεν αφορά τους Δυτικούς πολεμοκάπηλους. Τον λογαριασμό τον πληρώνει η ήδη ακρωτηριασμένη Ουκρανία και θα συνεχίσει για γενιές να πληρώνει ο ουκρανικός λαός, το μέλλον του οποίου έχει ήδη υποθηκευτεί στα μεταπολεμικά προγράμματα ανοικοδόμησης τα οποία έχουν ετοιμαστεί.
Πριν, ωστόσο, στηθεί το τραπέζι για το μεταπολεμικό φαγοπότι στην Ουκρανία, ο σιδηρούς βραχίονας των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών, το ΝΑΤΟ, επιχειρεί την τελευταία ριψοκίνδυνη αρπαχτή: την ετήσια ενίσχυση δηλαδή του ΝΑΤΟϊκού ταμείου με το 2% του ΑΕΠ της Φινλανδίας και της Σουηδίας.
Αυτό, η ένταξη αυτών των δύο σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να είναι το κερασάκι στην τούρτα των κερδών που ήδη τα λόμπι του πολέμου έχουν συσσωρεύσει με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη συνεπακόλουθη κούρσα εξοπλιστικών παραγγελιών που αυτός συνεπάγεται.
